tag:blogger.com,1999:blog-48988221015740239202024-03-06T14:05:58.803+02:00Μεταμεσονύκτια ΗμερολόγιαB.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.comBlogger190125tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-16191485046125935792024-03-02T22:26:00.000+02:002024-03-02T22:35:31.574+02:00 Η χαμένη πορεία<p> </p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Φτάνοντας στη λεωφόρο <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">βρέθηκα μπρος σ’ ένα συγκεντρωμένο
πλήθος <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">άκουσα τους ρήτορες να παίρνουνε
τον λόγο <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">δεν κατάλαβα πολλά <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">μόνο ότι μιλούσαν για την
πλουτοκρατία <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">την αδικία <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">και την ανθρώπινη ελευθερία. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Όλοι τους εκεί έμοιαζαν φτωχοί <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ντυμένοι με παλιόρουχα <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">και ποδεμένοι χοντροπάπουτσα <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">απ’ τους καιρούς της λάσπης. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Ξαφνικά μια ταραχή <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">και άρχισε η πορεία. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Από μιαν άκρη τούς εξέταζα <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ήταν απίστευτα χλωμοί <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">στα πρόσωπά τους έπλεαν <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">δυο τεράστια μάτια και <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">το στόμα ήτανε κραυγή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Μόνο τα παιδιά που έσερναν μαζί
τους <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ήτανε βουβά. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Τότε μπήκα και εγώ <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">στις φάλαγγες των δυστυχισμένων. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Μπροστά βαδίζαν οι σημαίες <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">μιας άγνωστης σε μένα χώρας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Απ’ τα πεζοδρόμια και πίσω από
τζάμια λεωφορείων <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">άνθρωποι μας κοίταγαν με άδεια μάτια.
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Μερικοί απέστρεφαν το βλέμμα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Φαίνεται πως είχαν ένα πιάτο φαΐ <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ένα σπίτι και <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">λίγη ελπίδα ακόμα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Για ποια υπόθεση βάδιζα; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Δεν ξέρω. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Πρέπει όμως να ‘ταν η καλή υπόθεση
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">παρ’ όλο που τέτοιο πλήθος
κουρελήδων <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">σκορπούσε τρόμο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Κατόπιν η πορεία τάχυνε ρυθμό <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">τάχυνα το βήμα μου κι εγώ. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Μετά ταχύναν και άλλο <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">με προσπέρασαν κι οι τελευταίοι <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">κανά δυο ήτανε κουτσοί <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">πάνω σε πατερίτσες φεύγαν<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">σχεδόν έτρεχα εγώ <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">αυτοί όμως ολοένα και ξεκόβαν <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ώσπου κόπηκε το κουράγιο μου <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">βράδυνα το βήμα <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">κι απόμεινα να τους κοιτώ. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Τις σημαίες στο μάκρος δρόμων <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ταχείας κυκλοφορίας <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">με φόντο έναν άδειο<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ουρανό - το μόνο χρώμα! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Κι αυτούς που τρέχαν στην ουρά <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">και χάνονταν όπως τους ρούφαγε το προϊστορικό
σκοτάδι. </p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Έτσι απόμεινα μονάχος</p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">κάτω από γέφυρες και εναερίους
κόμβους <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">μες στη βουή αυτοκινήτων<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ανάμεσα σε νιόφερτους <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">που τίποτα δεν είχανε ιδεί <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">και διέσχιζαν τους δρόμους.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Β.Η.</b></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-19588179006388457902023-11-11T22:02:00.011+02:002023-11-12T12:46:01.451+02:00Μία ραδιοφωνική συζήτηση<div><br /></div><div><br /></div><a href="https://citizenradio.gr/podcast/09-11-2023/?fbclid=IwAR2u3ZxpbW34Np0Sex-d9-JxStu15DVWbC0fZKxOFzswuCzcl-uxARZSC8A">https://citizenradio.gr/podcast/09-11-2023/?fbclid=IwAR2u3ZxpbW34Np0Sex-d9-JxStu15DVWbC0fZKxOFzswuCzcl-uxARZSC8A</a>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-74701197231439585842023-07-02T15:09:00.001+03:002023-07-02T15:17:10.583+03:00 Εποπτική θέση<p> Κάθομαι στον «Μύλο», απέναντι απ’ το Πάρκο της Ναυαρίνου και
περιμένω έναν ηλικιωμένο φίλο που έζησε χρόνια στο Παλιό Βερολίνο. Έχει αργήσει
λίγο, αλλά αυτό μπορεί και να μ’ αρέσει γιατί μου δίνει την ευκαιρία να κάνω
παρέα με τον εαυτό μου. Η γωνιά που έχω πιάσει, άκρη στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι,
δίπλα στον καναπέ, κοντά στο παράθυρο, είναι στρατηγική και παρέχει πλήρη
εποπτεία. Έτσι χουζουρεύοντας, το βλέμμα μου ακολουθεί τους περαστικούς. Δεν
είναι και πολλοί. Είναι αρχή της άνοιξης, διστακτική μας ήρθε φέτος με
συννεφιές και περαστικές βροχούλες και πότε -πότε βγαίνει ήλιος. Παρ’ όλα αυτά,
πάντα στην ώρα τους, οι νερατζιές έσκασαν, τα μπουμπούκια τους γίνονται ανθός
και τα βράδια ολόκληροι δρόμοι παραδίδονται στην άνοιξη και ευωδιάζουν.</p><div>Χαζεύω τη σερβιτόρα και τις φίλες της - όμορφες κοπέλες!
Σοβαρή, τυπική, αυτή που σερβίρει κι όμως γρήγορη και ανάερη, με χάρη ακουμπάει
ένα ποτήρι νερό, με το ένα χέρι διορθώνει τις καρέκλες και περνάει με το πανί
ένα τραπέζι που άδειασε, ενώ με τ’ άλλο κρατά τον δίσκο. Δυο κορίτσια κι ένας
νεαρός κάθονται στο μπαρ και της κάνουνε παρέα μιας και τέτοια ώρα, νωρίς τ’
απόγεμα, οι πελάτες είναι ελάχιστοι. Υπάρχουν φορές που κάποιες λυγερές που
σερβίρουν ή φουρνίζουν μου θυμίζουν εκείνες τις άλλες από τη Μινωική Κρήτη.<br /> Την προσοχή μου τραβά τώρα η μια φίλη της σερβιτόρας, κοπέλα
καστανή με μακρύ κυματιστό μαλλί, μάτια αμυγδαλωτά, ίσια λεπτή μύτη και
καλοσχηματισμένα χείλη. Αυτή η νεαρή γυναίκα είναι ένα πλέριο δείγμα ιωνικής
ομορφιάς. Μια λεπτή πνευματικότητα αναδίδεται απ‘ τα χαρακτηριστικά της.<br />Μετά το βλέμμα μου φεύγει προς έναν μικρό πεζόδρομο που
κατηφορίζει προς την Εμμανουήλ Μπενάκη. Περνάει απ’ το μυαλό μου η ακατάλυτη σειρά
των γεγονότων. Να, εκεί στάθηκε ο αστυφύλακας όταν άφησε το περιπολικό, σήκωσε
τα χέρια του που κράταγαν το όπλο, σημάδεψε και μετά έριξε. Κάποιος έπεσε. Μια
παρέα πιτσιρικάδων ήταν. Πρέπει πιο πριν να είχαν ‘ρθει σε λόγια. Δυο ήταν στο
περιπολικό, είχαν πάρει στο κέντρο να ρωτήσουν τι να κάνουν και τους διέταξαν
να δώσουν τόπο στην οργή και να γυρίσουν πίσω. Αυτόν όμως τον νίκησε το γινάτι.
Γνωστά τα όσα γίναν ως εκείνη τη στιγμή. Ύστερα απ’ αυτό τα πράγματα πήραν μιαν
άγρια τροπή. Για όλους μας.<br /> Έχω κάτσει αρκετές φορές στον Μύλο χωρίς ποτέ να σκεφτώ
εκείνη την ιστορία. Τώρα όμως ίσως επειδή είμαι μόνος και ήσυχος…; Είν’ ή ώρα;
Είν’ η ανοιξιάτικη βαρυσυννεφιά;</div><div> Ο φίλος ακόμα αργεί κι εγώ στρέφω το βλέμμα στον πάγκο του
μπαρ. Η κοπέλα με την ιωνική μορφή και η άλλη στέκονται έξω απ’ την μπάρα, μαζί
κι ένας νεαρός που κάθεται σε ένα απ’ τα σκαμνιά, και η σερβιτόρα απ’ τη μέσα
μεριά. Γέλια, χειρονομίες, κίνηση πολλή -χαίρονται με κάθε τρόπο το ότι είναι
μαζί.<br /> Να τώρα, μια παρέα καταφθάνει και πιάνει ένα τραπέζι έξω.
Τους παρατηρώ έναν-έναν. Άντρες και γυναίκες γύρω στα πενήντα. Εντύπωση μου
κάνει ένας απ’ αυτούς με σκούρο γυαλί που λέει κι όλο λέει και οι άλλοι γελάνε.
Αυτός δίνει και την παραγγελία. Φαίνεται η ψυχή της παρέας.<br /> Να τώρα όμως που η άλλη, η Ιώνισσα, ξεσηκώθηκε να φύγει
Φοράει το σακιδιάκι της στην πλάτη, «δεν θα αργήσω» λέει, «πάω κι έρχομαι». Η
φίλη της προσφέρθηκε να την συνοδέψει, «περίμενε, έρχομαι κι εγώ». Και φεύγουνε
κι οι δύο σαν πουλιά που πετούνε δίπλα δίπλα και χώνονται στον πεζόδρομο που
τραβάει κατά τη Μεσολογγίου και περνούνε τώρα το σημείο όπου στάθηκε και
σκόπευσε ο φρουρός. Κι εκείνη τη στιγμή, Ω θεέ μου, έρχεται και σκάει στο μυαλό
μου η εξής σκέψη: τίποτα δεν συνέβη εκείνη τη νύχτα, ή τουλάχιστον ο
Γρηγορόπουλος είναι ζωντανός, και αυτή τη στιγμή ανεβαίνει με δυο φίλους και
μια φίλη απ’ το σημείο που είναι το μνημείο, το σημείο όπου έπεσε. Είναι ένα
όμορφο απόγευμα, μέσα απ’ τα σύννεφα σκάει ο τελευταίος ήλιος, οι δυο κοπέλες
γνωρίζουν κάποιους απ’ την παρέα που ανεβαίνει, στήνεται για λίγο ένα
κουβεντολόι εκεί στη μέση του πεζόδρομου, η κοπέλα με την ιωνική λεπτότητα
γνωρίζεται με τον Γρηγορόπουλο και μια σημαντική ερωτική ιστορία αρχίζει που
καταλήγει σε βαθύ δεσμό.<br /> Έχουμε 2023, οπότε πάνε 15 χρόνια από ’κείνο το κακό.
Τριάντα χρονών άντρας είν’ αυτός, λίγο μικρότερη αυτή. Ό,τι πρέπει! Κατόπιν,
φτάνοντας με την παρέα του στον Μύλο χαιρετιέται με την παρέα που είναι έξω και
μια άλλη κουβέντα αρχίζει.<br /> <br /> Όμως όχι, αλλοιώς γίνανε τα πράγματα! Ούτε με την κοπέλα θα
συναντηθεί ποτέ, ούτε με κάποιους από την παρέα που κάθεται έξω και γελά.
Πιθανόν με τον φωνακλά αυτόν θα συνεργαζόταν κάποτε, θα ‘παιρνε ίσως μια
δουλειά. Τώρα όμως αυτοί κάθονται εκεί, ανύποπτοι ότι χάθηκε η ευκαιρία να
γνωρίσουν ένα νεαρό παιδί, έναν νεότερο συνεργάτη. <br /> Όταν πεθαίνει ένας <a name="_Hlk138681353">νέος άνθρωπος εξαφανίζονται
</a>όλες οι συνδέσεις, οι γνωριμίες, οι σχέσεις, οι δεσμοί που θα ‘κανε στη
διάρκεια μιας ζωής. Ο κόσμος μένει φτωχότερος, αυτό το θαυμαστό πλέγμα, ο βαθύς
ιστός, αυτό το υφαντό αποκτάει μια τρύπα.<br /> Κοίταξα τις δυό κοπέλλες, θαύμασα το παράστημά τους, το
βλέμμα μου τις ακολουθούσε όπως κατηφορίζανε κάτω τον πεζόδρομο με βήμα θαρρετό,
πηδηχτό, όλο όρεξη για ζωή… και για πρώτη φορά ένοιωσα πραγματική λύπη για το
θάνατο του Γρηγορόπουλου.<br /><b><o:p> </o:p></b><br /><p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><b><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Β.Η.</b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
</div>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-17457794367723131092023-04-30T08:00:00.003+03:002023-08-23T11:55:03.154+03:00Γράμμα από το Δυτικό Βερολίνο <b> Στον Αλέξανδρο Μ. </b><br /><b><br /></b> Αλέξανδρε, έζησα στο Δυτικό
Βερολίνο για λίγο, το '82-'83. Ήταν εκεί όπου περιορισμένος εντός των τειχών
μπορούσες να νοιώσεις μια ελευθερία αδιανόητη αλλού. Κι ακόμα, λίγη ζεστασιά.
Ταυτόχρονα ένα αρχιμήδειο σημείο στήριξης που ξύπναγε ελπίδες περί "ταν
γαν κινάσω". Εκεί μέσα ανήσυχοι χαρακτήρες και αλλόκοτα πεπρωμένα
συστρέφονταν διαρκώς σα δίνη για μια απειροελάχιστη στιγμή του χρόνου. Πιθανώς
για μια-δυο δεκαετίες. Δεν είναι πολύ ούτε όμως και λίγο. Μια πόλη των συνόρων
σα νησί και μια no man's land αφού κανείς δεν ήθελε να πάει εκεί να μείνει παρά
μόνο λογιών-λογιών φυγάδες. Ήταν ταυτόχρονα μια φτωχομάνα. Οι φτωχοί μπορούσαν
να ζήσουν εκεί καλύτερα από αλλού αφού η πόλη ήτανε φτηνή και επιδοτείτο
συνεχώς απέξω.<br /> Πάση θυσία το Δυτικό
Βερολίνο έπρεπε να κρατηθεί στη ζωή. Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, η Δύση είχε
διαλέξει το σημείο για να το κάνει μια κουδουνίστρα ή έναν λαμπρό πολυέλαιο που
να θαμπώνει τους αναξιοπαθούντες Ανατολικούς. Έτσι οι μεγάλες λεωφόροι ήταν
λουσμένες στα φώτα και μπροστά σε κάποιες βιτρίνες ερχόσουν αντιμέτωπος με μια
πολυτέλεια σχεδόν ασυγχώρητη, αλλά ατυχώς οι δικοί της αντιφρονούντες δεν
έπαυαν να συρρέουν για να στήσουν ένα δικό τους ακατανόητο πανηγύρι. Στους πίσω
δρόμους και στα φτηνά μπαρ ένοιωθες μια καρτερία τόσο τυπικά βερολινέζικη,
σχεδόν νωχέλεια, όπου η μποεμία είχε βρει το καταφύγιό της. Μπορούσες να ζήσεις
εκεί πέρα με ελάχιστα χρήματα. Αν τα πράγματα χειροτέρευαν είχες φίλους. Το
χρήμα δεν αποτελούσε ποτέ σκοπό αφού υπήρχαν καλύτερα πράγματα να κάνεις.
Διαφορετικά και μακρινά σύμπαντα συμβίωναν δίπλα-δίπλα σα να μην υπήρχε αύριο.
Θαρρείς κι οι κάτοικοί του που είχαν δει τα πιο μυστήρια και αντιφατικά όνειρα
να σβήνουν έχοντας αφήσει πίσω τους μόνο μια ωχρή, άλλα επίμονη ανταύγεια είχαν
καλλιεργήσει την ήρεμη στοχαστικότητα και την αλληλοπεριχώρηση.<br /> Καμμιά δεκαπενταριά
χρόνια είχαν περάσει απ’ το ’68, τότε που σαν λάβα μες στους δρόμους κύλαγαν οι
διαδηλώσεις κι ο ντόπιος πληθυσμός άφριζε και φώναζε απ’ τα πεζοδρόμια: Nach
drueben! Εκεί να πάτε! Πέρα! Απέναντι, στους Ρώσσους! Η κατάσταση είχε τώρα
κάπως μαλακώσει… Κάνεις ό,τι μπορείς και ζεις με τον γείτονα σου, έτσι δεν
είναι; Κάποια πράματα όμως δεν ξεχνιούνται ολότελα. Και το μέρος, εννοώ το
μέρος σαν τόπος, πάσχει από ηλεκτρισμό και κάθε τόσο υποτροπιάζει. Εδώ δεν ήταν
που σήκωσαν απ’ το οδόστρωμα τον Ρούντι Ντούτσκε και τον έχωσαν σε ένα
ασθενοφόρο με μια σφαίρα στο κεφάλι; Εδώ δεν κύλησαν οι 100 μέρες της Kommune 1
με την ένοπλη ποίησή της στην υπηρεσία της «ευγενικής υπόθεσης»; Εδώ, σ’ αυτή
την πόλη, δεν ήταν που το ’19 τα Freikorps ξεπάστρεψαν τη Ρόζα και τον Καρλ
Λήμπκνεχτ και ρίξαν το κορμί της Ρόζας στο Λαντβερκανάλ; Εδώ δεν κατέβασε
αυλαία το Μπάουχάους; Εδώ δεν έγινε Καγκελλάριος ο Γιός της Γερμανίας κι εδώ
δεν τελείωσε η απίστευτη ονειροφαντασιά του;<br /> Το Βερολίνο
πάντως που προοριζόταν για αυτοκρατορική πρωτεύουσα -κάθε είδους αυτοκρατορίας
πρώτη πόλη- δεν φαινόταν να πολυσυμφωνεί με τέτοιες προοπτικές και είχε μάλλον
τις δικές του φαντασιώσεις. Ίσως έφταιγε ότι είχαν κάνει την ανοησία να το
θεμελιώσουν πάνω σε αρχαία έλη. Πράγμα που η Μάρλεν Ντήτριχ, γεννημένη
Βερολινέζα, σα θηλυκό που ήταν, πρέπει να τό ‘νοιωθε καλά. «Είμαι, δόξα τω θεώ
Βερολινέζα» έλεγε «και σαν γνήσια Βερολινέζα δεν υπέκυψε στις δελεαστικές
προτάσεις του υπουργού Γκαίμπελς». Ένα σωρό άνθρωποι είχαν αναγκαστεί να φύγουν
και σαν πρόσφυγες να γίνουν «άγγελοι κακών ειδήσεων» όπως, μια για πάντα, όρισε
τους απανταχού πρόσφυγες ο Μπρεχτ· ο άνθρωπος με το στραπατσαρισμένο
διαβατήριο. Κι αυτή πρέπει να ΄ταν η πρώτη ερείπωση! Όμως το ίχνος που άφησαν
ήτανε βαθύ. Όταν το ’33 οι εθνικοσοσιαλιστές ανέβηκαν στην εξουσία κι άρχισε η
φυγή των εξπρεσσιονιστών από τη Γερμανία, όταν οι ποιητές και οι στοχαστές της
πήραν τον δρόμο για την εξορία, το κενό που άφησαν πουθενά δεν αντηχούσε όσο
εδώ. Ακόμα και πενήντα χρόνια αργότερα μπορούσες ίσως ν’ ακούσεις σε κάποιες
συφοριασμένες κνάιπε, στη σιωπή ανάμεσα σε δυο τραγούδια, παλιά γέλια και κάτι
σα χαλασμένη μουσική· νότες από ένα κομμάτι του Κουρτ Βάιλ με τη φωνή της Λόττε
Λένια.<br /> Σ’ αυτή την
μισοξεχασμένη πόλη τη γεμάτη αλάνες ανάμεσα στα παλιά κτίρια, όπου τα ερείπια
ακόμα στέκονταν ορθά, ο πόλεμος είχε ίσως τελειώσει, αλλά η ειρήνη δεν είχε
συνομολογηθεί. Υπό καθεστώς αποκλεισμού ο πληθυσμός ζούσε κάτι από την
ατμόσφαιρα πολιορκίας που τόσες και τόσες πόλεις στο παρελθόν -πιθανώς πιο
ένδοξες- είχαν ζήσει. Παρ’ όλα αυτά κανείς δεν ονειρευόταν να ξεφύγει, όπως σ’
άλλα μέρη πιο καλόφημα, αντίθετα άνθρωποι έρχονταν από πολύ μακριά για να
γλυτώσουν.<br /> <br /> Έπειτα, μια εκδρομή στον Ανατολικό τομέα για να βρεις τους Πανκ του Πρενσλάουερμπεργκ
κατέληγε συχνά σε περιπέτεια. Κάποιοι σ’ έφερναν με αυτοκίνητο στις παρυφές της
πόλης, ποδαρόδρομος σε χωματόδρομους μέσα σε λασπότοπους έως κάποια εκκλησιά
όπου το εκκλησίασμα έψελνε ώσπου η λειτουργία σταματούσε ξαφνικά, ο ιερέας
απεσύρετο και μπάντες έβγαιναν μπροστά σε ένα απρόσμενο πλήθος ζηλωτών που είχε
μαζευτεί από παντού και στο οποίο ήταν διάσπαρτοι οι πληροφοριοδότες της
μυστικής αστυνομίας. Συνεπώς το να διακοπεί η συναυλία, να πλημμυρίσει ο τόπος
από στολές, να γίνουνε συλλήψεις και κάποια πρόσωπα να συρθούν στις κλούβες,
ήταν κάτι αναμενόμενο. Γεγονότα που βεβαίως καθόλου δεν έκαμπταν το φρόνημα των
παρευρισκομένων.<br /> <br /> Σ’ αυτή τη
χωρισμένη πόλη – σημείο έντασης δύο Κόσμων- μια άλλη, «παράξενη», ένταση
επικρατούσε. Ήταν ένας ακατασίγαστος παλμός, μια ταχυπαλμία, και οι πρώτες
γραμμές ενός πυρετού. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι -δυσανάλογα πολλοί- που «είχαν
κάνει τον κόσμο προσωπική υπόθεση». Η πόλη τους τραβούσε σα μαγνήτης. Από τη
στιγμή όμως που έφυγε το τείχος ήταν φανερό ότι έπαιρνε την άγουσα για να γίνει
το τοπίο δύναμης που περιγράφεις. Παράξενο πολύ, το τείχος που την έπνιγε ήταν
αυτό που έδινε ζωή στην πόλη! Μια ζωή που ήταν trash και απαράδεκτη για τη
Δύση, σκάνδαλο για την Ανατολή, και όνειρο για μας. Από 'κείνα τα χρόνια
φτιάχτηκε ο μύθος του Βερολίνου. Όλα αυτά όμως είναι τελειωμένα. Σαν έγινε ο
γάμος, σαν παντρεύτηκαν οι δύο Γερμανίες, η γοητεία του κράτησε για λίγο, όσο η
καλοπαντρεμένη κάνει να ξεχάσει τα αμαρτωλά της χρόνια.<br /> Πήγα ξανά το '06 και
το '07 χωρίς τίποτα να περιμένω -πήγα για δουλειά- παρ' όλα αυτά σε κάποιες
γωνιές κάτι υπήρχε ακόμα από την αλλοτινή του γλύκα. Τόσο που ένα βράδυ
αναφώνησα στους φίλους μου εκεί: αν πεθάνω παιδιά και ξανακατεβώ στη γη, να το
ξέρετε, θα περπατάω στην Oranien... θα με βρείτε στην Oranien! Αυτά φίλε Άλεξ!<div><b><br /></b></div><div><b><br /></b></div><div><b> Β.Η.</b><div><br /></div><div><br /><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyN6olSaqr_sVZDzEUVgS9INkFCM_Nn3Lww-D-ZchuisUiJhdrr0UtgS_ltk2HaVe6htwfKfAqlwtgoO0uY2yxiUeg22gdfkOxLsod609ImKjwUNh194eVxJiGS-s8fF7voxV4-qep19i3Beod2lWxzml7r8hoyckbP3J1SxpSsTjVblWFB5FVsIcn/s980/east-berlin-punk9.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="636" data-original-width="980" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyN6olSaqr_sVZDzEUVgS9INkFCM_Nn3Lww-D-ZchuisUiJhdrr0UtgS_ltk2HaVe6htwfKfAqlwtgoO0uY2yxiUeg22gdfkOxLsod609ImKjwUNh194eVxJiGS-s8fF7voxV4-qep19i3Beod2lWxzml7r8hoyckbP3J1SxpSsTjVblWFB5FVsIcn/w400-h260/east-berlin-punk9.jpg" width="400" /></a></div><div><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><b> </b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both;"><p></p></div></div></div></div>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-42937713850444359352023-04-09T00:46:00.002+03:002023-04-23T00:47:50.850+03:00Ελλάδα χώρα σκιών <p style="text-align: left;"><span style="text-align: justify;"> Λίγα χρόνια πριν, μες στο Με</span><span style="text-align: justify;">τρό, στη μισάωρη διαδρομή </span><span style="text-align: justify;">από το αεροδρόμιο ως στο Σύνταγμα, μια ξένη θεραπεύτρια
ένοιωσε πως οι Έλληνες έχουν γίνει σκιές. Παλιά φίλη της χώρας, είχε δει τους
Έλληνες σε εποχές που η υπερμεγέθης μπαταρία τους εξείχε από το στήθος την ώρα
που περπάταγαν, που χόρευαν, που δούλευαν… όλες τις ώρες</span><a name="_Hlk131515308" style="text-align: justify;"><b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">·</span></b></a><b style="text-align: justify;"><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">
</span></b><span style="text-align: justify;">τέτοια λιγνή παλλόμενη κοψιά! Έγινε λοιπόν η χώρα σκιά και φάντασμα
του εαυτού της.</span></p><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Ο λαός, στο σημείο πού ‘χει φτάσει, όλα μπορεί να τα ανεχθεί. Εκτός από
το να του σκοτώσουν τα παιδιά του. Τότε ξεσηκώνεται. Εδώ όμως δεν έχουμε
πολιτική, αλλά βιολογία. Ή μάλλον η βιολογία ξεπερνά και συμπληρώνει την
πολιτική καχεξία.</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Όταν σκότωσαν τον Γρηγορόπουλο κάηκε η χώρα. Δεν έγινε το ίδιο για τον
Σαμπάνη, ούτε τον Φραγκούλη που ήτανε γυφτόπουλα. Τώρα όμως με το δυστύχημα
κάτι βαθύ έχει συντελεστεί γιατί στα Τέμπη χτυπήθηκε το κυρίως σώμα της
κοινωνίας και δη η νεολαία. Σαν κάτι πολύ βαθιά να μετατοπίστηκε και ν’ άλλαξε
το κέντρο βάρους. Ή σαν κάτι που έδενε τα μάτια να λύθηκε και ταυτόχρονα
λυθήκαν και τα γόνατα. Γιατί το μάτι είδε… κι όταν το μάτι ιδεί δεν υπάρχει
επιστροφή στην πρότερη κατάσταση.</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Καθώς έσκισε τα σκοτάδια η αστραπή φάνηκαν όχι μόνο οι δικοί μας οι
νεκροί, αλλά στις πέρα άκρες, εκεί που ξαναπύκνωνε το σκότος, πνιγμένα βρέφη
και σωσίβια που επέπλεαν… και άδειες βάρκες… και οι άλλοι… που πέθαναν στο
χιόνι… και η θανατερή σιωπή πάνω απ’ το ποτάμι και το κακό προαίσθημα πως όπου
να ‘ναι κάτι θα συμβεί! Τότε μας έπιασε ο φόβος, ο χαμηλός πανικός που πάντα ακολουθά
την προδοσία. Εννοήσαμε αυτομάτως ό,τι αυτοί που δεν σέβονται τη ζωή δεν θα
σταματήσουν πουθενά. Κι εννοήσαμε, οριζοντίως και καθέτως, πως ο άνθρωπος είναι
καλός αγωγός για τον άνθρωπο και τ’ ανθρώπινα. Και πως όπως το
καλό έτσι και το κακό περνάει αμέσως, σάρκα με σάρκα, χωρίς να λογαριάζει σύνορο και πως ό,τι χτες συνέβει
εκεί, στη Μέση Ανατολή, έχει αρχίσει και συμβαίνει εδώ και αύριο πάει παραπέρα
κι ακόμα παραπέρα, μέσα στην κυριλέ Ευρώπη.</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Λοιπόν καταλάβαμε αμέσως ότι είμαστε προγραμμένοι… από πάντα μας έζωνε του
διαόλου η υποψία, αλλά και πάλι..! Μα ναι, το είχε δεχτεί με τα πολλά, ο
Έλληνας, να τον φτωχύνουνε λιγάκι, να τον κοντύνουν κάπως, αλλά τουλάχιστον η
ζωή του και η ασφάλειά του ήταν μες στη συμφωνία. (Είχε δεχτεί την αρρώστια
του, να στέκει σα χορός μπούφων ενώ στραγγαλίζουνε τη χώρα κι από παντού
στραγγίζουν τη ζωή. Τι είχε εις αντίκρισμα λαμβάνειν;). Άλλοι είδαν οργή κι
αντάρα στις ποικίλες αντιδράσεις, εγώ είδα τη φαρμακωμένη σιωπή που δείχνει
δέος: «τώρα κάτι πρέπει να κάνουμε, κάτι πρέπει ν’ αναλάβουμε ειδάλλως είμαστε
ολότελα χαμένοι!». Κι όπως συμβαίνει με το μάτι, έτσι και με τη συνείδηση! Μόλις
ιδεί το μάτι, σαν ηλεκτρισμός η συνείδηση σε διαπερνά. Κι ο καθείς μετρά τις
δυνάμεις του και τη δική του ανημπόρια.</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> </div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Έχει αρχίσει και ακούγεται ότι δεν μας αξίζει να ζούμε έτσι. 200 χρόνια
από την ταυτόχρονη νίκη και ήττα της ελληνικής επανάστασης (νίκη εξωτερικά,
ήττα εσωτερικά) ζούμε με βαθύ αίσθημα εθνικής μειονεξίας και, δίχως καμιά
αυτοεκτίμηση, αναξιοπρεπείς πολιτικά. Κάτι πήγε πολύ στραβά τα τελευταία 200
χρο!</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Πού ακούστηκε να κυβερνάνε οι οικογένειες, οι φαμίλιες; Για την
ακρίβεια: τα σόγια! (που ασφαλώς είναι κάτι πιο πολιτικό). Αυτοί μισούν τον λαό!
Μισούν και φοβούνται τους φτωχούς! Νοιώθουν πως είναι εξαιρετικοί κι εξαιρετέοι<b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">·</span></b> ιδιοκτήτες κάποιου φέουδου. Ταυτόχρονα
των ξένων δούλοι. Της πατρίδας περιφρονητές. Και των φτωχών γονέων και των
λοιπών προγόνων επιλήσμονες.</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Έχουμε τη χειρότερη εκλεγμένη κυβέρνηση από συστάσεως κράτους.
Επέστρεψαν τα φαντάσματα του Εμφυλίου… <span class="msoIns"><ins cite="mailto:vasilis" datetime="2023-03-20T23:48">Κι</ins></span>
ακόμα χειρότερα... της Κατοχής!</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Για άλλη μια φορά είναι αναγκαίος ο πατριωτισμός. Είμαστε όλοι Έλληνες,
αλλά δεν είμαστε όλοι πατριώτες! Εντούτοις ο πατριώτης δεν χωρίζει, ενώνει τον
λαό. Ο λαός πρέπει να δώσει στον εαυτό του μια
κυβέρνηση που θα στήσει τη χώρα στα πόδια της και θα την κάνει πατρίδα-ασπίδα για να του δώσει τον τρόπο να γλυτώσει από τον καπιταλισμό που λυσσομανά.</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Κάθε τόσο κάποιον τρώει το σκοτάδι. Σε ποιόν ανήκουν οι νεκροί και οι τσακισμένοι
ψυχικά; Όχι μόνο στους δικούς τους βέβαια! Εδώ ακόμα και η Κύπρος κατέληξε να
είναι προσωπική υπόθεση αυτών που έχασαν τα σπίτια τους! Η κοινωνία δεν αντέχει
άλλα ιδιωτικά πένθη. Αυτοί που συντρίφτηκαν πρέπει να μιλήσουν στο έθνος. Ο
λαός πρέπει να δει την εικόνα του. Αυτοί που χτυπήθηκαν κάτω απ’ τη ζώνη,
πρέπει να σηκωθούν και να λαλήσουν στις «αλήστου μνήμης» λαϊκές συνελεύσεις των
γειτονιών. Να αφηγηθούν εκεί μέσα την ιστορία της πτώσης τους. Όλη η μακρά
ακολουθία απωλειών και πόνου πρέπει να περάσει στη συλλογική συνείδηση. Στην
αρχή ας είναι λίγοι σ’ αυτές τις λειτουργίες, τα πρώτα στοιχεία ενός
καινούργιου λαού, και στη συνέχεια πιο πολλοί… το νούμερο μη σας απασχολεί,
έρχεται καταστροφή.</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> </div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Το ’15 πέρασαν από δω οι Σύριοι, οι Ιρακινοί κι οι Αφγάνοι... Και άλλοι
πολλοί. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι… Όταν έρχονται στεριανοί απ’ τη θάλασσα, όταν
πλημμυρίζουν οι επαρχιακοί σου δρόμοι από ανθρώπους που βαδίζουν με τοις κουβέρτες
στον ώμο, που δεν σταματάνε να βαδίζουν ό,τι κι αν κάνεις… τότε ξέρεις ότι το
σπίτι του γείτονά σου φλέγεται… κι όταν συνεχίζουν από ξένες πατρίδες να
πυκνώνουν γύρω σου, τότε ξέρεις, η φωτιά έρχεται κατά δω!</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Μια σειρά χώρες διαλύθηκαν για τα καλά και πέρναγε από δω το πρώτο κύμα
της καταστροφής και τράβαγε για πάνω. Εμείς πάλι, έχοντας φροντίσει εγκαίρως να
κρυφτούμε εντός της Ευρώπης, αποστρέφαμε το βλέμμα και προσπαθούσαμε να ζούμε
δίχως να δίνουμε πολύ στόχο. Ώσπου η τύφλα μας μάς χτύπησε στα ίδια τα παιδιά
μας.</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Και φοβόμαστε τώρα πως δεν θα ‘χουν καλό τέλος όλα αυτά. Έχουμε αρχίσει
και φοβόμαστε την ολοκληρωτική ανατίναξη. Τον γενικευμένο εμπρησμό.</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> …………………………………….</div></span><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"> Ο Θησέας εκστρατεύει. Εφτά νέοι κι εφτά κόρες κάθε χρόνο θυσία στον
Μινώταυρο. Ο Θησέας χώνεται στον Λαβύρινθο, σκοτώνει το τέρας και δίνει τέλος
στον φόρο υποτελείας. Το πριγκιπόπουλο ο Θησεύς απαλλάσσει την Αττική απ’ τους
ληστές. Τους σκοτώνει, τους ρίχνει δηλαδή πίσω στα σκοτάδια απ’ όπου ήρθανε με
τον ίδιο θάνατο που επιφύλασσαν στα θύματά τους. Ο ήρωας εξυγιαίνει τη χώρα,
την κάνει ανεξάρτητη και στήνει στα πόδια του τον νόμο της πόλης. Ποιος, ποιο
κόμμα, ποια μυστική οργάνωση είναι σήμερα ο Θησέας; Πότε κι από πού και μέσα
από ποια γεγονότα θα ξεπεταχθούν οι λαϊκοί ηγέτες; Πώς θα καθιερωθεί ένα ρεύμα
δημιουργίας και αμοιβαίου εμπλουτισμού ανάμεσα στο έθνος επί ποδός πολέμου και
αυτούς τους νιόφαντους ηγέτες που προβάλλουν μέσα απ’ τον Αγώνα; Αγώνας που θα
΄ναι αντιαποικιακός και κοινωνικός συνάμα. Ο λαός πρέπει να ξεκαθαρίσει ποιους
θα αποκαλεί προδότες και ποιους θα δείχνει φωνάζοντας «κλέφτης!».</div></span><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αντί να ζήσουμε ευδαίμονες σ’ αυτό τον
όμορφο κόσμο που ‘ρθαμε, εξοριστήκαμε στην Ιστορία. Τώρα πρέπει να πολεμήσουμε.
Προσοχή! Αυτοί μοντάρουν τη δικτατορία και απεργάζονται τον εμφύλιο. </p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><b><span lang="DA" style="mso-ansi-language: DA;">B.H.<o:p></o:p></span></b></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-61867670396066339062023-03-28T16:46:00.000+03:002023-03-28T16:46:21.237+03:00Ζήτω η Παγκόσμια 25η Μαρτίου!<p> Ω, πόσο βοηθούν οι Ποιητές κι οι Ήρωες, οι Μαύροι Σαχίντ, να
στέκει όρθια η ψυχή τής Παλαιστίνης... Ω, πόσο βοηθούν όρθια να στέκει κι η
δική μας η ψυχή! Όποτε έρχονται τα νέα, συνήθως θρήνοι, κάποτε τραγούδια,
σταματάμε τις μηχανές, απλώνουμε το κολατσιό πάνω στους πάγκους, πίνουμε μια
γουλιά νερό, σταυρώνουμε το ψωμί πριν να το φάμε και με μια σταλιά κρασί
κάνουμε την ίδια πάντα ευχή. Ευχή ν' αντέχει η πανανθρώπινη πατρίδα. Κράτα Παλαιστίνη!
Κράτα εσύ του κόσμου Μεσολόγγι...</p><p><br /></p><p><b>Β.Η.</b></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-65650774661699331102023-02-22T22:05:00.002+02:002023-02-23T10:48:10.318+02:00Αδελφέ Στρατή Τσίρκα δεν θα μπορούσες να το φανταστείς…<p> Εκείνο το χειμώνα του '70-'71 άρχισε μια άνοιξη μυστήρια - η
χαρά των υπαρξιστών, των ρομαντικών και των Υπότροφων του Έρωτα. Τα γεγονότα
της Νομικής ήταν το σκάσιμο του μπουμπουκιού που ξάνοιξε μπρος στα έκπληκτα
μάτια μας σε κάτασπρο λουλούδι. Το διάστημα ανάμεσα στα γεγονότα εκείνα και τα
άλλα του Πολυτεχνείου ήταν η κορύφωση μιας θαυμάσιας περιόδου γεμάτης με
μουσικές ολονυκτίες πάνω από 'να πικ-απ, κινηματογραφικές ταινίες, βιβλία και
ποίηση που πυροδοτούσαν συζητήσεις για το νόημα της ζωής και την αξία της
ελευθερίας (εκ των οποίων κάποιες σημαδιακές) μες στο αδιάκοπο πήγαινε-έλα και
τον πυρετό ανθρώπων με ξαναμμένη φαντασία. Τότε ξεκίναγαν ταξίδια με σακίδια
και υπνόσακους στις τέσσερεις γωνιές της Ελλάδας όπου τα μάτια μας ρούφαγαν τον
Μεγάλο Έναστρο για μερικές στιγμές πριν έρθει ο ύπνος. Αυτές λοιπόν ήταν οι
σπουδές μας στην κατάνυξη!</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έμελλε να τελειώσει 'κείνη η μακρινή Άνοιξη μες στην
αποθέωση, το καλοκαίρι του '74, όταν ήρθε η Δημοκρατία και η Αριστερά μάζεψε τα
τεράστια, απρόσμενα κέρδη που ήταν απλωμένα πάνω στο τραπέζι. Κατά μάζες οι
συνοδοιπόροι εκείνης της περιπέτειας μάς άφηναν και χώνονταν στις οργανώσεις.
"Σύντροφε, τώρα πρέπει να παλέψουμε οργανωμένα!" μας έλεγαν. Κι
απομείναμε μονάχοι κάτι λιγοστοί! Έπρεπε να περάσουν περίπου πέντε χρόνια για
να τους δούμε να επιστρέφουν ξεζουμισμένοι και αποκαρδιωμένοι τραβώντας
κατευθείαν για την καρριέρα και την οικογενειακή ζωή. Ήταν λοιπόν μια ακόμα
χαμένη Άνοιξη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b> Β.Η.<o:p></o:p></b></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-28197712178364867392023-01-22T22:06:00.002+02:002023-02-26T19:32:26.600+02:00Μακρά πορεία μέσα στη νύχτα <p> </p><b><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b>Όπως βγαίνω
απ’ το μετρό Αμπελοκήπων, 10 η ώρα το βράδυ, στέκομαι κάτω απ’ το στέγαστρο.
Δεν είμαι μακριά, δυο-τρεις στάσεις παρακάτω. Τα λεωφορεία έρχονται και
φεύγουν, αλλά δεν με βλέπω να παίρνω κανένα απ’ αυτά. Είμαι κάπως λυπημένος
όποτε λίγο περπάτημα θα μου κάνει καλό. Εξαγγέλλω στον εαυτό μου: «δεν γνωρίζω
καμμιά ιδέα, όσο φριχτή κι αν είναι, που να μην φεύγει με το περπάτημα». Κι
ακόμα μια. «Περπάτα! Αυτή είναι η δουλειά σου!» και το κόβω με τα πόδια.
Σύντομα είμαι μπροστά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού και βαδίζω έξω από τα
Προσφυγικά. Τούτα τα εξαθλιωμένα κτίρια έχουν δει έναν τρομερό αιώνα να περνά
από μπροστά τους. Στέκουν σε παράταξη σαν κάποιοι τραυματισμένοι, υπέργηροι και
σκοτεινοί επίσημοι. Η θλίψη που σέρνεται πάνω στη λεωφόρο σαν πούσι
βαριοκάθεται εδώ στη μεγαλύτερη πυκνότητά της. Μια φορά την εβδομάδα οι
καταληψίες που έχουν βρει σ’ αυτά ένα καταφύγιο, μαζεύονται έξω από το παλιό
ξύλινο οίκημα δίπλα στον δρόμο, πίνουν μπύρες και τα λένε. Κάποτε έκανα μισάωρη
παύση εδώ κι είχα μια κουβέντα. Σήμερα όμως έχουν ανάψει τη ζεστή αρχέγονη
καρδιά κι έχουν μουσική. Δεν είμαι άνθρωπος που θα περιφρονούσε μια υπαίθρια
φωτιά και μάλιστα στο κέντρο της πόλης, ούτε μια μικρή συζήτηση γύρω απ’ αυτήν.
Λοξοδρομώ, ανεβαίνω τρία σκαλάκια και βρίσκομαι εκεί. Η τρίτη μεγάλη αρχή είναι:
«Παρέκκλιση! Η ουσία της διαδρομής είναι στο ξεστράτισμα!»<br /> Ένας κομμένος θερμοσίφωνας πλαγιαστός στο τσιμέντο, μέσα μια
φωτίτσα, μπόλικος καπνός, κάποιοι κάθονται τριγύρω. Μια Γερμανιδούλα φέρνει
ξερόκλαδα και με καλωσορίζει. Η φωτιά δεν λέει να πάρει απάνω της μέχρι που ένας
γαλλόφωνος από το Βέλγιο φέρνει σανιδάκια τα σπάει ένα-ένα, γονατίζει, φυσά και
της δίνει μπόι. Βάζει κι ένα κουτσουράκι όποτε κι εγώ αγοράζω μια μπύρα απ’ την
καντίνα τους και τραβάω μια καρέκλα. Παραπέρα κάθονται άλλοι. Κάποιοι παίζουν
τάβλι. Άλλοι στέκουν ή κάθονται γύρω από το υποτυπώδες μπαρ. Καμμιά εικοσαριά
άτομα όλα κι όλα. Κάθομαι στην αρχαία στάση του τσομπάνη, απλώνω λίγο και τα
χέρια πάνω απ’ την πυρά. Είμαι ευχαριστημένος. Δεν μου δίνουν σημασία, αλλά
αυτό μ’ αρέσει. Βρήκα κάπου να πιώ μια μπύρα ανάμεσα σ’ αγνώστους και να
αφοσιωθώ στις ονειροπολήσεις μου. Σπάνιο πράγμα στις εποχές που διανύουμε. Ποιο
μπαρ θα με δεχότανε εμένα με τις ιδέες που έχω! Εδώ μάλιστα υπάρχει ζωντανή
φωτιά. Το πράγμα είναι όντως δυσεύρετο!<br /> Τους κοιτώ έναν-έναν. Όλοι τους στην πρώτη νιότη. 20-25
ετών. Τα πρόσωπά τους φρέσκα, ροδαλά. Γελούν και χαίρονται την παρέα. Υπάρχει
μπόλικο πήγαιν-έλα. Πολλοί απ’ αυτούς είναι ξένοι. Ο πολιτικός τους χώρος είναι
το ευρύτερο φάσμα της Αναρχίας. Το ντύσιμό τους δεν είναι προσεγμένο, ο καθένας
φορά ό,τι βρήκε μπροστά του, οτιδήποτε υπάρχει σε μια κοινή ντουλάπα, ένα
σακκίδιο, μια βαλίτσα. Δεν έχουν ανάγκη κάτι άλλο, αυτοί φορούν τα νιάτα τους!
Και είπαμε, πάνω απ’ όλα η παρέα! Ασχολούνται μόνο με την επικοινωνία. Ανοιχτή
κι η ερωτική προοπτική. Πέρα απ’ αυτούς υπάρχει το σκέλεθρο του γηπέδου, μια
θάλασσα διαμερισμάτων, κουρσάκια, ταλαίπωροι ντελιβεράδες. Μια πανάκριβη
χιλιάρα μηχανή γκαζώνει στην μελαγχολική Αλεξάνδρας που τέτοιες νυχτερινές ώρες
μετατρέπεται σε φάντασμα. Πέρα απ’ αυτούς, οι τηλεοράσεις, ο φόβος της
μόλυνσης, το οικογενειακό χαμηλό βαρομετρικό, ο τρόμος του ΕΝΦΙΑ, της ΔΕΗ, του
δελτίου ειδήσεων και του κατώτατου μισθού. Γριές αγωνίζονται να πεθάνουν στα
χέρια ξένων γυναικών από τον Καύκασο. Τρομαγμένες φωνάζουν μέσα στο σκοτάδι.<br /> Δεν είναι άσχημα λοιπόν εδώ. Έχω κάτσει σε αναρίθμητες
υπαίθριες φωτιές<b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">· </span></b>στις
παραλίες στα νησιά, απ’ τον καιρό των Χίππυς έως τώρα. Στην πόλη επίσης<b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">· </span></b>με Μοναστηρακιώτες, γύφτους και μετανάστες…
Είπαμε, δεν είναι άσχημα εδώ! Υπάρχει μπόλικη αθωότητα μιας και επικρατεί το
ανέμελο ξόδεμα του χρόνου, σαν να λέμε της μόνης περιουσίας που έχουν όσοι πατούν
πάνω στη γη. Έτσι κάθομαι… βυθισμένος στους ρεμβασμούς μου.<br /> Ακούω σαν από μακριά και σαν υπόκρουση τη μουσική. Δεν είναι
όπως παλιά, η πρώτη κραυγή αυτού που ξεσηκώνεται ούτε η νοσταλγία για κάτι ακαθόριστο
που να, όπου να ‘ναι χάνεται! Είναι το βαρύ μητροπολιτικό μπητ που χτυπιέται μάταια
πια πάνω σε τοίχους. Αναγνωρίζω τις συνάφειες. Αναγνωρίζω στην κόρη τη διάσημη μάνα,
αλλά και των Προφητών τη λύσσα, την μπρούτα ανήμπορη οργή. Δεν με ενοχλεί!
Χαμογελώ! Είναι, λέω, η εποχή…<br /> Ξαφνικά έρχεται στη σκέψη μου ο πατέρας μου. Καιρό είχε να
‘ρθει. Α, ο πατέρας μου… Ακραιφνής συντηρητικός, χρόνια τώρα φευγάτος. Είχε
αποφανθεί τελεσίδικά για τους Χίππυς: «Διεθνής αλητεία!» και με κοίταγε ειρωνικά.
Ήταν σοκαρισμένος από τέτοια, εκ θεμελίων, απόρριψη του πολιτισμού του και η
διεθνής διάστασή της του φαινόταν ιδιαίτερα σκανδαλώδης. Φυσικά εγώ είχα τις
αντιρρήσεις μου, αλλά ποιος γιός δεν έχει; Και για αυτούς εδώ λοιπόν τα ίδια θα
‘λεγε. Θα τους αναγνώριζε παρευθύς με το αλάθητο συντηρητικό του ένστικτο σαν
διαδόχους εκείνων των τρομερών. Και όσον αφορά τους παλαιούς είχε κάποιο δίκιο,
αλλά και άδικο επίσης. Αλητεία βέβαια, αφού αναγνωρίζαν μόνο δικαιώματα και
υποχρέωση καμμία. Οι περισσότεροι όμως μια χαρά τα καταφέραν! Αργά ή γρήγορα ανέλαβαν
όλες τις υποχρεώσεις που τους είχαν ζητηθεί. Και ύστερα από ένα σύντομο πέρασμα
έγιναν ο κινητήρας του συστήματος που αντιμάχονταν και έζησαν και πέθαναν για
τη δόξα του καπιταλισμού. Απ’ όσους κράτησαν εκείνο το στυλ ζωής (να πω στάση
θα ήταν παρακινδυνευμένο) κάποιοι λίγοι κέρδισαν τον αβέβαιο τίτλο του
«αθεράπευτα ρομαντικού». Οι υπόλοιποι πολιτογραφήθηκαν ρεμάλια.<br /> Η πλάκα όμως είναι, τι θα είχε ο πατέρας μου να πει σε
τούτους εδώ. Τι θα ‘χε να τους καταλογίσει; Τι θα είχε να προτείνει; Στα στερνά
του χρόνια καταλάβαινε αόριστα ότι ο κόσμος του παρέπαιε. Τα χτυπήματα έρχονταν
απανωτά. Τα χειρότερα μάλιστα και πιο οδυνηρά ήρθαν από μέσα, απ’ τους ίδιους
τους δικούς του. Ανάμεσα απ’ τις ίδιες τις γραμμές. Στάθηκε τυχερός, δεν έζησε
να δει το τέλος: το υπέρτατο στραπάτσο των ιδεών του!<br /> Τώρα όμως έρχομαι εγώ και μπαίνω στη σκηνή. Συντηρητικός σαν
τον πατέρα μου, αν όχι πιο πολύ, αλλά με τον δικό μου τρόπο! Και μάλιστα
απενοχοποιημένα συντηρητικός! Χαζεύω τούτα τα παιδία. Η ίδια παλιά αφέλεια! Πέρα
απ’ αυτά, πέρα από τις πολυκατοικίες και τους τρόμους των μικροαστών, κάθεται ο
κύριος Κλάους Σβάμπ. Έχει γράψει ένα βιβλίο. Δεν είναι κακό βιβλίο, είναι όμως
τρομακτικό. Εξαγγέλλει την αλλαγή του κόσμου. Μια ακόμα αλλαγή. Την επανάσταση
εκ των άνω. Την συντριβή των από κάτω και κάθε ελπίδας. Το τέλος της υπαίθριας
φωτιάς. Το οριστικό τέλος της παρέας και του αργού περάσματος του χρόνου. Για
τούτα τα παιδιά και τον κόσμο τους έχει μόνο περιφρόνηση και -είναι φανερό-
καμμία ή ελάχιστη ανησυχία. Πιο πολύ τον ανησυχούν οι δικοί του, κάποιοι παλαιότεροι
εταίροι. Κάποιοι επαρχιώτες! Κάποιοι εθνικιστές και πατριώτες! Αυτός είναι
κοσμοπολίτης! Εκείνοι εμμένουν στις παλαιομοδίτικες αρχές τους. Κατ΄ αυτόν,
έχουν ξοδέψει όλο το ενεργειακό φορτίο τους. Όλη τους τη φόρτσα! Χρειάζεται
επειγόντως μια φυγή προς τα εμπρός! Α, ο θαυμάσιος κύριος Σβάμπ! Είναι ένας
οραματιστής! Ένα είδος ιερέα! Μιλάει ανοιχτά. Τέρμα τα αντιπαθητικά μισόλογα! Είναι
κι αυτός απενοχοποιημένος. Όπως ο Μεγάλος Αδόλφος. Ό,τι είπε το ‘κανε. Πρώτα
όμως το είπε. Το εξήγγειλε πλατιά και ύστερα βρήκε συνενόχους. Όπως ο κύριος
Μπρεζίνσκυ. Τα ίδια και αυτός! Και τώρα τα γραφεία δουλεύουνε νυχθημερόν. Τα
φώτα όλη νύχτα αναμμένα. Ακούγεται ο βαρύς βηματισμός της Προόδου. Με χάλκινο διασκελισμό
διαρκώς μας ξεπερνά. Συνωστίζονται οι υποψήφιοι συνεργάτες με τα τρανταχτά
βιογραφικά και την αμέριστη προθυμία. Και ο Διάβολος ο ίδιος έχει κάνει αυτοπροσώπως
τα πρώτα περάσματά του απ’ τη σκηνή. Οι δυο-τρεις πρώτες πράξεις του δράματος
έχουνε τελειώσει. Στα καμαρίνια τώρα αλλάζει πάλι ρούχα. Κι όλοι κάνουν πως δεν
βλέπουν το παγόβουνο που σηκώνεται μπροστά μας.<br /> Η δικιά μας η επανάσταση γύρω στο ’74 ήτανε χαμένη. Ένας
πόλεμος πολεμήθηκε και χάθηκε. Χιλιάδες χιλιάδων ηττημένοι πέρασαν στις τάξεις
του νικητή. Οι σκληροί συντρίφτηκαν. Όσοι κράτησαν μια κρυφή συνέπεια
απομονώθηκαν. Θελήσαμε να αλλάξουμε όχι μόνο τον κόσμο, αλλά την ίδια τη ζωή.
Ό,τι εξαγγείλαμε έγινε καύσιμο στις πυρές του νικητή. Η μοίρα του κόσμου να
αλλάζει είναι. Κάποιοι άλλοι, στη θέση μας, ανέλαβαν να τον αλλάξουν «προς την αντίθετη
κατεύθυνση απ’ αυτήν που εμείς είχαμε επιδιώξει». Θελήσαμε, σαν αυτούς εδώ, να
ζήσουμε κατά την παλαιάν απλότητα. Θελήσαμε μιάν επιστροφή στις πηγές. Βουίζει
ακατάπαυστα η χιλιάρα μηχανή!<div> Σηκώνομαι να φύγω. Σαν να μ’ ακολουθάει κι ο πατέρας… με το
γκρίζο παλτό και σηκωμένο τον γιακά. Εγώ ο παλιός… κι αυτός ο παλαιότερος. Έρχεται
δίπλα μου και με ρωτά: «λοιπόν, τί είδες;». Τι κρίμα που δεν ζει! Θα μπορούσαμε
να συμφωνήσουμε σε δυο-τρία πραγματάκια. Έτσι κι αλλοιώς ήταν ιδεαλιστής.
Χαμένοι για χαμένοι και οι δυό… καμιά φορά οι παλιοί αντίπαλοι… όταν πέφτουν στους
ηττημένους της Ιστορίας… αν είναι έντιμοι… μπορούν να κοιταχτούνε με συμπάθεια.
Εξαφανίστηκε όμως μες στην Αλεξάνδρας κι έμεινα να προχωράω μόνος<span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">· </span><span style="background: white; color: #202122; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">πολύ</span><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;"> </span>μακρύτερα απ’ όσο είχε χρειαστεί αυτός
να βαδίσει κι απ΄ όσο είχε μπορέσει ποτέ να φανταστεί. Όχι απλά ένας
συντηρητικός, αλλά ταγμένος σε μια μακρινή επιστροφή. Επιστροφή σε ένα
παντοτινό πάντοτε! <span lang="DA" style="mso-ansi-language: DA;">A</span><span lang="DA"> </span><span lang="DA" style="mso-ansi-language: DA;">Return</span><span lang="DA"> </span><span lang="DA" style="mso-ansi-language: DA;">to</span><span lang="DA"> </span><span lang="DA" style="mso-ansi-language: DA;">Forever</span>. Δυο-τρεις
στάσεις είναι η απόσταση μέχρι το σπιτικό μου, αλλά θα μου πάρει χρόνια να τη
διασχίσω.<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Β.Η.<o:p></o:p></b></p></div>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-49608367831135611212022-12-31T14:40:00.001+02:002022-12-31T14:55:26.084+02:0029 Δεκεμβρίου 2022. Μέρα γιορτινή<p> Πλήθη ξέρναγε ο σταθμός του Συντάγματος και κατηφόριζαν αυτά
τα πλήθη σαν ποτάμι την Ερμού ανάμεσα στις βιτρίνες και τους μουσικούς και τους
αστέγους και κάποιοι εξαθλιωμένοι έκαναν άσεμνες χειρονομίες προς τη λαοθάλασσα
και οργίλες χειρονομίες προς τον Ουρανό. Και γέμιζε ο κόσμος τα καφενεία και τις
ταβέρνες και κατηφορίσαμε ως την αρχαία Αγορά και την ευτυχία και κάτσαμε, εγώ
και μια ψυχή ακόμα, σε ένα τραπεζάκι, σε ένα υπαίθριο καφενείο και
παρατηρούσαμε τη μέρα να φεύγει κι ο τελευταίος ήλιος έβαφε ρόδινους εκείνους
τους μακρινούς, μονοκόμματους και άδειους τοίχους. Ήταν μια άσημη ευτυχία. Ύστερα,
την ώρα που νυχτώνει, αποχωριστήκαμε στο σταθμό του Μοναστηρακίου και κατέβηκα
κυλιόμενες σκάλες και διάβηκα μες στο ανθρωπομάνι γαλαρίες κι άλλες σκάλες ως τις
πλατφόρμες που μαύριζαν κατάφορτες με κόσμο.</p><p class="MsoNormal"> Σε τούτες ‘δώ τις αποβάθρες είχα δει τις μεταμεσονύχτιες
ώρες κάποιου Σαββάτου, πάνε μήνες τώρα, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη με μια σακούλα
γεμάτη εφημερίδες να κυκλοφορεί σαν ξένος και σα φάντασμα μες στα ιλαρά πλήθη της
διασκέδασης που περίμεναν τα τελευταία τραίνα και τα ζευγαράκια που ήταν στο
τελευταίο αγκάλιασμα. Είχαμε μια γρήγορη κουβέντα μέσα σε έναν συρμό που
πήγαινε βόρεια, για το άτυχο ’15 και μου φάνηκε πως συνωμοτούσαμε ενάντια στους
νεολαίους συνεπιβάτες μας ανακατεύοντας στην τράπουλα παλιές δεκαετίες.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"> Έχω τελειώσει πια το σεργιάνι μου ανάμεσα στους θησαυρούς
των δρόμων- τόσο άχρηστους για τους πολλούς- και μου αξίζει το φαΐ που θα φάω. Αλλά περιμένετε… υπάρχει κάτι ακόμα! Μόνος μέσα στο πλήθος το εορταστικό κάνω τη
σκέψη πως οι περισσότεροι απ’ αυτούς εδώ τους ανθρώπους σε 20 χρόνια θα ‘χουν
φύγει. Και σε 50 χρόνια πολύ λίγοι θα έχουν απομείνει σ’ αυτές τις αποβάθρες,
ανάμεσα σε άλλα πλήθη μελλοντικά που δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι ζωή θα
κάνουν και σε τι θεό θα πιστεύουν. Τότε, ‘κείνη τη στιγμή, ένοιωσα μια βαθιάν
οικειότητα, σχεδόν τρυφερότητα, για τους συγχρόνους μου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Β.Η.<o:p></o:p></b></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-20025264728358308652022-10-02T02:30:00.013+03:002022-10-12T15:29:47.805+03:00Ο Πέπλος<blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"></blockquote><h4 style="text-align: left;"> <span style="font-weight: normal;">Ένας πέπλος άρχισε να πέφτει εδώ και χρόνια πάνω στη χώρα, τρυφερά και υποσχετικά στην αρχή, σαν ευδαιμονία και σαν παιδική ηλικία, και έθρεψε χαμόγελα που δεν άργησαν να γίνουν καγχασμός-άγριο γέλιο. Κι αφού έγιναν οι προδοσίες που έπρεπε να γίνουν, προδόθηκε ο γείτονας, o συνεργάτης ο φίλος, o αδελφός, άρχισε ο πέπλος, ο αδιόρατος, σιγά-σιγά να σφίγγει και μετατράπηκε σε βρόχο. Όπου γυρνώ τώρα βλέπω πρόσωπα με την αγωνία τής ασφυξίας. Όποια μάτια κι αν κοιτάξω βλέπω τη ματιά που ζητάει έλεος. Αφήσαμε ανθρώπους να κυβερνήσουν που ήταν ομοιώματα ηγετών γιατί μας έμοιαζαν, έτσι όπως είχαμε κι εμείς γίνει το ομοίωμα αυτού που έπρεπε να είμαστε. Αφήσαμε τους ανθρώπους τους να τρέχουν πολυάσχολοι εδώ κι εκεί, λες και δεν καταλαβαίναμε τι κάνουν· απλώναν τον πέπλο στην αρχή και μετά έσφιγγαν τον βρόχο! Ήταν δυνατόν να μην το βλέπουμε; Κι όμως! …μίλαγαν κιόλας πολύ για τους νέους καιρούς, ρωτήματα πολλά δεν κάναμε, δεν γίνονται ρωτήματα σ’ αυτή την εποχή, κάναμε τότε πως καταλαβαίνουμε κι ας μη καταλαβαίναμε γρυ, μας έδειχναν πότε -πότε και τα συμβόλαια με την υπογραφή μας, όλα σωστά βαλμένα… Αμέ; Πώς;<br /> Ώσπου κάποιο σούρουπο, απ’ αυτά που δεν θέλει κανένας να θυμάται, όπως καθόμασταν ‘κει πέρα, άρχισε ν’ ακούγεται το αρχαίο τύμπανο της καταστροφής, ένας ήχος μουντός, βαθύς και από πάνω ένα ταμπούρλο τόσο δα, πάντα το ίδιο ασχέτως εποχής. Αυτό το αναγνωρίσαμε αμέσως λες και το ξέραμε ανέκαθεν. Περίεργο, γιατί τέτοιο κοντραπούντο δεν είχε ξανακουστεί σε τούτες τις γενιές, αλλά σαν να ‘τανε ο ήχος κι ο ρυθμός του γραμμένος σε κύτταρο που ούτε ξέραμε ότι υπάρχει. Κάναμε τότε έτσι να σηκωθούμε μα, φρίκη πελώρια, σα σε όνειρο κακό, δεν μας ακούγαν ούτε πόδια ούτε χέρια. Τότε νοιώσαμε και τη θηλιά που με τόση φροντίδα μας είχαν περάσει στο λαιμό. Πήγαμε να κράξουμε, απαίσιος κραγμός ακούστηκε στ’ αυτιά μας, δεν το πιστεύαμε πως ήτανε δικός μας… κάναμε ξανά να σηκωθούμε, όλα μάταια! Και πάλι αρχίσαν τα λογάκια, τα καθησυχαστικά και τα γλυκά κι είπαμε, δεν μπορεί, λάθος θα κάναμε, ήταν και το μυαλό μας ταραγμένο, πολύ ταραγμένο. Καθήσαμε πιά και μόνο κοιτιόμασταν… ύστερα γυρίζαμε αλλού το πρόσωπο.</span></h4><h4 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;"> Μετά αρχίσαν οι αρρώστιες, τα σούρτα-φέρτα στους γιατρούς. Διαπίστωναν κι αυτοί τις ασθένειες τις γνωστές και κάτι παθήσεις σπάνιες που τις ξέραν απ’ τα διαβάσματά τους. Γράφαν συνταγές, τις παίρναμε και φεύγαμε κι αυτοί αλλάζαν βλέμματα, τι στην ευχή! γιατροί ήντουσαν και ξέρανε πως δεν υπάρχει ελπίδα γιατί ο ασθενής (εμείς) έχει χάσει την πίστη του στον εαυτό του.</span></h4> Και τώρα που είπα εαυτός, θαρρώ πως ξέρω. Από τον πολύ εαυτό πάθαμε ό,τι πάθαμε! Μάλλον… αφήστε με για λίγο να σκεφτώ… μάλλον δεν μας έχει απομείνει ίχνος εαυτού, μάζα σκοτεινή είμαστε, κοπάδι που χαλάστηκε το μαντρί του, αδιάκοπο τρεχαλητό μέσα σε κάμπο άφωνο· κάθε τόσο αρπάζει η νύχτα κάτι. Ψάξαμε τον εαυτό εκεί που δεν υπήρχε. Αναζητούσαμε τον αυθύπαρκτο εαυτό και τον φορτωθήκαμε φορτίο! Θελήσαμε τον εξαιρετικό εαυτό και πήραμε έναν αριθμό. Φορέσαμε έπειτα τον αριθμό σαν κακοραμμένο ρούχο. Δεν υπάρχει εαυτός χωρίς τους άλλους. Δεν υπάρχει σωσμός αν δεν νοιώθεις το χνώτο του διπλανού σου. Αν δεν φας το ψωμί του και δεν πιείς το κρασί του… Δεν υπάρχει σωσμός δίχως πατρίδα, παλιοκερατάδες!<br /> Και υπάρχουν οι πατρίδες-σπίτια που συντρίβονται με κρούση και άλλες που συνθλίβονται με σφιχτό εναγκαλισμό· σπαν τα κόκκαλά τους ένα-ένα, κρακ-κρακ-κρακ, διαλύεται η εσώτερη δομή τους. Και οι άλλες που καίγονται από μέσα. Όλες οι πατρίδες έχουνε πυρποληθεί. Και υπάρχουνε αυτές που έχουν τυλιχθεί στις φλόγες. Κι άλλες που σιγοβράζουν στο βάθος και η φωτιά δεν έχει αρπάξει ακόμα τις κουρτίνες. <br /><br /> Έτσι, δίχως νόμο, χωρίς δικαιοσύνη, πέσαμε στην απελπισία … τώρα πρέπει να ματώσουμε γερά. Υπάρχουν μερικοί που περιμένουν το τέλος του κόσμου για να τους λυτρώσει. Α, πα πα πα! δεν πρόκειται να ‘ρθεί! Έχει τούτο το άπατο πηγάδι πάτο; Αργά η γρήγορα θα αναγκαστείτε να πολεμήσετε για τη ζωή σας… να δείτε που στο τέλος δεν θα το γλυτώσουμε το αίμα! Να εξηγηθώ καλύτερα: οι καλύτεροι από μας (και κάποιοι απ’ τους πιο άτυχους) θα πολεμήσουνε για όλους. Και τότε δεν αργεί ο εμφύλιος. Και μη μου πείτε ότι δεν καταλάβατε πως όλοι πόλεμοι σιγά-σιγά μετατρέπονται σ’ εμφύλιο; Κοιτάξτε μόνο πώς κολακεύει η θηριώδης Αρχή τα θύματά της!<br /><br /> Να μιλήσω τώρα για αυτούς που βάλαμε μπροστά και τους ακολουθούμε… για να πούμε την αλήθεια, χωρίς καμμιά εμπιστοσύνη. Δεν είναι μπροστάρηδες αυτοί, διακινητές είναι και σκοτεινοί περαματάρηδες. Να σας πω… πιο πολύ θυμίζουν τους παλιούς πλοιάρχους δουλεμπορικών! Εκείνους που στη θαλασσοταραχή ξεφορτώνονταν ένα μέρος του φορτίου. Δεν καταλάβαμε όμως πως αυτοί που ζήτησαν και πήραν εξουσία ήταν διατεθειμένοι να τα παίξουν όλα για όλα σε μαύρο πόκερ με συνέταιρο τον Διάβολο; Δεν ποντάραμε κι εμείς μαζί τους; Δεν μας φορέσαν τη μουτζούρα ‘κεινη τη στιγμή; Δεν ξέρουμε παρόλα αυτά πως όταν βγαίνεις μπροστά, αρχηγός, βάζεις ενέχυρο τη ζωή σου; Τι διστάζουμε λοιπόν τώρα που χάνεται η παρτίδα κι είμαστε ένα βήμα απ’ την καταστροφή; Ας γίνει μια δεύτερη βάφτιση και μια καινούργια αρχή! Η Δημοκρατία μπορεί να αποβεί κι αυτή ένα εγκληματικό καθεστώς· ώφειλαν να ξέρουν!<br /> Αλλά δεν είμαστε όλοι άσωτοι, υπάρχουν και αυτοί που διάγουν βίο ενάρετο. Αυτοί που θέλησαν να σώσουν τον εαυτό τους. Και περιορίστηκαν αργά η γρήγορα σε μια πρόσοψη εαυτού. Μα υπήρξε ποτέ ένας αυτόνομος εαυτός; Μπορεί να περιχαρακωθεί ο εαυτός; Είναι αέρινος ο εαυτός, έχει όμως ύποπτα θεμέλια· μια υγρασία ξαφνικά έρχεται στην επιφάνεια, τρομάζει η ξαφνική υγρασία· από πού ήρθε η ξαφνική υγρασία;<br /><br /> Κοιτάξτε τη θάλασσά μας με τα αναρίθμητα νησιά! Ένα-ένα ξεπροβάλουν μόνα πάνω απ’ τα νερά. Μα ας μοιάζουν χωριστά, είναι από κάτω ενωμένα στον βυθό· εκεί που ποντίζουν τα καλώδια και σχεδιάζουν τους αγωγούς μας. Είναι ίδια και διαφορετικά, διαφορετικά και ίδια. Κι όλα τα συνδέει η άβυσσος, ουσία και φαιά ουσία αυτού του κόσμου.<br /> Είναι τα πάντα ένα· το ένα μέσα στα πολλά, τα πολλά μέσα στο ένα: η άγρια ρίγανη που φυτρώνει στα γκρεμνά, το πουλάκι που λαλεί σε ψηλό κλαρί, οι αντέννες που στήθηκαν στις βουνοκορφές και η βιομηχανική ισχύς μας. Η κοπέλλα που προπορεύεται στη γαλαρία του μετρό, κάτι ξεχασμένο που έρχεται στα όνειρά σας, ένας μακρινός πόλεμος που μαίνεται εν αγνοία σας…<br /> Είναι η τάξη του Κόσμου και η διασάλευσή της. Είναι η ευσέβεια και η ανταρσία. Ένας αγώνας δίχως έλεος. Το αποτέλεσμά του θα είναι τραγικό για το λογικό ζώο. Το ξέρουν καλά οι τελευταίοι ρεμβαστές του Κόσμου, το υποπτεύονται κάποιοι απ’ το κατώτερο προσωπικό εκεί στα νοσοκομεία μας: είναι η απεραντοσύνη, αν δεν την υπακούσεις ένας βαθύτερος εαυτός θα αναλάβει να σε σκοτώσει. Από κάποια στιγμή και ύστερα ξέχασες την αιώνια μακρινή πατρίδα!<br /><br /> «Το να θέλει κάποιος να ξεφύγει απ’ τον εαυτό του από αδυναμία να τον αντέξει, όσο και το να θέλει κανείς ανυπότακτα να είναι ένας αυθύπαρκτος εαυτός ανάγονται ως δύο όψεις του ιδίου νομίσματός. Η ανυπακοή δεν μπορεί να περιορίζεται σε κάποιες ανήθικες πράξεις όπως ο φόνος, η κλοπή, η ακολασία και άλλα τέτοια…» Είναι εξίσου βαρύ ατόπημα κι ίσως πιο βαθύ, αν και πιο εκλεπτυσμένο, «το να διάγει κανείς τη ζωή του ηθικά άμεμπτα κι όμως αυτό να βασίζεται στη δειλία και σε μια επιπόλαιη νομιμοφροσύνη». Σείς οι ενάρετοι με τα σφιγμένα χείλη, Σείς οι νομοταγείς... διαπράξατε ύβρι που κλείσατε την πόρτα σας στον Κόσμο και πήγατε και κλειδωθήκατε σε ένα ομοίωμά του. Δεν είναι το θέμα ηθικό! Πνευματικό είναι το πρόβλημα. Δεν υπάρχει σωσμός χωρίς θεό, δυστυχισμένοι!<br /><br /> Θυμάστε ένα παλιό λαϊκό τραγουδάκι;<br /><br /><i><b> Once there was a way<br />to get back homeward<br />once there was a way<br />to get back home</b><span style="font-size: x-small;">…</span><br /></i><br /> Αλλά εσείς, ω Σύγχρονοί μου που βρεθήκατε στον κόσμο, ήρθατε εδώ σε ιστορική στιγμή. Βρεθήκατε εδώ για να δείτε να συντρίβονται οι άνθρωποι, οι τάξεις και τα έθνη. Και αντίθετα από το τραγούδι που υπόσχεται χρυσό αλφροΰπνι κι ένα γλυκό νανούρισμα, σε σας δόθηκε ένα θείο δώρο.<br /><br /><i><b> Golden slumbers fill your eyes<br />smiles awake when you rise<br />sleep little darling do not cry<br />and I ’ll sing a lullaby.</b></i><div style="text-align: left;"><br /> Απελπισία λέγεται το δώρο και είναι θαυμάσιο καύσιμο. Ή πιο σωστά, μια γόμωση. Μη την αφήσετε να πολυκαιρίσει και να «χαλαστεί». Θα ξυπνήσετε ένα πρωί μες στην αγωνία τού οριστικά χαμένου. Ας ληφθεί υπ’ όψιν δε: άλλο απελπισία κι άλλο από-γνωση· έχει διαφορά! Όχι μόνο αυτή του εν κινήσει από το τετελεσμένο, αλλά και στην επί-γνωση ότι κάτι διακυβεύεται και κινδυνεύει να χαθεί. Τούτη η καθολική διάδοση της απελπισίας είναι σημάδι ότι η μάχη δεν έχει λήξει. Η ζωή μέσα σας ακόμα αντιστέκεται. Είναι ύστατο δείγμα υγείας, ένα, όντως, δώρο-μήνυμα που έρχεται από άλλους βυθούς, τους βυθούς του είναι. Θεωρήσατε τους εαυτούς σας εξαιρετικούς και τα πράγματα πεπερασμένα και «του χεριού σας»· δεν θα υπάρξει έξοδος όσο δεν ξεκαθαρίζετε τους λογαριασμούς σας με το άπειρο.<br /><br /> Σας μένει μήπως καμμιά αμφιβολία πως οι σύγχρονες λατρείες τού εαυτού οδεύουν προς συγκρότηση μιας υποκατάστατης θρησκείας; Σε τούτο τον καιρό τής παρακμής των θρησκειών; Ή μήπως είναι παράξενο ότι έφτασε στον φονταμενταλισμό τόσο νωρίς, ότι διέγραψε το κύκλο της τόσο γρηγορότερα από ‘κείνες; Είναι η διαφορά τού αυθεντικού με το ψεύτικο. Η απομίμηση, δεν αντέχει για πολύ μες στην τουρμπίνα-χρόνο. Ή μήπως έχετε καμμιά αμφιβολία ότι αυτή η μανιακή «Πορεία προς το Μέλλον», αυτή η θρησκεία της αέναης προόδου που υποσχέθηκε εύκολη και άκοπη ζωή, σας ρίχνει σιγά-σιγά στα γόνατα; Εγώ, θα μου επιτρέψετε, δεν έχω καμμιά αμφιβολία: πρόκειται για ταξίδι του χαμού και μια θρησκεία αγωνίας δίχως λύτρωση.<br /><br />Ω Σείς, που ονειρευτήκατε την προσπέλαση του θεού μέσω του πολιτισμού…<br /><br />Ορίστε λοιπόν, ο θεός είναι απών μέσα στον κόσμο!</div><div style="text-align: left;"><br />Ιδού το παλιό όνειρο έγινε πραγματικότητα!</div><div style="text-align: left;"><br />Να ο πολιτισμός σας που κατέφαγε τα πάντα</div><div style="text-align: left;"><br />τρώει και εσάς με νύχια και με δόντια!</div><div style="text-align: left;"><br />Και τώρα που το δημιούργημά σας απόκτησε βούληση δικιά του</div><div style="text-align: left;"><br />σας κατατρώει με τη δική του βούληση.</div><div style="text-align: left;"><br />Μήπως βαδίσαμε πολύ ενώ υπνοβατούσαμε; Τίποτα δεν αναγνωρίζουμε στα τοπία που περνούμε. Μήπως βαδίσαμε γοργά και δεν μας προλαβαίνει η ψυχή μας; Απ’ όλα τα πλάσματα μόνο ένα μας ακολούθησε ως αυτούς τους έσχατους καιρούς. Ούτε βροχή, ούτε φως, ούτε φωνή, μόνο στάχτη που πέφτει από ψηλά… και η μαϊμού που ψάχνει μες στα ρούχα μας όσο είμαστε ξαπλωμένοι στα κρεβάτια.<br /><br /></div><div style="text-align: left;"> Πώς θα τελειώσουμε τούτη την παρτίδα με την άβυσσο; Ένα μάτι μόνο έχει αυτή που μας κοιτά σταθερά στο κούτελο κάθε φορά που ακουμπά στο τραπέζι ένα χαρτί… σα μέσα από όνειρο σκούζει η μαϊμού. Τη νοιώθουμε τούτη τη ματιά για ώρα πολλή μετά, σαν πίεση, και όλο τρίβουμε το μέτωπο και χάνουμε σε κάθε γύρα, δεν βλέπετε πώς πέφτουν ένα-ένα τα χαρτιά;</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"> ....................................................................................<br /><br /> </div><div style="text-align: left;"> Αλήθεια όμως, τι μπορεί να κάνει ο φτωχός άνθρωπος… όλες τούτες οι ψυχές που φτάνουν άοπλες στον σύγχρονο κόσμο; Έχει φτάσει πολύ αργά. Μεγάλα παιχνίδια παίχτηκαν και χάθηκαν. Σε χρόνο παλαιό επιτελέστηκε το σχίσμα με το ιερό, η πληγή στο σημείο παραμένει αγιάτρευτη κι έκτοτε επικρέμεται σαν κατάρα ο κόσμος του κενού. Είναι τώρα ένας κατακλυσμός. Η πρόοδος προχωράει αλλάζοντας τα καθεστώτα σαν να ‘ναι ρούχα. Ανύποπτος, φιλομαθής και εύπιστος, προϊόντων των καιρών βαρύς και δύσθυμος, προχωράει ο φτωχός άνθρωπος προς το θυσιαστήριο. Δέσμιος της εποχής του δεν αντιλαμβάνεται το βάρος και την αλληλουχία των αιώνων. Ανεβαίνοντας τα φοβερά σκαλιά… μια ξαφνική υποψία τον καταλαμβάνει: είναι ακριβώς εκείνα τα σκαλιά όπου ο ίδιος έσυρε ό,τι άξιζε να ζήσει! Κι αν δεν είναι όλο αυτό η ολοκλήρωση του τραγικού, τότε τι είναι;</div><div style="text-align: left;"> Είναι κρίμα που λείπουν ένας-δυο μεγάλοι ποιητές να καταπιαστούν μ’ αυτό το τρομακτικό ρέκβιεμ που, θαρρείς, έχει αρχίσει κι ακούγεται παντού ή με μια μακρά καλοφτιαγμένη ελεγεία να μας δείξουν τις συνάφειες. Δεν μιλώ για τις προδρομικές φωνές, αλλά για εκείνες που θα ‘πρεπε να παρίσταντο σε τέτοιο φαντασμαγορικό τέλος. Που ήρθαν για να δουν, και να καταγράψουν, να εμπνεύσουν.<br /> Έτσι τελειώνει ο φαουστικός πολιτισμός, μες στον θόρυβο των άπειρων μηχανημάτων του, πραγματικά μ’ έναν λυγμό. Τη στιγμή που ο άνθρωπος στάθηκε απέναντι στο «Όλον» και είπε: «Εγώ και ο Κόσμος», ένα βάραθρο ανοίχτηκε μπροστά του! Κατόπιν έπεσε κι ο ίδιος μέσα. Μένει ν’ ακουστεί ο γδούπος. Και ύστερα ο λυγμός.<br /> Τι τουπές! Ο «εξαιρετικός!»… ο «εκπρόσωπος του ιδιαιτέρου είδους!»… Η βούληση για δύναμη, η κυριαρχία πάνω σε αυτό που τόσο «αθώα» ονομάστηκε Φύση, λες και ήταν κάτι εξωτερικό προς τον άνθρωπο, ήταν μοιραίο να φτάσει στην ανθρωποφαγία. Θαυμάστε τώρα τις τελετές της. Είναι οι τελετές του τέλους. Είναι το τέλος ενός πολιτισμού που «μας έκλεισε το μάτι».<br /><br /></div><div style="text-align: left;"> Όσο το σκέφτομαι, είμαι ενάντια στην πρόοδο. Μια απίστευτη ευκολία έκανε τα πράγματα δύσκολα. Απελπιστικά δύσκολα. Αλλά το Βασίλειο είναι προορισμένο να χαθεί. Η καταστροφή θα επέλθει. Με τη μία ή την άλλη μορφή. Κάποιοι τότε πρέπει να είναι παρόντες.<br /><br /> Πρώτα όμως η καταστροφή! Αυτή πρέπει να επέλθει. Έχετε αρχίσει να το υποψιάζεσθε κι εσείς! Έχετε ενδείξεις, ζητάτε αποδείξεις… μήπως σκέφτεστε να αποχωρήσετε; Δεν παίζεται όμως έτσι το παιχνίδι. Κανείς δεν δραπετεύει από τη Μηχανή. Θα βρεθούμε όλοι εμπρός στο συντελεσμένο. Πρέπει να απελπισθούμε ως τα έσχατα… εκεί όπου τα μαθήματα εξάγονται αβίαστα από τα παθήματα. Εκείνη τη στιγμή θα χρειαστούν οι παραστάτες. Αυτοί που με τη γνώση του παρελθόντος προείδαν τα επερχόμενα και τώρα εξηγούν, στηρίζουν, θεμελιώνουν, κυριολεκτικά καρφώνουν τα συμβάντα βαθιά στη συνείδηση των συγχρόνων τους.<br /><br /></div><div style="text-align: left;"> Ο άνθρωπος μοιάζει στην εποχή του- είναι δικό της τέκνο. Κι είναι απίστευτη η νομιμοφροσύνη του σ’ αυτήν. Έχει παραδοθεί στην ιδέα της προόδου. Δεν θα μπορούσε βέβαια να υποστηρίξει κανείς ότι υπάρχει πρόοδος στην Τέχνη ή στον στοχασμό. Ούτε δα... στην ανθρώπινη καλοσύνη. Η πρόοδος είναι πάντα τεχνική. Πρόκειται για φυγή προς τα εμπρός εν όψει της διαβλεπόμενης στασιμότητας και του επερχόμενου μαρασμού. Όμως η τεχνολογία σπρώχνει το ανθρώπινο ον σε όλο και πιο σφιχτό εναγκαλισμό με την εξουσία. Ε λοιπόν, η εξουσία τώρα (ήρθε κι η ώρα αυτή!) ακολουθώντας την τάση της να συγκεντρώνεται, γίνεται παγκόσμια. Είμαστε υπ’ ατμόν για το παγκοσμιοποιημένο κράτος. Δηλαδή τη μέγιστη συμπύκνωση ισχύος. Και έχετέ το υπ’ όψιν σας αυτό: η ισχύς μισεί τους παρακατιανούς. Σιχαίνεται την αδυναμία. Και όταν πετυχαίνεται τέτοια πύκνωση το μόνο που επιφυλάσσεται στους αδυνάμους είναι ο σαδισμός! Μη σας ξενίζουνε λοιπόν αυτά που αρχίσατε να βλέπετε στους δρόμους. Η κρατική βία, ωμή για κρυφή, θα φτάσει πολύ μακριά.<br /> Και οι λαοί μετατρέπονται σε πληθυσμούς. Τα έθνη καταστρέφονται. Τα έθνη είναι αποκρυσταλλώσεις του τοπίου μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Αλλά και οι τόποι πεθαίνουν. Πάντα πέθαιναν, αλλά με τρόπο φυσικό, μες στο αργό πέρασμα του Χρόνου. Σήμερα όμως περισσότερο, αφού συνεχώς δολοφονούνται. Μετατρέπονται σε ζώνες: βιομηχανική ζώνη, οικιστική ζώνη, εμπορική ζώνη, στρατιωτική (απαγορευμένη) ζώνη, zona hotellera-τουριστική περιοχή.</div><div style="text-align: left;"><br /> Πεθαίνουν και οι τόποι, παρ’ όλα αυτά μπορείς να σταθείς σε μια δενδροστοιχία, στην άκρη ενός χωραφιού, σε ένα σύνορο χαμένο, και να αισθανθείς μες στο αεράκι τα περασμένα. ‘Όπως μέσα σε ένα έρημο νεκροταφείο... Και υπήρξαν τόποι όμορφοι… αλλά η ομορφιά είναι από αμνημονεύτων χρόνων καταραμένη. ‘Κείνοι οι τόποι οι όμορφοι… ήρθε η ώρα τους και καταδικασμένοι έγιναν εικόνες. Κι άλλοι φτιάχνονται εξαρχής με νεκρά υλικά. Πεθαμένοι τόποι όπου η ζωή κατατρέχεται σα φάντασμα μέσα σε αδιάκοπη μουσική.<br /><br /> Η εξέλιξη τούτη ήταν αναμενόμενη. Το ανθρώπινο είδος έχοντας εξαπολύσει όλεθρο ενάντια στα υπόλοιπα είδη του ζωικού και φυτικού βασιλείου, επιβιώνει, όλο και πιο μονήρες, μέσα στην περιφραγμένη κοινωνία που μοιάζει πια με ένα ξεμοναχιασμένο ακρωτήρι του Κόσμου· ένα Desolation Row. Κάτι σαν σκωληκοειδής απόφυση· ένα είδος Dead end street. Μόνο στα ξεχασμένα παραμύθια υπάρχουν τα ίχνη και η ανάμνηση μιας εποχής που ο άνθρωπος συνομιλούσε ισότιμα με την αρκούδα και τον λύκο.<br /><br /> Ποτέ οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο πειθήνιοι. Αρκεί να τους πεις ότι αυτή είναι η εποχή τους και αμέσως υποτάσσονται. Παρ’ όλα αυτά ο σύγχρονος κόσμος όλο και πιο δύσκολα μπορεί να κυβερνηθεί… Παράξενο πολύ, κοινωνίες χωρίς αντιπολίτευση καταρρέουν! Χωρίς ιδιαίτερη πίεση από κάποιους αντιφρονούντες, χωρίς εσωτερικό εχθρό, αντίθετα μέσα σε γενική ομοφωνία, καταρρέουν. Σαν να γίνεται μια λευκή απεργία. Λες και οι άνθρωποι απέσυραν τη βαθύτερη υποστήριξή τους. Αποκλεισμένοι απ’ την μεγάλη πολιτική, αποκλεισμένοι από τη δημιουργία, αποκλεισμένοι από τις πηγές της ύπαρξης, κύλησαν στη γενικευμένη απάθεια. Ας μη μας ξεγελά η ενεργητικότητα και η διαρκής κίνηση. Είναι μια κίνηση μηχανική… κι όλο και περισσότερο μοιάζει με μηχανή που ρετάρει. Τι συμβαίνει λοιπόν; Τίποτα λιγότερο απ’ ό,τι τα φτωχο-υλικά με τα οποία είναι φτιαγμένος έφτασαν στο όριο της ημιζωής τους. Στη γλώσσα των μηχανικών ονομάζεται κόπωση των υλικών. Σε μια τέτοια στενάχωρη συγκυρία όπου μόνο τα υλικά και η αντοχή τους ομιλούν, όπου μετά τους θεούς εξαφανίζεται ταχύτατα κι ο άνθρωπος, τι μπορεί να γίνει;<br /> </div><div style="text-align: left;"> Η διάλυση αφορά βέβαια κατά πρώτον και κύριον τη Δύση. Έχουν αρχίσει οι συγκρίσεις με την παρακμή της Ρώμης, την πτώση του Αρχαίου Κόσμου. Δεν είναι όμως ακριβώς το ίδιο, τα μεγέθη έχουν αλλάξει. Το ίδιο και οι ποιότητες. Η Ρώμη καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος τού τότε γνωστού κόσμου. Πέραν αυτής εκτεινόταν ο υπόλοιπος κόσμος που περίμενε εν παρθενία να «ανακαλυφθεί». Κάποτε υπήρχαν περιθώρια. Κάποτε ο κόσμος άνοιγε γεωγραφικά, κατόπιν, παρακμάζοντας, αναπτύχθηκε τεχνικά, τώρα πρέπει να βαθύνει πνευματικά.<br /><br /> Οι ρεζέρβες όμως έκλεισαν κι αυτές έναν κύκλο. Οι βάρβαροι έμαθαν καλά το μάθημά τους. Η Δύση εξαπλώθηκε παντού, επομένως η κατάρρευσή του πολιτισμού της στον πυρήνα του σημαίνει κατάρρευση παντού. Οι αυτοκρατορίες που έρχονται θα αντιμετωπίσουν μεγάλα προβλήματα ακυβερνησίας όσο θα πλησιάζουν προς το κέντρο. Ήρθαν πολύ αργά για να πάρουν την πρωτοκαθεδρία σε κάτι που χάνεται. Αυτός ο κόσμος δεν γίνεται να κυβερνηθεί, τα υλικά αυτού του πολιτισμού είναι πολλαπλά μεταποιημένα, τινί τρόπω, κουρασμένα, εξαντλημένα. Τα πλαστικά μέρη έχουν ήδη αρχίσει και πολυμερίζονται. Το μπετόν αποσαρθρώνεται. Οι τεχνικές διοίκησης ανανεώνονται διαρκώς, αλλά τη στιγμή που μπαίνουνε σε πράξη αποδεικνύονται κιόλας απηρχαιωμένες. Τα φτηνά υλικά γρήγορα γερνούν. Άσχημα γερνούν.<br /><br /> Η Ρωσσία, η Κίνα, η Ιαπωνία, η Ινδία, όλοι αυτοί οι μη Δυτικοί λαοί… αντέγραψαν τη Δύση, ενέταξαν τα πικρά μαθήματα στην παράδοσή τους με μικρότερη ή μπορεί και μεγαλύτερη επιτυχία. Σύμφωνοι! Οι δημιουργοί όμως γνωρίζουν ότι όσο πιο κοντά είσαι στις ακατέργαστες πρώτες ύλες παραμένεις ασφαλής. Αν έχεις αντοχή στη δουλειά, αργά ή γρήγορα το έργο σου θα εκτιμηθεί. Και η βασική πρώτη ύλη, η βασικότερη, είναι ο άνθρωπος. Μπορείς βέβαια να τον μεταλλάξεις, να τον κατεργαστείς, να αλλάξεις όπως λένε τον ανθρωπολογικό τύπο. Χαμένος κόπος! Είναι τόσο απρόβλεπτος, τόσο βαθιά περίπλοκος… αργά ή γρήγορα ξαναπαίρνει τον δρόμο της επιστροφής. Όπως το άλογο, όπως το μουλάρι.<br /><br /> Αυτούς που πέτυχαν τη διάσπαση του ατόμου, τούς διαδέχθηκαν αυτοί που πειραματίζονται στη διάσπαση του ανθρώπινου ατόμου. Τους τυραννά όμως η υποψία πως ο άνθρωπος διαρκώς ανασυντίθεται σε άλλο έδαφος που δεν γνώριζαν την ύπαρξή του. Και φοβούνται πιο πολύ απ’ όλα τον Χρόνο. Τον Χρόνο και το αίμα!</div><div style="text-align: left;"><br /> Δεν στάλθηκες σε τούτο τον όμορφο πλανήτη για να υποφέρεις. Δεν είναι εδώ το Βασίλειο των Σκιών. Δεν είναι το πεπρωμένο σου ο πόνος. Αν πονέσεις κλάψε. Κλάψε και τραγούδησε. Και χόρεψε τη συντριβή σου. «Το κάθε βουνό έχει τον καημό του. Έχει και το βάρος του». Ο κάθε πόνος κι η κάθε συμφορά από το εποπτικό ύψος μιας ζωής συντελεσμένης μοιάζουν να ‘χουν βρει τη θέση τους σε αυτό που πάντα αποκαλούσαν Μοίρα. Η ψυχή όμως περιπλανιέται σαν τα σύννεφα…<br /><br /> Μάταια οι σφετεριστές… μάταιες οι αρχαίες συνωμοσίες! Υπάρχει κάτι εκθρονισμένο που δεν το φτάνει η δύναμή μας. Ζει ένδοξο στην εξορία. Καμιά φορά κι εδώ, κρυφά, ανάμεσά μας. Μιλάει σπάνια. Μιλάει χαμηλόφωνα. Σαν βαθύτερος εαυτός. Πρέπει να υπάρξει σιωπή. Προαναγγέλλει με μύριους τρόπους την επιστροφή του που θα είναι σαν κύμα - είναι ο σύμμαχος.<br /><br /> Κοιτάξτε τη θάλασσα. Υπάρχει κάτι πιο ακραίο; Τρία τέταρτα της σφαίρας καλύπτονται από θάλασσα. Μαζεύεται, αναδιπλώνεται και ξεσπάει στις ακτές μας. Φτάνει το κάθε μόριο νερού από άλλες μακρινές ακτές που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ. Υπάκουο σε ρεύματα μυστηριώδη. Και ποιος μπορεί να προβλέψει το ύψος και τη μορφή που θα έχει κάθε κύμα; Ποιος αλήθεια μπορεί να μετρήσει τη ροπή των γεγονότων και να προβλέψει τα αποτελέσματά τους; Ποιος μπορεί να προβλέψει τη φορά που θα ‘χει η κάθε ριπή του ανέμου που σαρώνει τα ξερόφυλλα; <br /><br /> Κοιτάξτε αυτές τις κόρες των ανθρώπων πώς παίζουν με τα κύματα! Δεν σας θυμίζουν κάποιες άλλες στην αρχαία Αίγυπτο; Και οι άλλες στο ποτάμι; Δεν σας θυμίζουν τη Ναυσικά και τις φίλες της ή ακόμα εκείνες στη χθεσινή Πολυνησία; Κοιτάξτε αυτά τα μελαμψά αγόρια που ορμούν στα κύματα! Δείτε πώς γλεντούν την αγριότητα! Φτωχοί και άπραγοι… επιτέλους σωπάστε! Δεν βλέπετε μπροστά σας; Μουγκοί μασκαρεμένοι χοροπηδούν σειόντας, δεμένα σε καλάμια, κομμάτια και κουρέλια από σκισμένο πέπλο. Μάταια οι σφετεριστές…Προσέρχονται, συσκέπτονται, εξαγγέλλουν… Όλα μάταια! Η ψυχή περιφέρεται σαν τα σύννεφα.<br /><br /> Υπάρχουν εποχές και εποχές… οι μεγάλες εποχές της δημιουργίας και οι μικρές της ανάλωσης, της προσμονής και της δουλειάς μες στη σιωπή. Μην οικτίρεις μικρόψυχα τους καιρούς σου. Είσαι άτυχος που σου έλαχε να ζήσεις σε τέτοιο καιρό παρακμής. Υπάρχουν καιροί και καιροί κι ο καθένας έρχεται με τη σειρά του. Κι αν δε μπορείς να νοιώσεις αγάπη για τη Μοίρα που σου επιφύλαξε μια τέτοια άχαρη εποχή, τουλάχιστον συνεργάσου με τον εαυτό σου. Αν είναι να γίνεις λίπασμα για κάποιο σπόρο, προετοίμαζε αν μπορείς τον σπόρο. Αν είναι άλλοι, επόμενοι, να πατήσουνε στις πλάτες σου για να περάσουν, δέξου το κι αυτό σα μοίρα. Αν δεν μπορείς να ζήσεις μια από εκείνες τις μεγάλες στιγμές που η ανθρωπότητα σηκώνεται όρθια στα πανιά, μη ξεχνάς… δεν είναι λίγο «να ζήσεις με θάρρος και αξιοπρέπεια την εποχή σου». Δείξε επιτέλους ότι είσαι φτιαγμένος από ένα μέταλλο… Τέτοια δόξα δεν μπορεί να τη στερήσει κανείς από τον άνθρωπο. <br /> </div><div style="text-align: left;"> Μολαταύτα, «σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι από άλλες εποχές». Μη παραπονιέσαι για την κατάντια του λαού. Εμείς θα φτιάξουμε έναν στρατό και με αυτόν θα φτιάξουμε έναν άλλο λαό. Λαό χωμάτινο με τα πόδια στέρεα στο έδαφος και μέτωπο που γύρω του ταξιδεύουνε τα νέφη. Στεφανωμένοι από τον Έρωτα θα φτιάξουμε Συμβιωτικούς στρατούς. Ο στρατιώτης γίνεται αντάρτης, ο αντάρτης δεν γίνεται ποτέ στρατιώτης. Και μόνο ο στρατιώτης γίνεται εργάτης· ο ήρωας περιπλανιέται. Σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή «θα οργανώσουμε την απαισιοδοξία». Θα δουλέψουμε για ένα μέλλον κληρονομώντας το παρελθόν· θα ρίξουμε φως εκεί που πυκνώνουν τα σκοτάδια· έτσι θα αφήσουμε πίσω μας την απελπισία για να ζήσουμε τη μεγάλη περιπέτεια του καιρού μας.<br /><br /> Σε μιαν άλλη Νέκυια θα κατεβούμε κι εμείς στον Άδη. Πέρα απ’ τους νεκρούς μας θα συναντήσουμε εκεί κάποια απ’ τα υπέροχα πλάσματα που κάποτε θα ‘ρθούν. Σαν οι πρώτοι ελεύθεροι θα πολεμήσουμε με όρκο και θα διδαχθούμε την ευσέβεια. Και μέσα από τη βία της σύγκρουσης θα φτιάξουμε τον μεγάλο γενεσιουργό μύθο. Είναι ένας σκεπτόμενος πλανήτης και έχει αρχίσει την αυτοΐασή του. Μιλά πλέον στον καθένα προσωπικά. Ακούει τις εκμυστηρεύσεις του. Τάχιστα πλησιάζουμε προς το σημείο όπου άνεμος συναντιέται μ’ άνεμο. Μπροστά μας άνυδρες και άδενδρες ερ’μιές! Το τέλος του κόσμου μέσα σε βαθύσκιο φως! Αν η ανθρωπότητα είναι ικανή να περάσει αυτόν τον Καβο-Χόρν και ν’ ανοιχτεί σε έναν άλλο Ειρηνικό, μπορούμε να το υποθέσουμε, μπορούμε να το ελπίσουμε, αλλά δεν το ξέρουμε.<br /> Εμείς θα αποπειραθούμε ένα Αχίλλειο άλμα!<br /><br /> Αυτοί που έχουν το πάθος της δημιουργίας, γνωρίζουν και τα υλικά. Απεχθάνονται τη φτήνια και διαλέγουν τα ευγενέστερα εξ αυτών που βρίσκονται παντού και ας περνούν απαρατήρητα. Άλλοι αρκούνται στον φθόνο… Άλλοι υποτάσσονται στο φόβο. Είναι αυτοί οι έγκλειστοι που θα υπερασπισθούν τη Σωφρονιστική Αποικία ως το τέλος. Άλλοι θα δουν με υπερκόσμιο χαμόγελο τους φανταστικούς τοίχους να σωριάζονται. Ω λεγεώνες που ξεχύνεστε…</div><div style="text-align: left;"><br />Δεν στάλθηκες σε τούτο τον όμορφο πλανήτη για να υποφέρεις. Δεν είναι το πεπρωμένο σου ο πόνος…<br /><br /> Γνωρίζετε ότι μια άμαξα ξεκινά μες στη βροχή την ώρα που κοιμάστε; Είμαστε όλοι εδώ, μαζεμένοι στην κουζίνα. Οι φωνές του αμαξά, ένα «όι!, ένα «χα!» ακούγονται στα όνειρά σας. «Μικρά παιδιά πνίγουν κλαίγοντας κατάρες στα ποτάμια». Ένας μικρός θίασος αρχίζει μια παράσταση δίπλα στη λίμνη την ώρα που νυχτώνει. Κορδέλες και σημαίες ανεμίζουν στην απογευματινή αύρα τη στιγμή που ένα γέλιο σας τρομάζει. Κι έπειτα μουσική… ο θίασος τρέχει γύρω απ’ τη λίμνη! Η λίμνη ζωντανεύει με ένα θαυμάσιο χρώμα πράσινο.<br /><br /> Ω Αγαπημένοι, οι ανθρώπινες κοινωνίες θα ξαναέρθουν στη ζωή μέσα από έναν πόλεμο. Οι κοινωνίες θα ξαναζήσουν μέσα από την άρνηση. Οι ήπειροι θα ανοικοδομηθούν. Η τάξη θα αποκατασταθεί. Καθήστε σιωπηλοί δίπλα στην παλιά πληγή που δεν λέει να κλείσει και μετά ξαναβρεθείτε. Βαδίστε με φόβο, σεβασμό και δέος, επομένως κι έλεος, στον αιώνιο πόλεμο που σας χτυπά την πόρτα.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><b>Β.Η</b>.<br /><br /> <br /><br /><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><h3 style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><i><span lang="EN-US" style="font-size: 9pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></i></h3></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><h3 style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><i><span style="font-size: 9pt; line-height: 107%;"><o:p></o:p></span></i></h3></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><h3 style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><i><span lang="EN-US" style="font-size: 9pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></i></h3></blockquote><p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<span style="mso-bookmark: _Hlk107920157;"></span>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p></div>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-5672279406236870412022-09-15T15:05:00.001+03:002022-09-17T00:18:23.369+03:00Ο Κανονιέρης - Μπάλα όλη νύχτα <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dybLUfg1e2OW_2-oE4qBH-SjID9HWnID28LkFPOMJNK6o7tlCama1HYyVKRWcqHtPerYwQB8nxQUI7L_DI_KQ' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><br /> Νύχτωσε κι ένας-ένας άρχισαν να
φεύγουν.<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Ακούστηκε μια άγρια φωνή <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">έφυγε κι ο τελευταίος. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Κι απόμεινα μονάχος <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">μες στην άδεια την πλατεία. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Αφύλακτο το τέρμα <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ξεχασμένο ένα σακάκι στη γωνία.
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Κι απόμεινα μονάχος να στριφογυρνώ
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">και να κάνω με την μπάλα ντρίμπλες.
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Φαντάστηκα τους φίλους μου <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">στο τραπέζι της κουζίνας <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">να τρων το βραδινό....<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">με κατεβασμένα μούτρα <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">κι από πάνω η ίδια επιτακτική φωνή.
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Κι η μάνα σοβαρή. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Κι απόμεινα μονάχος να κλωτσώ <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">κάτι ξεγυρισμένα σουτ <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">απανωτούς ξερόμυτους πάνω στις
μάντρες <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">και τους τοίχους των σπιτιών-έ. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Φαντάζομαι τους φίλους μου <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">στα κρεβάτια να κοιμούνται. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">τινάζεται ένα ποδάρι <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">και την άλλη <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ένα κεφάλι <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">τεντώνεται <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">έξω απ’ τις κουβέρτες, να δώσει
κεφαλιά.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Η νύχτα προχωράει κι απόμεινα εγώ <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">να ρίχνω σουτ. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Τρομερά γκελ κάνει η μπάλα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ανήσυχα κοιμούνται οι φίλοι <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">ταραγμένα κοιμάται η γειτονιά <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">μες στον αντίλαλο απ’ τα ξερά τα
σουτ <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">και την ηχώ ενός αγώνα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">που δεν λέει να τελειώσει. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Μα την αλήθεια, <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">τούτο το παιχνίδι δεν πρόκειται να
λήξει <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">αν δεν ξημερώσει.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Β.Η.</b></p><p></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-50551306247509585092022-08-24T16:44:00.051+03:002022-09-01T13:20:54.827+03:00 Και αυτή τη σαιζόν χάσαμε άλλο ένα καλοκαίρι<p> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidi1akZEWix88p32mV2a2WIR5Vl9YXLp_1q3wM-pkBazasvqdcrTzvXugvZLxZ5tJcfHMI0LjPPepI1E0m1_PK_itWc99MqF_u3kPjSNK_vImS-hzLMXpKtGF7ECbnvkqLtvqNs4rtCvl55RFr7LTWi7GVDxx_ISvq3Om899JERVh3gghzFqyWF79I/s320/%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="211" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidi1akZEWix88p32mV2a2WIR5Vl9YXLp_1q3wM-pkBazasvqdcrTzvXugvZLxZ5tJcfHMI0LjPPepI1E0m1_PK_itWc99MqF_u3kPjSNK_vImS-hzLMXpKtGF7ECbnvkqLtvqNs4rtCvl55RFr7LTWi7GVDxx_ISvq3Om899JERVh3gghzFqyWF79I/w264-h400/%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%82.jpg" width="264" /></a></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p><br /></o:p></p>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i>«Από τους τρεις λόγους για να ταξιδέψει κανείς στην αρχαιότητα:
Πόλεμος, Εμπόριο, Προσκύνημα, κάποιος θα έλεγε ότι ο Τουρισμός προέρχεται από
το Προσκύνημα. Όμως πιο πολύ φαίνεται ο πραγματικός του πρόγονος να είναι ο
Πόλεμος!»<br /></i><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αυτά έγραφε ο Αμερικανός στοχαστής, Χακίμ Μπέη. Ένας μειλίχιος
άνθρωπος με χιούμορ και αίσθηση του μέτρου (...σπάνιες αρετές για κάποιον με
τόσο περιθωριακές απόψεις) που έτυχε να συναντήσω κάποτε στα μέσα της δεκαετίας
του΄90 στην Ιρλανδία.<br /><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Και ένας έμπορος γούνας, σε μια συζήτηση μεταξύ γουναράδων που έτυχε να
παρακολουθήσω στη Ρόδο στα μέσα της δεκαετίας του ’80 (ναι, τόσο παλιά!) τελικά
απεφάνθη: <i><span lang="DA" style="mso-ansi-language: DA;">o</span> Τουρισμός
είναι ο μόνος στρατός που δεν νικήθηκε ποτέ!<br /></i><o:p> </o:p>Πράγματι:<br /><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Οι φάλαγγες των τουριστών προχωρούν και φωτογραφίζουν, φωτογραφίζουν και
προχωρούν πάνω στα ερείπια που άφησαν τα τμήματα που προηγήθηκαν μέσα σ’ ένα
τοπίο κατεστραμμένο από τσιμέντο, άσφαλτο, θόρυβο, φώτα, σκουπίδια και
στοιχειωμένο από την εξαντλητική δουλειά!<br /> <br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ0XthCu1Xr-bJnYcIocE-eyW9JpEERuFjB_zolovaI3_kzDewYbqlk2ypNsx7dPxfSSnEP4MPiM51oSog2TxHaaG5yt4vuhKe7KCFyJpINA9s7zR9YOv6w2lpgY46Gt_KPea52jPpAefyjGiN2MzqG_W42omsHUAWhrSR3JFhK-ZXSyjDGlaVB7RN/s3508/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%BF.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1192" data-original-width="3508" height="136" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ0XthCu1Xr-bJnYcIocE-eyW9JpEERuFjB_zolovaI3_kzDewYbqlk2ypNsx7dPxfSSnEP4MPiM51oSog2TxHaaG5yt4vuhKe7KCFyJpINA9s7zR9YOv6w2lpgY46Gt_KPea52jPpAefyjGiN2MzqG_W42omsHUAWhrSR3JFhK-ZXSyjDGlaVB7RN/w400-h136/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%82%20%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%BF.jpg" width="400" /><br /></a> (<span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;">Πέργαμος, πεζικό)</span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span style="font-size: 10pt; line-height: 107%;"><br /></span> Το πρόσταγμα shoot αφορά τώρα το πάτημα ενός κουμπιού που
ανοιγοκλείνει το κλείστρο της κάμερας, όπου shoot (πυροβολώ) αναφέρεται
και στο τράβηγμα της φωτογραφίας όταν σκοπεύεις μέσα από τη φωτογραφική
μηχανή<b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">· </span></b>αυτό το ερμαφρόδιτο
σύμβολο-παιχνιδάκι και σύγχρονο ξόρκι.<br /> Οι κάμερες και
τα τηλέφωνα υψώνονται προς κάθε κατεύθυνση, κάθε στόχο που προβάλλει, ρουφώντας
τη ψύχη των ντόπιων και του τοπίου.<br /> Ο σημερινός
μαζικός τουρισμός είναι το απόγειο της εκλέπτυνσης ενός παλιού πολεμικού
παιχνιδιού που λέγεται search ‘n' destroy- ερευνήστε λοιπόν και
καταστρέψτε, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε η καταστροφή να μπορεί να
ονομασθεί «αξιοποίηση».<br /> Αντίθετα
από το προσκύνημα όπου ο προσκυνητής προσέρχεται με δέος και κατάνυξη και,
προσφέροντας πίστη, αυξάνει τη «χάρη» που αναδίδει ένας <i>Ιερός Τόπος,</i> ο
Τουρισμός απομυζά τις ιδιαιτερότητες κάθε «ξεχασμένης» γωνιάς του πλανήτη και
ομογενοποιεί κάθε μέρος που πλήττει. Γιατί αυτό που αποζητά ο τουρίστας είναι
«πολιτισμική διαφορά» για να την <b>καταναλώσει. </b>Έτσι κι αλλιώς
θα του ήταν αφόρητο να την <b>ζήσει</b>.<br /><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η Φαντασία πέθανε στη Δύση εδώ και καιρό. Χρειάστηκαν αμέτρητες
ποσότητες ορθολογισμού και κατήφειας για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Για να
καταπραϋνθεί και να σβήσει κάτι τόσο δυσλειτουργικό και άβολο, αλλά τόσο βαθειά
ανθρώπινο. Κρίμα γιατί επρόκειτο για "τη Βασίλισσα των ικανοτήτων". Τώρα λοιπόν η Δύση, πηγή του Τουρισμού, πρέπει να την αποκτά σε
ασφαλείς δόσεις και σωστά πακεταρισμένη.<br /> Αυτό που γοργά
απονεκρώνεται έχει ανάγκη από κάτι ζωντανό για να παρατείνει τον χρόνο
επιβίωσής του. Αλλά όπου αγγίζει απονεκρώνει. Αυτή η βουλιμία για το εξωτικό
και το αυθεντικό κρύβει μέσα της τον θάνατο. Πρέπει λοιπόν συνεχώς να προχωρά!
Πράγματι, νέοι τουριστικοί Παράδεισοι ανοίγονται στο κοινό. Νέοι «τουριστικοί
προορισμοί» μπαίνουν στο χορό ανακοινώνοντας απλά: Ανοίξαμε (τα πόδια) και σας
περιμένουμε! <br /> Αν η παλιά
αποικιοκρατία ύφαινε στην ψυχή του αποικιοκρατούμενου την αλλοτρίωση και την
τρέλλα και εκμεταλλευόταν τις υλικές πηγές, η σύγχρονη προχωράει παντού και σε
μέγα βάθος. Για να γίνει αντιληπτό αυτό το βάθος ας ειπωθεί ότι
τώρα δεν είναι μόνο η ανεξαρτησία ή οι πηγές πλούτου που κινδυνεύουν, αλλά
τουριστική έκθεση σημαίνει <i>να ανοίγεις το σπίτι σου στους ξένους!</i> Ο
Τουρισμός μετατρέπει μια χώρα σε έκθεμα και εικόνα του εαυτού της.<br />
...Και φυσικά,<i> να ανοίγεις το σπίτι σου</i> με το
"αζημίωτο"! Άπαντες δε προφασίζονται άγνοια του ότι η ζημιά είναι
ανυπολόγιστη! Ο τουρισμός είναι "ιερή αγελάδα" και ένα από τα ταμπού
του πολιτισμού μας.<br /><o:p> </o:p>Χοντρικά,
μπορούμε να πούμε ότι, η επιδρομή της Δύσης στα χωριά και στις καλύβες
του κόσμου ακολούθησε την εξής πορεία: Πρώτα οι εξερευνητές, μετά οι
ιεραπόστολοι, μετά ο στρατός (και περισσότεροι ιεραπόστολοι), μετά οι
περιηγητές, κατόπιν διανοούμενοι και συγγραφείς, εν συνεχεία αγνοί ταξιδιώτες
(και οι χίππυς κάποτε), μετά ο ήσυχος ιντιβιντουαλιστής τουρίστας με το
πραγματικό ενδιαφέρον και τέλος η πλημμυρίδα του μαζικού Τουρισμού.<br /><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο στρατός βέβαια δεν παύει, κατά καιρούς, να κάνει την εμφάνισή του με
τα βρώμικα άρβυλά του, ανοίγοντας και κλείνοντας την τουριστική αυλαία!
Έτσι το Βιετνάμ ή η Καμπότζη που κάποτε ήταν υπό το καθεστώς του Ναπάλμ και του
βομβοτάπητα είναι τώρα πρόθυμοι «τουριστικοί προορισμοί». Ενώ η Σομαλία, που
σήμερα εμφανίζεται στους χάρτες των τουριστικών οδηγών «λευκή», κάποτε μπορεί
να αποδειχτεί θαυμάσιο τουριστικό εύρημα και προϊόν. Ή ένα αιματηρό αμερικανοκίνητο
στρατιωτικό πραξικόπημα στη Γουατεμάλα στέλνει για λίγο τη χώρα στα τουριστικά
αζήτητα μέχρις ότου «κάποια προβλήματα διευθετηθούν».<br /><o:p> </o:p>Όπως
πάντα, η γλώσσα αποκαλύπτει τα πάντα για τα οποία μιλά, έτσι έχουμε: τουριστικές
μονάδες, πράκτορες, tour operators, target group, έρευνα,
συνοδούς, tourist guides, ξεν-αγούς, τουριστικά γκρουπ, αρχηγούς
γκρουπ, σχεδιασμό, ανεφοδιασμό και, αν τα πράγματα πάνε πολύ στραβά, εκκένωση!
Ακόμα και όταν συγκαλύπτει η γλώσσα προδίδει!<br /> Αποδεικνύεται
λοιπόν αυτό που ειπώθηκε στην αρχή, ότι ο τουρισμός είναι στρατός - και δεν
νικήθηκε ακόμα! <br /> Ακόμα, ο τουρισμός,
που δεν μπορεί πια παρά να είναι μαζικός, δηλαδή μια βιομηχανία διασκέδασης,
χαλάρωσης και "κολακείας" για τους προλετάριους κάποιων χωρών, για
τους προλετάριους κάποιων άλλων σημαίνει σιδηρά πειθαρχία, ασταμάτητη δουλειά
σε «στρατόπεδα διακοπών», μόνιμη κούραση. Έτσι μια χώρα στον ήλιο που
έχει πληγεί από την ακρίδα του τουρισμού γίνεται αναπότρεπτα μια «ηλιόλουστη
κόλαση». Και υπάρχουν όλο και «κατώτερα πατώματα», όλο και βαθύτερα κάτεργα, σ’
αυτή την κόλαση στον ήλιο! Μπείτε στις κουζίνες των μεγάλων ξενοδοχείων,
κατεβείτε στα πλυντήρια, βγείτε στις πίσω αυλές όπου και οι κάδοι σκουπιδιών,
κοιτάξτε προσεκτικά τα πρόσωπα των γυναικών που αδιάκοπα καθαρίζουν τουαλέτες
και ξερατά… όσο προχωράει η σαιζόν απονεκρώνονται κι ασπρίζουν. Διαβάστε
προσεκτικά αυτό το χαμόγελο του υπηρετικού προσωπικού που ντύνει την εξάντληση
και την αηδία. Πρόκειται για την γκριμάτσα νεαρών πλασμάτων που παγιδεύτηκαν. Χαίρε
Καπιταλισμέ, οι Καταγκέζοι σε χαιρετούν!<br /><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κι ακόμα ακόμα… η αδυνατότητα μιας επανάκτησης της ζωής οφείλεται στο
ότι και στις καλές εποχές, στη δεκαετία του ’80, τότε που άρχιζε όλο αυτό «με
τις καλύτερες προοπτικές», τότε που για λίγο υπήρξε μια ευαίσθητη ισορροπία
ανάμεσα στο παλιό και στο καινούργιο, τόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν προτιμήσει το
χρήμα από την πάλλουσα ζωή. «Έρρεε το χρήμα!» είπε κάποιος βετεράνος του
τουρισμού και εδονείτο από συγκίνηση μες στην επανάληψη του «ρο» αντί να
ξεσπάσει σε ένα: «έρρεε η ζωή»!<br /><o:p> <br /></o:p><o:p> </o:p> Ευπειθέστατος διατελώ <br /><b>
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Β.Η.<br /></b><o:p> <br /></o:p>Υ.Γ. 1 Μολαταύτα κάτι καινούργιο,
ένας νέος κίνδυνος, έχει αρχίσει να εμφανίζεται. Το παλιό όνειρο του φτωχοέλληνα
που περιφρονούσε τους αλητοτουρίστες γίνεται πραγματικότητα. Το παράπονό του
εισακούστηκε. Την Ελλάδα την έβαλε στο μάτι ο "ποιοτικός τουρισμός".
Η χώρα είναι ιδιαίτερα όμορφη για να αφεθεί αποκλειστικά στις μάζες. Ολόκληρες
λοιπόν περιοχές «κλείνουν» και κατασκευάζονται πανάκριβα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">resort</span><span lang="EN-US"> </span>και βίλες
με ελικοδρόμια. Παντού προωθούνται τα <span lang="DA" style="mso-ansi-language: DA;">concept</span><span lang="DA"> </span>και οι "προκατασκευασμένες
ατμόσφαιρες". Άρχισε να πλακώνει η διεθνής αλητεία του τζετ σετ. Τα κορίτσια
δεν είναι πια αθώα και οι συνοδοί τους είναι τσόγλανοι. Όσο για τις
καλαμοκαλύβες και την περιλάλητη ελληνική φιλοξενία, αυτά ανήκουν στην
αρχαιολογία του τουρισμού και την εποχή που η χώρα ήταν ναός και ο φτωχός
λαός της πάμπλουτος. <br />Υ.Γ. 2 Αυτοί που προσφάτως,
και μετά τις κινητοποιήσεις σε Βενετία και Βαρκελώνη, αρθρογραφούν ενάντια στον
μαζικό τουρισμό μπορούν να μεμψιμοιρούν για την ποιότητα του τουριστών και την
χαμηλή αγοραστική τους δύναμη, αλλά δεν καταλαβαίνουν ή κλείνουν τα μάτια μπρος
στην πραγματική φύση του τουριστικού φαινομένου. Μιλούν για «λελογισμένη
αξιοποίηση» λες και θα ήταν ανεκτή μια λελογισμένη εκποίηση του πατρικού σου
σπιτιού. Μιλούν για «ποιοτικό τουρισμό» και εννοούν να πουλάς ακριβά το κορμί
σου. Μιλούν για την «ανεξέλεγκτη αύξηση» λες και θα ήταν δυνατή μια χαμηλής
έντασης και μετρημένη εισβολή. Μιλούν για «δυσμενείς επιπτώσεις» λες και θα μπορούσες
να παίξεις ένα παιχνίδι διατηρώντας τις αμφιβολίες σου. Εμείς όμως που ζώντας
για δεκαετίες μέσα στον τουρισμό τον γνωρίζουμε όσο λίγοι και είδαμε την άνοδο
και την πορεία τού τουριστικού μύθου, μπορούμε να γράφουμε ό,τι θέμε! Δηλαδή
αυτά που ζήσαμε! Άλλωστε δεν πληρωνόμαστε για αυτά που γράφουμε!</div><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-2302963733520763712022-08-04T16:55:00.009+03:002022-08-13T23:42:57.164+03:00 ΠΥΡΑΚΤΩΣΗ ΤΟΠΙΩΝ <p><br /></p><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q" style="animation-name: none; background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;">Ανοίγεις τον υπολογιστή, ξεχύνονται παραλίες! Όσο πιο απόμακρες και ερημικές τόσο ανεβαίνουν σε αξία. Είναι η εποχή που το "αρχέγονο" γιορτάζει. "Πρωτόπλαστοι!!!" αναγράφεται σε μια από αυτές όπου ένα ζευγάρι κολυμπά σε διάφανα νερά. Μετά: όνομα νησιού και παραλίας. Φυσικά τον χειμώνα ούτε λέξη. Εξαφανισμένοι όλοι! Ο Αδάμ και η Εύα επιστρέφουν στο διαμέρισμα! Τα νησιά ξαναγυρνούν στην ανυπαρξία τους.</div></div><div class="cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql o9v6fnle ii04i59q" style="animation-name: none; background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; transition-property: none; white-space: pre-wrap;"><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Λέγε-λέγε όμως θα πλακώσουνε με ομπρέλλες και 4 επί 4 κι <span style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><a style="animation-name: none; color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit; transition-property: none;" tabindex="-1"></a></span>άλλοι "πρωτόπλαστοι", μετά θα χτιστούνε ταβέρνες και δωμάτια, θα μπούνε κι οι ξαπλώστρες και θ' αρχίσετε τα παράπονα. Έτσι, από στόμα σε στόμα, "κάηκαν" όλα τα νησιά και δεν τα 'σωσε ούτε η Άγονη γραμμή ούτε τα κατσάβραχα. Είναι τέτοια η δίψα για παρθενία, τόσα τα αρπακτικά... Και οι ντόπιοι παντού περιμένουν να ανακαλυφθούν από ένα «ευρύτερο κοινό» σαν τους χάνους. Στήνουν τότε μάνι-μάνι μια επιχειρησούλα και αρχίζει ν' αγριεύει το μούτρο τους - τέτοιες είναι οι χαρές της ιδιοκτησίας! Πρόκειται για μια υπόθεση εκπόρνευσης ανηλίκων κοριτσιών με τα όλα της! Κάθε κομμάτι Φύσης με φρεσκάδα κι ομορφιά, κάθε σημείο με εμπορικό δυναμικό, πέφτει λάφυρο στα χέρια κάποιου επιτήδειου. Αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ιστορίες μαστροπείας...</div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Εν τω μεταξύ υπάρχουν άνθρωποι που, για διαφόρους λόγους, δεν μπορούν να εγκαταλείψουν την διακεκαυμένη ζώνη της Αθήνας ούτε την ασφυκτική Θεσσαλονίκη. Άλλοι είναι φτωχοί, τελειωμένοι για καλά, άλλος έχει ανάγκη το μεροκάματο, άλλος έχει άρρωστο, άλλος έχει καρκίνο, άλλοι είναι περικυκλωμένοι από τον πανικό, άλλοι είναι καταθλιπτικοί, χτυπημένοι "κάτω από τη ζώνη"… Πραγματικοί "Εξόριστοι στην Κεντρική Λεωφόρο"! </div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Καμμιά αιδώς, τακτ, σεβασμός, σεμνότητα. Ο καθένας μόλις πατήσει ένα μέτρο άμμου, μόλις πατήσει ένα νησιώτικο σοκκάκι, αρχίζει την εκπομπή: διαφήμιση κι αυτοδιαφήμιση. Αφού ποστάρατε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα σας και τα τζάκια σας, τις μαγειρίτσες σας και τα κόκκινα τ' αυγά, τις ταψάρες σας με τον μουσακά και την οικογενειακή σας ευτυχία, αφού ποστάρατε τις καλοκαιρινές σαλάτες σας με το ουζάκι στη βεράντα, τον σκύλο και τη γάτα, ποστάρετε τώρα την παραλία που καβατζώσατε και τις διακοπές σας. Η κάθε εποχή έχει τη χάρη της!</div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Θα μου πείτε ας μη βλέπουν facebook! Τι δουλειά έχουν οι εξόριστοι με το facebook; Σωστά! </div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Έπειτα αρχίζει η έκθεση ομορφιάς. Άλλοι ανεβάζουν τα γυμναστήριά τους και τη γεροντονιότη τους, άλλες τα pilates τους, τα ευτυχισμένα χαμόγελα και τα ξέκωλα μαγιό τους. Ρε σείς, η άλλη έχει τριάντα κιλά παραπάνω και πάει για μπάνιο πρωί-πρωί με τα πουλάκια γιατί ντρέπεται να βγει στην παραλία!</div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Κι αυτό όμως έχει όνομα: διαχείριση εαυτού, λέγεται! Όλοι καλούμαστε να γίνουμε επαγγελματίες εαυτού. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο καπιταλισμός του φτωχού!</div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Άλλοι κι άλλοι αιχμαλωτίζουν με την κάμερα τις εναπομείνασες "παραδοσιακές" γιαγιάδες και τους κλέβουν τη ψυχή. Οι φτωχούλες έκαναν ένα σωρό παιδιά, δούλεψαν όλη τους τη ζωή χειρωνακτικά και δεν έχουν ιδέα ότι είναι «παραδοσιακές»… τώρα βλέπουν έργο άγριο και δεν μιλούν καθόλου! Το μόνο που θα είχαν να πουν για το φαινόμενο, αν τυχόν ερωτόντο, είναι: "Εμείς είμαστε αγρότες! Δεν πάμε διακοπές!". </div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Άλλοι πάλι αιχμαλωτίζουν πλακόστρωτα, παρατημένους στάβλους, αλώνια και "λευκές νυφούλες", εκκλησάκια του δέκατου τάδε αιώνα - μουσειακά απομεινάρια μιας πίστης που απεστάλλει πακέτο προ πολλού εις Κύριον - και κατακλέβουν και αυτονών την ψυχή! Κάπως έτσι, ό,τι ήταν ζωντανό, μέσω της υπερέκθεσης, πυρακτώνεται και γίνεται εικόνα. </div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Πρόκειται για λεηλασία του παρελθόντος -ενός παρελθόντος μυθικού - και κυνήγι "πολιτισμικής διαφοράς" ώσπου να μη μείνει καμία διαφορά. Φαίνεται όμως τόσο αθώο: "ήμουν κι εγώ εκεί τη σωστή στιγμή"! Α ρε ψηφιακή εποχή που μας ξεγέννησες! Πάνω απ' όλα "Εαυτάρα"! Τόση δίψα για προβολή, κακός οιωνός για τη Δημοκρατία μας!</div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Φαίνεται τόσο αθώο..." τι κάνουν δηλαδή οι άνθρωποι; Πού είναι το κακό; Επικοινωνούν και ανταλλάσσουν ό,τι έχουν ν' ανταλλάξουν. Συμμετέχουν στην κοινωνία. Δεν είναι τίποτα ακοινωνικοί, τίποτα αρνησίκοσμοι". </div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> - Ε ναι, κάνουν ό,τι κάνουν όλοι. Και γίνονται η εποχή τους! </div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Ας ξεκαθαρίσουμε όμως τώρα κάτι: πηγαίνοντας σεις διακοπές κάνετε ένα ταξιδάκι στη μιζέρια άλλων ανθρώπων. Των ντόπιων και κάποιων ξένων φτωχοδιάβολων. Επιπλέον μεγαλώνετε κατά πολύ τη μιζέρια τους. Αυτοί οι άνθρωποι κάθε σαιζόν χάνουν ένα ακόμα καλοκαίρι. </div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"> Λοιπόν, γνώμη μου είναι, άμα θέλετε την παίρνετε υπ' όψιν σας, πηγαίνετε διακοπές αφού μπορείτε, βρείτε λίγο θάλασσα να ξεπλύνετε την έρπουσα κατάθλιψή σας και τη γκριζάδα της άσκοπης πόλης μα να χαρείτε, σιωπήστε!</div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><br /></div><div dir="auto" style="animation-name: none; font-family: inherit; transition-property: none;"><b> Β.Η.</b></div></div>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-77581435896697006382022-05-02T21:31:00.000+03:002022-05-02T21:31:04.521+03:00Σκέψεις ενός ηλίθιου που χαζεύει τ’ αυτοκίνητα να πηγαίνουν πάνω-κάτω <br />Μαθαίνω ότι η Φινλανδία θέλει να
μπει στο ΝΑΤΟ! Και η Σουηδία θέλει ΝΑΤΟ! Μα καλά, τι πρόβλημα έχει η Φινλανδία;
Μια χαρά δεν τα πήγαινε; Την απείλησαν τις τελευταίες εφτά δεκαετίες οι Ρώσοι;
Δεν έχουν ένα ζηλευτό επίπεδο ζωής; Δεν έχουν τα κουρσάκια τους, τα σχολεία
τους και τούς παιδικούς σταθμούς τους; Δεν έχουν τις διακοπές τους στον Νότο μια
και δυο φορές τον χρόνο; Και οι Σουηδοί; Τα ίδια και αυτοί… Είναι σε
ουδετερότητα και ζούνε εν ειρήνη από το 1814. Και τους βγήκε σε καλό, ή όχι; Α,
μα τους ξέρω τους Φινλανδούς και τους γείτονές τους, τους Σκανδιναβούς, από
πρώτο χέρι. Η Αγία Οικογένεια είναι τα πουλάκια μου! Τα χαϊδεμένα παιδιά της
Δύσης! Το όνειρο όλων των φουκαράδων της Υφηλίου! Τι τους ήρθε και θέλουν ν’
αρχίσουν να σκάβουν χαρακώματα; Ακούσαν πόλεμο και ‘τρέξαν; Ποιοι; Αυτοί που
πηγαίναν μόνο κυανόκρανοι; Δεν εξηγείται αλλοιώς: δεν έχουν τίποτα καλύτερο να
κάνουν! Βαρεθήκαν την πολλήν ειρήνη και θέλουνε να ξεσκουριάσουν!<br /> Είδα έναν πολιτικό τους σε ένα βίντεο όπου εξηγούσε τα της ουκρανικής
κρίσης. Πρώην πρωθυπουργός ή κάτι τέτοιο. Γύρω στα 55, καλοβαλμένος, με εκείνα
τα άψογα αγγλικά, τα στερημένα από κάθε προφορά που να θυμίζει κάποιον τόπο, κάποιαν ιθαγένεια και ομιλούνται μόνον σε διαδρόμους και προθάλαμους. Από ‘δω το ‘φερνε, από ‘κει
το φερνε, το συμπέρασμα ήταν ότι οι Ρώσοι είναι κίνδυνος για την ανθρωπότητα.
Μίλαγε με φιδίσια γλώσσα. Λαμπερή οδοντοστοιχία με μπόλικη ορθοδοντική,
τσάκιση, σπορτίφ πουλοβεράκι… λουστρίνι ο κύριος! Απ’ αυτούς που δεν καπνίζουν,
διατρέφονται σωστά, ασκούνται καθημερινά και πίνουνε με μέτρο. Όχι σαν την
πλέμπα της πατρίδας του που πίνει σα σφουγγάρι. Α όχι, αυτός είναι διεθνής!
Διεθνής και αποστειρωμένος! Να σας πω, μ’ έπιασε λιγάκι σύγκρυο. Ήταν ένας απ’
αυτούς που σαν διαβάσουν την αναφορά που του ‘στειλαν στο γραφείο, ότι έγινε η
εκτέλεσή σας την αυγή σύμφωνα με κάποια απόφαση που πάρθηκε ύστερα από πρότασή
του, πατάνε ένα «<span lang="DA">v</span>», ότι
δηλαδή έλαβαν γνώση και μπαίνουν στον υπολογιστή τους για να κλείσουν ένα
ταξίδι σε ελληνικό νησί μετά της συζύγου. Θα δειπνήσουν εκεί υπό το φως των κηρίων,
μες στο θαυμάσιο κλίμα, το πουλόβερ θα ‘ναι ριγμένο με φροντίδα στους ώμους, θα
δώσει περμπουάρ και οι φτωχοδιάβολοι οι σερβιτόροι θα τον ‘λένε κύριο! Μάλιστα
παρακαλώ!<br /> Μέσα σε λίγες μέρες είδα ότι έχουν κυκλοφορήσει άλλα τρία βιντεάκια με
δαύτον. Α, κατάλαβα! Φάμπρικα! Ο τύπος δουλεύει για τα καλά! Ανήκει στο ανώτερο
προσωπικό τής κυριαρχίας. Με το αζημίωτο φυσικά και χωρίς να εκτίθεται ιδιαιτέρως.
Απλά συνεισφέρει με την βαρύνουσα άποψή του. Σε λίγες μέρες έμαθα για την
επικείμενη αίτηση της χώρας του στο ΝΑΤΟ κι ότι οι Ρώσοι άρχισαν να μεταφέρουν
συστοιχίες πυραύλων στα ρωσοφινλανδικά σύνορα. «Κωλόπαιδο!» σκέφτηκα.<br /> Να σας πω κάτι; Ο πόλεμος είναι ναρκωτικό! Στον πόλεμο τα ξεχνάς όλα. Και
την άθλια ζωή σου, και την υποθήκη, και το δάνειο, και το κέρατο που έχεις
φάει, και ‘κείνο τον πόνο στο συκώτι… Νυν Υπέρ πάντων κι όλα τα λοιπά!<br /> Μαζεύτηκαν πολλά τα τελευταία χρόνια! Πρώτα έριξαν τους Πύργους κι
άρχισε ο αγώνας ενάντια στη Τρομοκρατία. Χαζέψαμε πολέμους εκεί κάτω σε άψογη
τηλεοπτική μετάδοση… Για να κάνεις όμως ένα ταξιδάκι με αεροπλάνο σημαίνει ότι
πρέπει να συμμετάσχεις σε μια μικρή στρατιωτική επιχείρηση. Δεν πάει να ‘ναι
και για διακοπές! Μια χαρά στρατιωτικοποιηθήκανε τα αεροδρόμια, γέμισαν κι οι
δρόμοι κάμερες! Μετά πλάκωσε η οικονομική κρίση, δέκα και βάλε χρόνια. Μετά ήρθε
μια επιδημία και στρατιωτικοποιήθηκαν οι πόλεις ως μες στα σπίτια, ως μες στα
λίβινγκ ρουμ! Εν τω μεταξύ, ξεγυμνώθηκε ο κόσμος από κάθε νόμο, κάθε πίστη, κάθε
ελπίδα κι άρχισε να νοιώθει το κρύο τού φοβερού Μηδέν! Ο φόβος και η
επιθετικότητα που ακολουθεί τον φόβο χτυπήσαν κόκκινο. Και τότε, Ω του
θαύματος! όλο τούτο το διάχυτο ρευστό, όπως ήταν φυσικό, συμπυκνώθηκε σε ένα
σύννεφο, πέρασε σαν μέσα από αλεξικέραυνο και κατέκαψε την Ουκρανία. Αλλά έχει
ακόμα πράμα! Έχει ακόμα πολύ πύο και χολή!<br /> Όχι ότι πριν ζούσαμε καλά, άρρωστοι ήμασταν και πριν και νομίζαμε ότι ήμασταν
καλά! Γλεντάγαμε και νανουρίζαμε το «τίποτα» μες στην αγκαλιά! Θυμάστε τις
δεκαετίες του ’80, του ’90 και την πρώτη σαν γύρισε η χιλιετία; Καταθλιπτικοί
τη μέρα τρέχαμε στις δουλειές… και τη νύχτα μανιακοί μες στη διασκέδαση;
Τριάντα χρόνια το νταντέψαμε καλά! Κι απ’ το ’08 που μπήκε στην εφηβεία,
ανεχτήκαμε τα καμώματά του! Νάτο τώρα, ενήλικο, μας προκαλεί τρόμο!<br /> Γιατί όμως άραγε; Μήπως δεν ήταν ειρήνη, αλλά ήτανε μη-πόλεμος; Τέτοια
λοιπόν ειρήνη έφερε τον πόλεμο.<br /> Τέρμα και το παγκόσμιο πάρτυ που έκανε η Δύση! Αρχίζουν τώρα τα
τραγούδια τού στρατώνα. Αλλά πού και πώς; Πώς θα τα βγάλουμε εμείς πέρα; Αυτές
οι καταστάσεις θέλουν μυς. Και οι δικοί μας είναι πια νιανιά! Και η θέλησή μας
διαλυμένη. Στην πραγματικότητα η διάλυση έχει
αρχίσει από καιρό. Προχωράει ακολουθώντας ανάποδα την οικονομική κλίμακα από
τους φτωχούς, απάνω προς τους πλούσιους. Και ονομάστηκε η τέτοια διάλυση, πολύ
βολικά, κρίση «οικονομική». Αλλά ήταν κάτι βαθύτερο αυτό που προχωρά
ανεμπόδιστα από την περιφέρεια προς το κέντρο. Το ίδιο και με τις χώρες. Η
Ελλάδα θυσιάστηκε, ο ευρωπαϊκός Νότος πειθαρχήθηκε. Κι από το Ιράκ, το
Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Συρία που ανατιναχτήκαν πρώτοι και γινήκαν κάρκαλο
οι μελαμψές οι χώρες, ο πόλεμος επέστρεψε στην Ευρώπη ακολουθώντας τους
πρόσφυγες.<br /> Και πού ακριβώς παρακαλώ; Στην Ουκρανία!
Λένε ότι το Βέλγιο είναι το πεδίο μάχης της ευρωπαϊκής ηπείρου. Εννοούν το
Βατερλώ και όλους τους γαλλογερμανικούς πολέμους. Μα αυτό που δεν πολυλένε
είναι ότι η Ουκρανία είναι το άλλο, το μοιραίο! Σημείο συναρμογής και
σύγκρουσης μέχρις εσχάτων. Δεν νοιάζονταν και πολύ οι Γερμανοί για τους Αγγλογάλλους…
αυτούς θέλαν να τους βγάλουν απ’ τη μέση για να ασχοληθούν με την Ανατολή! Σε
δυο ευρωπαϊκούς πολέμους ακολουθήσαν τα χνάρια των Τευτόνων μέσα στον μεγάλο
κάμπο, για την Κριμαία, τον Εύξεινο και τον Καύκασο. Σέρνανε μαζί τους και τους
Κεντροευρωπαίους. Στον ίδιο ακριβώς δρόμο που ‘χει πάρει τώρα και η αμερικάνικη
επιβουλή. Και δεν ήταν μόνο οι πόροι… Ήταν η αγωνία που ξυπνά η στέππα! Άνεμος
παγωμένος έρχεται μες από τη στέππα. Αέρας και επιδρομές! Οι λεπτεπίλεπτοι και
αιθέριοι Δυτικοί νοιώθουν άβολα με τους Σλάβους, ιδιαίτερα τους ανατολικούς
Σλάβους. Είναι μυστικιστές Σκύθες και η γειτνίασή τους ταράζει την ορθολογική
Ευρώπη. Κι επιπλέον, η Κομψότητά τους νοιώθει απέχθεια για τη λάσπη. Αγοραφοβία μπρος
στις ανοιχτές εκτάσεις! Επέστρεψε λοιπόν ο πόλεμος ύστερα από μακρά περιοδεία σπίτι του<b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">· </span></b>στην Ευρώπη! Εκεί, μες στις ομίχλες και τα ποτάμια της Ουκρανίας έχει στήσει
εδώ και αιώνες τ’ αρχοντικό του. Και συρρέουν από
παντού οι επαγγελματίες για να του υποβάλλουν σέβη και να γευθούν επιχειρήσεις…
μια Διεθνής καθαρμάτων! Ω τι θαυμάσιο μέτρο και ρυθμό, τι οικονομία που έχει η
Ιστορία όταν τη σκέφτεται κανείς κάνοντας περιπάτους!<br /> <br /> Ανεβοκατεβαίνω την Αλεξάνδρας μες στην κίνηση των αυτοκινήτων. Τι
λυπημένη λεωφόρος! Τα μπλόκια των πολυκατοικιών κατηφορίζουνε ως κάτω, στο
Πεδίο του Άρεως. Όλη η μικροαστική ανημπόρια τής λεωφόρου εκβάλλει στην
Πατησίων σχηματίζοντας ένα από το πιο νεκρά σταυροδρόμια του κόσμου. Σύνορο
δύσβατο γιατί από κάτω έρχεται η σαπίλα της Πλατείας Βάθης και η κακομοιριά των
συνοικιών που απλώνονται από την Βικτώρια
ως την Αμερικής και την Κολιάτσου, εκεί όπου έχουν καταφύγει οι μετανάστες. Δυο
κόσμοι που αποφεύγουν να κοιταχτούν στα μάτια! <br /> Στα πρόσωπα βλέπω μόνο θλίψη. Τα ‘χουνε και λίγο χαμένα. Απανωτά τα
χτυπήματα. Κάθε χτύπημα αφήνει όλο και πιο λίγο χώρο. Και πρέπει κανείς να
φάει. Και πώς να γίνει που έχουμε συνηθίσει στην καλή ζωή και τώρα προς
κακοφανισμόν μας τα πράγματα ζορίζουν. Και το ρίξαμε στον κανιβαλισμό, ν’
αρπάξουμε κομμάτι απ’ τη σάρκα του διπλανού μας. Αλλά το ξέρουμε δεν είναι αυτό
λύση. Έχουμε αποκάμει. Να η αλήθεια αυτής της θλίψης!<br /> <div> Σκέφτομαι τώρα τελευταία ότι αφού ελάχιστοι είναι οι ειρηνικοί άνθρωποι
στη γη, πώς γίνεται ν’ αποφευχθεί ο πόλεμος; Η διάχυτη επιθετικότητα δεν θα
συμπυκνωθεί αργά ή γρήγορα για να ξεσπάσει σε κάποιο σημείο; Θυμάμαι τους
παλιούς που παραπονιόντουσαν ότι ο κόσμος χάλασε γιατί έχει καιρό να γίνει
πόλεμος και γιαυτό έχουμε χάσει τα μυαλά μας. Βρίσκω λοιπόν μια βαθιάν αλήθεια
σ’ αυτά τα λόγια. Οι πόλεμοι γίνονται για να φύγουν απ’ τη μέση οι τελειωμένοι.
Για να σαρωθεί ό,τι είναι παρακμασμένο και να συμβουλευτούμε τον θάνατο.
Γίνονται επίσης για να επανακαθοριστούν τα σύνορα ώστε να αντιπροσωπεύουν τους
σημερινούς συσχετισμούς δύναμης κι όχι κάποιους παλαιοτέρους. Η Φύση δεν
σέβεται την αδυναμία. Έτσι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης επιτρέπει στο
ΝΑΤΟ να φτάσει έως τα σύνορα της Ρωσίας, ως τούτη τη στιγμή που μια δυναμωμένη
Ρωσία που επιστρέφει αρπάζει την Ουκρανία από τα νύχια του και τρίζει τα δόντια
σ’ όλη τη Δύση. Το ίδιο και μια Τουρκία που σφύζει δημογραφικά και δείχνει
μεγάλη ζωτικότητα θα αναγκάσει μια Ελλάδα που αγκομαχά να παραδώσει θάλασσα.
Έτσι θα αλλάξουν σύνορα παγιωμένα επί έναν αιώνα γιατί δεν αντιπροσωπεύουν τους
σημερινούς συσχετισμούς. Είναι κάτι βαρύ κι αρχέγονο τα σύνορα… δεν μπορούν να
στέκουν μετέωρα στον αέρα κάποιας νομιμότητας κι αποζητούν τη σταθερή ισορροπία.
Μοιάζει λοιπόν ο πόλεμος με το καλό κλάδεμα και μια σωστή κηπουρική. Τούτο το
γερασμένο δένδρο που δεν δίνει πια καρπό πρέπει να φύγει για να δώσει χώρο και
αέρα σε κάποιο άλλο, τούτα τα αγριόχορτα πρέπει να ξεριζωθούν, τούτες οι
κομμένες κλάρες να καούν. Επομένως αφού βαθιά μέσα μας ξέρουμε… τι καμωνόμαστε
τις ευαίσθητες ψυχές; Γιατί είμαι σίγουρος πως ξέρουμε… Απλά δεν θέλουμε να
παραδεχτούμε τη μαύρη αλήθεια. Και οργιζόμαστε και φωνασκούμε… γιατί φοβόμαστε
πως εμάς θα κλαδέψει επόμενους αυτή η μαύρη αλήθεια.<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Β.Η.<o:p></o:p></b></p></div>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-36371869603908308022022-04-15T12:11:00.001+03:002022-04-15T12:11:30.572+03:00 Η μήτρα του Τσέρνομπυλ είναι πάλι σε οίστρο<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJBmAyBpgPzZ5csdbCnMvuG1WCUlhXcBiR05RFbrfUGdc7NvCPWUfifa5AqQdUq3N_gL_Ip_2kEZ-k7QC-ouEutn56snNpa6k7i1hS7E9_gvMjNxiUW9fpHkw4s-TpLosyzQvMDPNQESjJkmp-ldjm-oXCQHaFjuOaj33tBv3NjLixETWwtIYQo_vz/s941/a-good-pilot-is-films-photo-u1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="941" data-original-width="750" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJBmAyBpgPzZ5csdbCnMvuG1WCUlhXcBiR05RFbrfUGdc7NvCPWUfifa5AqQdUq3N_gL_Ip_2kEZ-k7QC-ouEutn56snNpa6k7i1hS7E9_gvMjNxiUW9fpHkw4s-TpLosyzQvMDPNQESjJkmp-ldjm-oXCQHaFjuOaj33tBv3NjLixETWwtIYQo_vz/s320/a-good-pilot-is-films-photo-u1.jpg" width="255" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVD-GM8tK-QgXk-HjJvlB9HLy9ihcSqVdFHozB4pflroBj6D4QuH-HYT161DeF378yKOhG0eiOb6CUW3nw9QzFonMQJuK5t7DktOQqCknjaX7RVKFfStI-PO0RDsN5EY3Gmv_F_ZcFEnNo9qFE11-cjA9VVJfs-jS5a9eUpQcX2e_HFdPvMmENtC83/s375/images%20(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="135" data-original-width="375" height="144" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVD-GM8tK-QgXk-HjJvlB9HLy9ihcSqVdFHozB4pflroBj6D4QuH-HYT161DeF378yKOhG0eiOb6CUW3nw9QzFonMQJuK5t7DktOQqCknjaX7RVKFfStI-PO0RDsN5EY3Gmv_F_ZcFEnNo9qFE11-cjA9VVJfs-jS5a9eUpQcX2e_HFdPvMmENtC83/w400-h144/images%20(1).jpg" width="400" /></a></div><div><br /></div><div><br /></div><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;">Εκλέχτηκε με ένα πρόγραμμα
ειρήνευσης, όταν όμως πήγε στο Ντονμπάς, στην Ανατολική Ουκρανία, οι ένοπλες
ομάδες τού ‘τριξαν τα δόντια. Του έδωσαν να καταλάβει ποιοι κάνουνε κουμάντο
στη χώρα. Οι Αμερικάνοι του εξήγησαν τι πρέπει να κάνει και τι να αποφεύγει.
Σαν πρόεδρος, τα καθήκοντά του θα περιορίζονταν περίπου στις Δημόσιες σχέσεις. Θα
‘βαζαν «στην υπηρεσία του» ακόμα και το Χόλυγουντ, άλλα ο ίδιος θα τελούσε υπό
επιτροπείαν. Αυτοί θα τρομπάριζαν τη χώρα όπλα, συμβούλους και διεθνείς
εθελοντές.<br /> Έτσι ένας κωμικός της σειράς βρέθηκε να παίζει σε μια τραγωδία. Και
μάλιστα σε έναν ρόλο που δεν είχε ποτέ του ονειρευτεί. Τη σωτηρία της Ουκρανίας.
Και ακόμα παραπέρα: τη σωτηρία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Κατάλαβε ότι τα
πράγματα τον ξεπερνούσαν. Αλλά σε τέτοιο γιγαντιαίο και θεοσκότεινο παιχνίδι,
ένα μαύρο παραμύθι, αντί να σηκωθεί να φύγει τρέχοντας, έμεινε, θαμπωμένος από
έναν ρόλο εκτυφλωτικό. Ή από ένα αίσθημα προσωπικής τιμής. Ίσως και τα δύο. Ούτω
πώς, ένας ηθοποιός δευτέρας διαλογής που έγινε πολιτικός -και μέσω της
πολιτικής εν τέλει- θα γνωρίσει το βάθος του επαγγέλματός του. Έχει πάρει πια
τον δρόμο για να γίνει ένας τραγικός ήρωας. Προσπαθώντας να ξεφύγει απ’ την
μέγγενη της Ακροδεξιάς και των Αμερικανών ζητά δημοψήφισμα που θα εγκρίνει «οποιαδήποτε
συμφωνία ήθελε προκύψει μέσα από διαπραγματεύσεις». Δεν πρόκειται όμως να τον
αφήσουν να κάνει βήμα πίσω. Αν έχει το μπόι, το ανάστημα που απαιτεί η θέση που
βρέθηκε έστω κι από σπόντα, θα δυσαρεστήσει αυτούς που θέλουν να κάνουν την Ουκρανία μια
παγίδα και θα το πληρώσει ίσως με τη ζωή του. Εν τω μεταξύ η χώρα καταστρέφεται
για τα ξένα μάτια. Όσοι βρέθηκαν μέσα στο σίδερο και την πυρά δεν πρόκειται να
επιστρέψουν. Και δεν μιλώ μόνο για τους νεκρούς.<br /> Στο βρετανικό κοινοβούλιο τραύλισε τον λόγο του Τσώρτσιλ το 1940… <span lang="DA">in</span><span lang="DA"> </span><span lang="DA">the</span><span lang="DA"> </span><span lang="DA">darkest</span><span lang="DA"> </span><span lang="DA">hour</span>. Οι βρετανοί κοινοβουλευτικοί
πρέπει να στριφογύριζαν στις θέσεις τους ενοχλημένοι και ν’ αλλάζαν βλέμματα.
Στο ελληνικό κοινοβούλιο αναφώνησε «Ελευθερία ή θάνατος» και, προχωρώντας λίγο
παραπάνω, παρουσίασε κάποιους «Ελληνοουκρανούς μαχητές» έτσι για να ‘χουμε κι
εμείς εικόνα τού πώς περίπου έμοιαζαν ο Αθανάσιος Διάκος, ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος
ή οι Σουλιώτες. Η συνταγή είναι ανέμπνευστη, τα υλικά χάλια! Αλλά η Δύση δεν
έχει κάτι καλύτερο να διαθέσει.<br /> Στην Κύπρο τα πράγματα εξελίχθηκαν χειρότερα. Αναγκαστήκαν να κλείσουν
τα μικρόφωνα. Αυτός ο ίδιος ή εκείνοι που ήταν πίσω του. Δεν βοηθάνε για πολύ
οι συναισθηματισμοί όταν έχεις φάτσα την Ιστορία.<br /> Κάποιες στιγμές θυμίζει κάτι αλαφρόμυαλους
μέτριους κακούς στα γουέστερν οι οποίοι ποτέ δεν φτάνουν στο τέλος της ταινίας.
Κάποιες άλλες, παλιάτσο που μπλέχτηκε σε δαιμονικό χορό. Αλλά αν ο Ζελένσκυ έχει
πάρει τον δρόμο για τη στιγμή της κρίσης του όπου θα μάθει ποιος πραγματικά
είναι, ο κεντρικός ήρωας του δράματος που όλοι παρακολουθούμε είναι ο Πούτιν.
Από το τι θα κάνει και τι θα μπορέσει να αποφύγει, από το αν θα ξεπεράσει τα
μέτρα ή όχι, εξαρτάται το ηθικό δίδαγμα που θα συναχθεί.<br /> Από τη στιγμή που οι αντίπαλοι δεν του αφήσαν κανένα περιθώριο, πατά
πάνω στα χνάρια του Ιβάν του Τρομερού. Ο αγώνας του είναι να κλείσει έναν κύκλο
που όλο και ανοίγει προτού κλειστεί κι ο ίδιος μέσα. Οι κινήσεις που κάνει, μια
μια, είναι όλες, όπως λένε στο σκάκι, αναγκαστικές. Θα έπρεπε να είχε προσεχθεί
αυτό από την αντίπαλη πλευρά.<br /> Οι Αμερικανοί και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί τους όμως, που άναψαν την
Ουκρανία, είναι τόσο άθλιοι που συνεχώς ρίχνουν λάδι και ξύλα στη φωτιά. Άνοιξαν
αυτόν τον κύκλο και συνέχεια τον διευρύνουν. Θα πάρουν στο τέλος αυτό που στον
καθένα τους αναλογεί. Οι Ευρωπαίοι θα καταλήξουν πλήρως υποτελείς στον προστάτη
σύμμαχό τους ενώ αυτός, ο Σύμμαχος -όπως κι άλλοι πριν απ’ αυτόν- θα συνειδητοποιήσει
πολύ πικρά ότι ο κόσμος είναι άπειρος και είναι αδύνατον να κατακτηθεί.<br /> Αυτοί που κάνουν κουμάντο στην άλλη ακτή του Ατλαντικού είναι τόσο
αποτρελαμένοι βλέποντας την ανάδυση νέων δυνάμεων, την επιστροφή της Ρωσίας και
την αμερικάνικη ισχύ διαρκώς να πέφτει, που δεν υπάρχει περίπτωση να
συμβουλευτούν κάποιους αξιόλογους και μετριοπαθείς ανθρώπους που διαθέτει η
χώρα τους. Πρόκειται για μια λούμπεν ηγεσία (ένα ακόμα αδιάψευστο σημάδι
παρακμής) που δεν αποκλείεται να ανατινάξει τον κόσμο.<br /> Όσον αφορά εμάς τους υπολοίπους (είτε μικρές χώρες είτε οι απανταχού θνητοί)
που παρακολουθούμε σαν θεατές την εξέλιξη του δράματος καλύτερα να αποφύγουμε
πάση θυσία ν’ ανεβούμε στη σκηνή. Τίποτα το καινούργιο δεν παίζεται εκεί πάνω
αφού η Ρωσία και η Κίνα είναι απολυταρχικοί κολοσσοί με τη ζωτικότητα αυτών που
έρχονται διψασμένοι για πλούτο και ισχύ. Θα παρακολουθήσουμε λοιπόν ξανά κάποιους
βάρβαρους να διαλύουν τους παρακμασμένους. Αν βέβαια προλάβουμε τούτη τη φορά.<br /> <div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"> <b>Β.Η.<o:p></o:p></b></p></div></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><br />…….</p></div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"> Υ.Γ. Ίσως είναι η τελευταία παράσταση. Η
καταστροφή, με τούτη τη μορφή ή άλλη, μοιάζει αναπόφευκτη. Η τεχνολογική δύναμη
της ανθρωπότητας αυξάνεται συνεχώς για να καλύψει την πνευματική ερημοποίηση. Φυσικά
ισχύει και το αντίστροφο: η τεχνική πρόοδος απλώνει κάθε είδους ερήμωση. Ας μη
σπαταλούμε άλλο τους εαυτούς μας. Θα χρειαστούν και κάποιοι αισιόδοξοι μετά την
καταστροφή για να δείξουν το μάθημα μέσα απ’ το πάθημα.</p></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><br /></span></div></blockquote><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div style="text-align: left;">
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div style="text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p></div><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><o:p></o:p></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-2964002546631281652022-03-19T18:37:00.001+02:002022-03-19T19:06:48.623+02:00Πόλεμος<p> </p><p class="MsoNormal">Μερικές φορές θα ‘βγαινες από το καταφύγιο, έχοντας χάσει
την αίσθηση του χρόνου, και θα ‘βρισκες σκοτάδι. Ήταν όμορφα τα τροχιοδεικτικά
όπως υψώνονταν με χάρη στον νυκτερινό ουρανό! Η πίσω πλευρά των λόφων που μας
τριγύριζαν, έφεγγε σαν πόλη που την έβλεπες από μεγάλη απόσταση αλλά δεν
έβλεπες από πού ερχότανε το φως. Μόνο τη φωταύγεια. Σαν ένας κρυφός φωτισμός να
τρεμοπαίζει πίσω απ’ τον ορίζοντα. Φωτοβολίδες έπεφταν παντού γύρω από τις
παρυφές της περιμέτρου ρίχνοντας ένα πεθαμένο άσπρο φως στο έδαφος. Μερικές
φορές υπήρχαν ντουζίνες απ’ αυτές αφήνοντας πίσω τους μια ουρά καπνού,
σκορπώντας λευκές σπίθες και νόμιζες πως σ’ οτιδήποτε έπεφτε το φως τους,
κοκκάλωνε σαν φιγούρα σε παιχνίδι ζωντανών αγαλμάτων. Οβίδες διέσχιζαν βουβά
τον ουρανό, ριγμένες από όλμους των 60<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">mm</span>, σκορπώντας λάμψη μαγνησίου για λίγα δευτερόλεπτα,
σκιαγραφώντας μια μελαγχολική επίπεδη έκταση. Μπορούσες να δεις τις εκρήξεις
των όλμων, πορτοκαλής και γκρι καπνός πάνω από τις κορυφές των δένδρων, δύο ή
τρία χιλιόμετρα μακριά. Μια στις τόσες φορές έβλεπες στις πλαγιές των λόφων μια
δεύτερη έκρηξη, πετυχημένη βολή- αποθήκη πυρομαχικών. Και ήταν όμορφα τη νύχτα.
Ακόμα και οι οβίδες που έρχονταν κατά πάνω μας για να μας σκοτώσουν ήταν
όμορφες τη νύχτα. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τέτοιες στιγμές
μπορούσες να ξεχάσεις τις συνεχείς κακουχίες, τον ακραίο τρόμο από τα τραύματα
που είχες δει, τη μυρουδιά του αντισηπτικού κι ότι για μεγάλα διαστήματα θα
μπορούσες ίσως να κάνεις και χωρίς φαΐ, μιας και σου ’φτανε η αδρεναλίνη που το
σώμα σου παρήγαγε σαν τον πιο πιστό υπηρέτη. Μπορούσες να ξεχάσεις ότι τόσο
μεγάλο διάστημα συνομιλούσες με νεκρούς, μ’ αυτούς που είχανε πεθάνει και μ’
αυτούς που επρόκειτο να πεθάνουν από στιγμή σε στιγμή. Ότι ακόμα και τα όνειρα
που έβλεπες ήταν όνειρα κάποιου που είχε πεθάνει από καιρό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Τάνα, ένας από
τους παλιούς, κάπνιζε πίσω απ’ τους αμμόσακους. Στράφηκε και, κάνοντας ένα
πλήρες ημικύκλιο, πήρε το κράνος του. Πάμε! είπε. Έπειτα γλίστρησε κάτω με
κινήσεις που είχαν την αρμονία χορευτή. Μου θύμισε κάτι γέρους μαστόρους που
σοβάτιζαν διαγράφοντας αέναα τόξα μπροστά σε έναν τοίχο, με τέτοια φυσικότητα,
όπως κανείς αναπνέει. Λογικό, θα πεις, αφού το κάνανε όλη τους τη ζωή…. Όμως,
πόσο όμορφα είναι τα τροχιοδεικτικά που διαγράφουν την καμπύλη τους στο
νυχτερινό ουρανό! Πόσο αργά και γεμάτα χάρη, ένα όνειρο, τόσο απόμακρο απ’
οτιδήποτε επικίνδυνο. Μπορούσαν να σε κάνουν να αισθανθείς μια απόλυτη γαλήνη.
Μια μεταρσίωση που σ’ έβαζε πάνω απ’ τον θάνατο, αλλά δεν κρατούσε πολύ. Ένα
κτύπημα κοντά, μια στήλη καπνού ανακατεμένη με χώμα που ‘ρχοτανε πάνω σου κατά
ριπάς σε ξανάφερνε πίσω. Δαγκωμένα χείλια, σφιγμένες γροθιές. Δεν κατάφερνες
συχνά να δεις τις οβίδες. Ήξερες πως αφού είχες ακούσει την πρώτη είχες σωθεί
για την ώρα. Αν εξακολουθούσες να στέκεις εκεί έξω για να δεις το θέαμα, σου
άξιζε ό,τι κι αν πάθεις. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στο τέλος του
καλοκαιριού ζήτησα μετάταξη στους Ανιχνευτές. Κανά δεκαριά σταλθήκαμε στο 6<sup>ο</sup>
Σώμα Κυνηγών. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>…………………………………………………<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p>Βαδίζαμε στον
άνυδρο κάμπο σε αραιή διάταξη σαν τα χαϊβάνια με το όπλο χαμηλωμένο και ψάχναμε
για ίχνη. Μπαίναμε στα χωριά, κάτι άθλια χωριά, βαρείς και πένθιμοι. Μόλις
τελειώναμε την έρευνα στα σπίτια μαζεύαμε τους χωρικούς στην πλατεία και τους
κατηχούσαμε. Βουβοί μας κοίταζαν κι ανέκφραστοι. Μερικές φορές είδα το μίσος
μέσα από μισόκλειστα μάτια. Ένα μίσος καθαρό σαν αίμα, αλλά ήταν κάτι φευγαλέο.
Τα σπίτια ήταν γεμάτα από γεννήματα, ζώα και βαγένια με κρασί αλλά είχαμε αυστηρές
διαταγές να μην αγγιχτεί τίποτα. Ούτε σπίτι, ούτε γυναίκα. Έπρεπε να προσέχουμε
τα χωριά, είχαν πει. Μάλιστα, μας ήρθανε μια μέρα τρεις, ένας
αντισυνταγματάρχης της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης με έναν επιλοχία και έναν
λιμοκοντόρο με πολιτικά. Κάναν ανακρίσεις για να βρουν ποιοι πείραξαν μια
γυναίκα. Ήμουν μπροστά στο περιστατικό αλλά δεν είπα κουβέντα. Μια ομάδα
στρατιωτών είχε βάλει μια γυναίκα στη μέση και την έσπρωχναν σα μπάλα από τον
έναν στον άλλο. Της τράβαγαν τα ρούχα μέχρι που πετάχτηκαν έξω τα τροφαντά
βυζιά της τρεμάμενα και λαχταριστά. Η γυναίκα είχε πάθει υστερία αλλά δεν την άρπαξαν.
Μόνο γελούσαν. Την άφησαν κι έφυγε με σταυρωμένα χέρια. Μου έμεινε καρφωμένο
στο μυαλό το πάλλευκο της σάρκας. Τέτοια λάμψη δεν είχαμε ξαναδεί μες στη
σκοτεινιά που ζούσαμε. Ακατανόητες μου είχαν φανεί οι διαταγές Να μην αγγιχτεί
σπίτι ούτε γυναίκα… Πώς δηλαδή να πολεμήσουνε οι άντρες; Τι θέλει ο στρατιώτης
για να πολεμήσει μες σ’ αυτό το ζόφο; Να φάει ένα καλό φαΐ πέρα από το άθλιο σιτηρέσιο
του στρατού, να πιεί κρασί και να ξεδιψάσει τη δίψα του ήσυχος μέσα σ’ ένα
γυναικείο κορμί.</p>
<p class="MsoNormal"> Μετά, σώθηκε ο κάμπος και φτάσαμε στη θάλασσα. Μια έρημη
θάλασσα όλο πέτρες, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φύκια και ρηχή. Το
κύμα δεν σταμάταγε να έρχεται ποτέ. Ψυχή στις ακτές! Μόνο χωματόλοφοι, κοντοί
θάμνοι και κατσίκια. Καταραμένος τόπος κι άνεμος. Ένα βράδυ εμφανίστηκαν
μπροστά μας, όπως λουφάζαμε γύρω απ’ τη χαμηλή φωτιά, σα Βελζεβούληδες και μας
έριξαν στα ίσα. Τρείς άντρες έμειναν στον τόπο κι ένας ακόμα ξεψύχησε το πρωί.
Τους δυο σκοπούς τους βρήκαμε με κομμένο τον λαιμό από αυτί σε αυτί. Ο τρίτος
δεν ξαναφάνηκε ποτέ. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είχαν τα πρόσωπα
καλυμμένα με μαύρα μαντήλια, μόνο τα μάτια γυάλιζαν σαν καντηλέρια. Πώς να
πολεμήσεις ανθρώπους που το ‘χαν πάρει απόφαση να γίνουνε φαντάσματα;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εμείς ραντίζαμε
τον τόπο, οι γεμιστήρες άδειαζαν στο πι και φι, αυτοί ρίχναν μια μόνο σφαίρα –
κατευθείαν στην καρδιά του πράγματος. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b><o:p> </o:p></b> ………………………………………………………………</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b><o:p> </o:p></b>Με τη συνθήκη της
Α… έπρεπε να καταπαύσουν οι εχθροπραξίες, να παραδώσουμε τα όπλα στον στρατό και
να αποστρατευτούμε. Όμως τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Οι περισσότεροι δεν
νοιάζονταν καν να γυρίσουν πίσω. Τράβηξαν ίσια μέσα στην Κ. και ρεμπέλευαν
ανοιχτά. Κανά-δυο φορές έφτασαν στο σημείο και πολιόρκησαν το Κυβερνείο. Δεν
τους αδικώ. Αυτό που αποκαλούν «σπίτι», έμοιαζε ένα βαρετό, τρισάθλιο μέρος. Η
ειρήνη που διατυμπανίζανε μύριζε κοινωνικά επιδόματα και φιλανθρωπία,
κατουρλίλα και πρόωρα γερατειά. Τούτη ‘δώ η υπόθεση που ‘χαμε μπλέξει θα
μπορούσε να ‘ναι μια καλή περίπτωση. Υπό προϋποθέσεις βέβαια! Κι αφού στα
πράγματα είχε έρθει ο Ντ. απλώς αλλάξαμε στολή και παραλάβαμε καινούργιο
οπλισμό. Πολλοί από τους αξιωματικούς παρέμειναν, μόνο που τώρα δεν φορούσαν
διακριτικά. Από ‘κείνη τη στιγμή και ύστερα άρχισε το πανηγύρι. Μπαίναμε στα
χωριά και τα καίγαμε. Μετά πυροβολούσαμε ό,τι κινείτο. Δεν αφήναμε ούτε τα
ζωντανά. <span lang="EN-US">No</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">rules</span>!
λέγαμε και ρίχναμε στο ψαχνό. Τώρα που τα χέρια μας δεν ήτανε δεμένα, δείχναμε
τι μπορούμε να κάνουμε. Ο εχθρός άρχισε να μας υπολογίζει. Στην αρχή έπαθε σοκ
βλέποντας ότι είχε να κάνει με ανθρώπους που δεν είχαν κρατημό μπροστά σε
τίποτα. Μετά σκλήρυνε κι άλλο. Τώρα ήταν ή εμείς ή αυτοί.</p><p class="MsoNormal"> Φέρναμε μαζί μας
την κόλαση κι αν η κόλαση είναι ένας τόπος εδώ ή κάπου αλλού, σίγουρα έχει
σκοτάδι και φωτιά. Α, είναι ωραίο να μπαίνεις οπλισμένος σ’ ένα χωριό και να
φωτίζεις τη νύχτα κι αν είναι μέρα, να σκοτεινιάζεις τον ήλιο. Ήμασταν οι Κύριοι
του φωτός και των σκοταδιών. Οι θρήνοι συνόδευαν το φευγιό μας κι είχε γούστο
που άρχιζαν κιόλας μόλις εμφανιζόμασταν. Κοίταγα τα ξαναμμένα πρόσωπα των
συντρόφων μου καθώς φεύγαμε σα βουρκωμένο σύννεφο. Και η λάμψη στα μάτια τους
δεν ήταν το αντιφέγγισμα μόνο από τις πυρκαγιές. Αυτή κι αν ήταν απόκοσμη
ομορφιά! Εύχομαι να μπορούσατε να δείτε πώς
έμοιαζαν οι άντρες. Πώς άλλαζε μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, η
εμφάνισή τους. Φορούσαν ό,τι φορέθηκε ποτέ στο παρελθόν σε ανάλογες περιστάσεις
κι ό,τι ίσως φορεθεί κάποτε στο μέλλον. Περιποιούνταν τον εαυτούς τους και
στολίζονταν σαν να πηγαίναν σε αποτρόπαιη τελετή. Ώρες-ώρες μοιάζαμε με θίασο
μεταμφιεσμένων όπου ο καθένας ξεπήδησε από διαφορετικά μεσοδιαστήματα της
Ιστορίας και με ευσυνειδησία και φροντίδα επεδίδετο σε σφαγές… πρόσωπα βουτηγμένα
στον ιδρώτα πασαλείβονταν με στάχτη που απλωνότανε ωστόσο με μεγάλη
τρυφερότητα. Μερικοί είχαν πραγματικό ταλέντο… μια φαντασία που ξάφνιαζε… που
συνέθετε τα πιο ετερόκλητα πράγματα: αίφνης, ένα αγγελικό πρόσωπο σημαδεμένο με
χαράξεις από μαχαίρι που ήταν «επ’ ανδραγαθία» και δυο άδεια μάτια πίσω από
λευκό τούλι. Και είναι κρίμα που ποτέ δεν τους είδε κάποιος από τους μεγάλους
Μαίτρ να περνούν σαν οπτασία σ’ αυτή την πασαρέλα του χαμού.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τώρα, εδώ που τα
λέμε, θα ΄ταν ξεκαρδιστικό να παρελάσουν σ’ αυτό τον διάδρομο, μπρος στον καλό
κόσμο και τις κυρίες, οι δικοί μας, «αλευρωμένοι» με στάχτη και όλα τους τα
συμπράγκαλα. Δεν θα ξέραν από πού να φύγουνε οι καλοταϊσμένοι. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span> ………………………………..</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p>Αυτοί οι άνθρωποι,
οι άνθρωποί μου, θεωρούσαν πως τούτη η Μοίρα, τούτη η πορεία ίσκιων σ’ ένα
αδιάκοπο ημίφως ήτανε γλυκύτερη από οποιαδήποτε επιστροφή σε μια αδιάφορη πατρώα
γη. Το πλιάτσικο ήτανε πάντοτε χοντρό και κάποιοι γύρναγαν ‘δω κι εκεί
στολισμένοι με ό,τι είχανε σηκώσει απ’ τα βρώμικα χωριά και τις μισητές πόλεις
που ρήμαζε η ορδή μας. Άλλοι επιδείκνυαν αξιοσημείωτη εγκράτεια. Ήταν μάλιστα
οι πιο ανηλεείς. «Είσαι αυτοί που έχεις σκοτώσει», πίστευαν. Έτσι, σιγά-σιγά
έφτιαχναν το πρόσωπό τους. Όσον αφορά τον οίκτο… αχά, τί λύπηση να δείξεις πάνω
σ’ αυτή τη γη, μια σφαίρα που γυρνά σέρνοντας πίσω της ένα πένθιμο πλήθος που
μισιέται κι ασωτεύει. Όλοι τους όμως είχαν την πεποίθηση – αν μπορώ να το πω
έτσι – ότι η μάχη μπορεί να είναι γιορτή. Και λαχταρούσαν να απολαύσουν τις
χαρές της.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Υπήρχε κάποιος –
που δεν έζησε πολύ – που πήγαινε τρέχοντας στη μάχη σαν άτι με τη χαίτη ορθωμένη
που ψάχνει για φοράδες. Αυτός κάηκε από τη δαιμονική του νιότη. Και κάποιος άλλος,
όταν μας στρίμωξαν γερά μες στη χαράδρα της Γκ. - και το ΄χαμε αποφασίσει, πως
όλοι θα χαθούμε – που όρθιος μέσα στον όλεθρο και στον καταιγισμό έμοιαζε να
προσεύχεται σε έναν άγνωστο θεό. Αλλά αυτός έζησε λίγο παραπάνω. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αν υπήρχε κάτι που
όλοι εκτιμούσαν βαθειά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήταν το θάρρος.
Το αληθινό θάρρος! Αυτό που πηγάζει από την περιφρόνηση προς τον θάνατο. Αν
πάλι κάτι μισούσαν ως το τελευταίο κύτταρο, ήταν να δειλιάσουν. Μισούσαν αυτό
τον καταραμένο φόβο που διαλύει τα σωθικά – και τον είδα μια φορά, σαν απλώθηκε
στους άνδρες, πώς έκανε τον στάσιμο αέρα να μυρίζει σα βρωμερό κουνάβι. Αντίθετα,
είδα, ξανά και ξανά, ανθρώπους κάτωχρους να τρέμουν στο πλησίασμά του
Επισκέπτη, αλλά η ζωή τούς έφευγε μέσα από σφιγμένα δόντια. Οπότε, φυσικά, αποκλειόταν
κάθε έλεος για τον αντίπαλο. Σαν να υπήρχε κάτι ανάερο και διάχυτο παντού, κάτι
σχεδόν πνευματικό, που έβλεπε<b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #222222; font-size: 10.5pt;">·</span></b> κι αν καταλάβαινε πως μαλάκωσες,
τότε ήσουνα χαμένος. Αυτή, νομίζω, ήταν η διαφορά μας με τον εχθρό. Αυτός ξεκίναγε
από κάτι απτό και υλικό<b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #222222; font-size: 10.5pt;">· </span></b>τη γη, τα παιδιά, τις γυναίκες.
Εμείς είχαμε βάλει σκοπό… <i>να γίνουμε</i> <i>οι</i> <i>εαυτοί μας</i>.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Παρ’ όλα αυτά, δεν
ήταν μόνο μια ή δυο φορές που νοιώσαμε θαυμασμό για έναν αντίπαλο που είχε
σκοτώσει πολλούς απ’ τους δικούς μας αναγνωρίζοντας την προσωπική του δύναμη.
Ίσως για αυτό επιδιώκαμε – αχρείαστα συχνά – τη συμπλοκή σώμα με σώμα που
μετράει την ανδρική δεινότητα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Βρέθηκα μπρος σε
απίστευτες χορογραφίες που η ποικιλία τους εκτεινόταν από τη γελοιότητα ως ένα
φρικτό μεγαλείο. Κι ένοιωσα πολλές φορές ότι για τους άνδρες των αποσπασμάτων η
μάχη ήταν έκσταση και όργιο. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p>Ούτως ή άλλως, η
παλιά πειθαρχία είχε σπάσει και είχε αντικατασταθεί από κάτι πιο αποτελεσματικό,
την αρχαία προσήλωση στην αγέλη. Και θα ΄πρεπε να ακούσετε τα ονόματα και τα
παρατσούκλια που δίναμε ο ένας στον άλλον ή δίναμε οι ίδιοι στον εαυτό μας.
Ένας είχε κοτσάρει το «Ντον» μπροστά απ’ τ’ όνομά του, έναν άλλο τον φωνάζαμε
«Γιατρό» κι έναν άλλον «Τσάρλυ» και κανά δύο είχαν υιοθετήσει γυναικεία ονόματα
κι αυτοί ήταν από τους πιο απρόβλεπτους. Κι ακόμα… να ακούσετε πώς είχαμε
φτάσει να μιλάμε! Πού να βγάλει κανείς συμπέρασμα, τι σήμαινε «Λοχίας <span lang="DA">Hotel</span> ή ποιος ήτανε ο «<span lang="EN-US">Sunny</span>»; Ή ακόμα τι σημαίνει
το ρήμα «απλοποιώ»; Ένας άσχετος δεν θα καταλάβαινε γρυ απ’ αυτά τα κορακίστικα
αλλά εμείς μια χαρά συνεννογιόμασταν Βέβαια θα καταλάβαινε ότι πρόκειται για μια αργκό φονιάδων αλλά ποιο το πρόβλημα;
Και οι φονιάδες ένα επάγγελμα κάνουν και μάλιστα απ’ τα πιο παλιά. Τουλάχιστον
εμείς είχαμε αναλάβει ένα εγχείρημα ή μάλλον ασκούσαμε μια Τέχνη. Την Τέχνη της
Ερήμωσης.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μα την πίστη μου,
δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από την έρημο! Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το παν
στην ακίνητη σιωπή των πετρωμάτων...<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Να! εδώ είμαστε
αφού μπήκαμε στη Μπαλάτα. Η πόλη καιγόταν επί μέρες. Ένα νέφος από καπνό τη
σκέπαζε σα θόλος. Είχαμε πιάσει τους λόφους περιμετρικά της πόλης για να
εμποδίσουμε τα συνεργεία διάσωσης ενώ κάποιοι δικοί μας ήταν ακόμα μέσα και
αποτελείωναν όσους είχαν επιζήσει. Είχαμε στήσει τεράστια ηχεία και παίζαμε το
«<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Bridge</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">over</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">troubled</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">water</span>».
Εδώ είναι φωτογραφίες δικών μας με πτώματα αντιπάλων. Δεν ξέρω να το εξηγήσω,
ποτέ δεν φωτογραφίζαμε τους δικούς μας νεκρούς.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"> Πάντως, αν δεν με
γελάει η διαίσθησή μου, σε κάποιες μύχιες στιγμές των συντρόφων μου είχα
υποψιαστεί μια αδιόρατη νοσταλγία για την ήττα. Ένα βράδυ, σε ένα κενό μιας
συζήτησης, κάποιος ξεστόμισε κουρασμένα: «τα τέρατα ούτε κατοικούν πουθενά,
ούτε κοιμούνται ποτέ, ούτε ζουν πολύ. Μόνο κατατρέχουνε τους τόπους<a name="_Hlk25493894">». </a>Τα λόγια είχαν ειπωθεί χαμηλόφωνα αλλά είμαι
σίγουρος πως ακούστηκαν απ’ όλους. Ούτε ο υπόγειος σαρκασμός τους πέρασε
απαρατήρητος, μηδέ η λύπη. Μολαταύτα δεν έγινε κανένα σχόλιο. Σαν να μην
ειπώθηκαν ποτέ. Σα να ρίχτηκε ασβέστης σε ‘κείνα τα φοβερά λόγια. Το χειρότερο όμως
ήταν ένα τραγούδι που επαναλαμβανόταν αργά και μεγαλόπρεπα όταν ερχότανε η ώρα
της μέθης γύρω απ’ τις φωτιές. Μίλαγε για ένα άσχημο κουφάρι σε ένα χαντάκι
ενόσω βρέχει</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst"><o:p> </o:p>Ποτέ
δεν θα γυρίσω σπίτι</p><p class="MsoListParagraphCxSpFirst"> Δεν θα
ξαναδώ την πλατεία Β.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 18pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ούτε τους όμορφούς Μποέμ… <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p>Προφανώς ήταν μια
εκδήλωση του αθάνατου Μαύρου Χιούμορ. Και ένας Επιτάφιος για ένα στρατό τυχοδιωκτών<b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #222222; font-size: 10.5pt;">· </span></b>σαν εξορκισμός. Τότε, μερικοί σκάλιζαν χαραγματιές
στο κοντάκι του όπλου τους για τον καθένα από τους «καλούς» που είχαν στείλει
να γίνει τροφή κοράκων… <a name="_Hlk25542114">Ένας τους θα ‘παιρνε ήσυχα στην
αγκαλιά ένα βαμμένο κράνος που ήταν ακουμπισμένο δίπλα του. Στο πλάι κάτι είναι
ξυσμένο: 20 Απρίλη - ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑ! </a> Αλλά αυτές οι στιγμές μελαγχολίας, τόσο
χαρακτηριστικές σ’ όλους τους στρατούς της Ιστορίας, γρήγορα δίναν τη θέση τους
σε σκέψεις πιο αισιόδοξες και ξαναβρίσκανε το θαρρετό εαυτό τους.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άλλωστε, εμείς είχαμε
μια αποστολή που ήταν μοναδική: Ν’ ανάψουμε φωτιά που θα πυρπολήσει ολόκληρο τον
πολιτισμό και τις μηδαμινές αξίες του.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γιατί αν υπάρχει κάτι
πολύτιμο σ’ αυτόν τον κόσμο, πιο πολύ κι απ’ το χρυσάφι, αν υπάρχει κάτι
πραγματικά αγνό, αυτό βέβαια είναι το αίμα. Κι αυτό το αίμα το σκορπούσαμε
εμείς παντού σε μια μαινόμενη σπατάλη. Το ποδοπατούσαμε γλεντώντας… κι αν σκοτωνόταν
ένας σύντροφός μας, πάλι τότε τον τιμούσαμε γλεντώντας γιατί πέθανε την υψηλότερη
στιγμή. Κι αν υπάρχει ένας θεός, καλός και σπλαχνικός όπως λένε, που νοιάζεται
για αυτό το αίμα και το εξοικονομεί, εμείς το σπαταλούσαμε με μιαν άγρια χαρά. Ζώντας
για την εκμηδένιση σηκώσαμε τα όπλα ενάντιά του. Γίναμε έτσι οι Στασιαστές κι ενός
Σκοτεινού Πρίγκηπα πραματευτάδες… Κάποιοι μας είχαν πει πως ο πόλεμος
τελείωσε!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτό μας έκανε να γελάμε.
Εμείς ήμασταν ο πόλεμος! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><a name="_Hlk26012162">Β.Η.<o:p></o:p></a></b></p>
<span style="mso-bookmark: _Hlk26012162;"></span>
<p class="MsoNormal"><b><o:p> </o:p></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εδώ υπάρχουν μια-δυο
φράσεις του Μπόρχες, μια σκηνή από την Ιλιάδα, εικόνες από το Βιετνάμ και τον
Λίβανο, μερικά λόγια ενός άνδρα των <span lang="DA" style="mso-ansi-language: DA;">Freikorps</span><span lang="DA"> </span>από τη Γερμανία του ’20 κι ο «ανθός
της κοπριάς» της παγκόσμιας ιστορίας.<o:p></o:p></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-36062081974055964672022-02-08T21:48:00.003+02:002022-02-08T22:14:47.942+02:00 Η Παγωμένη Ακρόπολη<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgY9LHYFEHOcVMqD3PgkBRZ8jdcl25Kf6Q1R0dlCpfO5tcHhIOT1NwMg2spy3fjN7zCBjzidIRzL_cxgjxW6kPRpZVOGf34rb-Gas51U4a_vVI63CzDZ1uuVHFQwy0iemWSuRZyG8azl2k0Tv25gElzscHbtCKLvm3LZ1Z88QYv6Ji4mKJPK6Im-iuL=s1024" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgY9LHYFEHOcVMqD3PgkBRZ8jdcl25Kf6Q1R0dlCpfO5tcHhIOT1NwMg2spy3fjN7zCBjzidIRzL_cxgjxW6kPRpZVOGf34rb-Gas51U4a_vVI63CzDZ1uuVHFQwy0iemWSuRZyG8azl2k0Tv25gElzscHbtCKLvm3LZ1Z88QYv6Ji4mKJPK6Im-iuL=w400-h300" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Ούτε απ’ την Πατησίων ούτε απ’ την
Πειραιώς σ’ έχω έτσι ιδωμένη. Να ‘ρχεσε απ’ το Σύμπαν και ν’ αρπάζεις απ’ το
πέτο την άσκοπη πόλη. Αλλά η πόλη σέρνεται, στα γόνατα πεσμένη, στη Ζήνωνος,
στη Γενναδίου και στο Μεταξουργείο. Και περισφίγγεται από τους νεκροζώντανους
των προαστίων. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Θα φτιάξουμε έναν στρατό και μ΄ αυτό τον στρατό θα φτιάξουμε έναν άλλο λαό.
Αντηχώντας έναν βαθύτερο τόνο θα φτιάξουμε τους πρώτους πολίτες της νεαρής
Δημοκρατίας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Το δίπολο Αθήνας-Σπάρτης… Ο άλλος πόλος – η Σπάρτη – έχει πάνωθέ της τον
αρρενωπό Ταΰγετο. Και μετά ο Γρανικός και οι Επίγονοι. Η αρχαιότητα είναι μια τετελεσμένη
τραγωδία. Έπειτα ήρθαν οι αιώνες του ύπνου. Οι δύο Ρώμες κι η τουρκοκρατία. Και
μετά η Παλιγγενεσία. Δυνατό κύτταρο, ζωή σπαταλημένη. Δυο αιώνες αμηχανίας. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η αρχαιότητα, σα σύνολο, είναι η συντελεσμένη τραγωδία. Μας κληροδοτήθηκε
για να σπάσουμε τον κώδικά της και να την ξεπεράσουμε. Ας είναι αυτή η
επιστροφή μας απ’ τον Πάγο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Δεν θα ξαναζήσουμε αν δεν τεθούμε στην υπηρεσία του σκοπού. Αν δεν
αναλάβουμε το έργο.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"> <b>Β.Η.</b></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-14707910118167625282022-01-13T15:05:00.007+02:002022-01-13T18:10:06.666+02:00Οχηματαγωγόν Ελλάς<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg37yeWy_aTi9hlNblYoN4fIkIHTiRIj_nDIzRk0AFk70vZJdbj4eGIYdJ8RSG29wzwUweWKIMC-_9gJ9XfmHSVAy8UaI2dZ62HVncfwOOBqIZ8xQyO34B43k0Xa8kAJF0mai-JNeXMbkYCmUaJEcppEY9v0PtQlurgaA_F_n5zlMJ6vxWBe8yWWAhR=s904" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="412" data-original-width="904" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg37yeWy_aTi9hlNblYoN4fIkIHTiRIj_nDIzRk0AFk70vZJdbj4eGIYdJ8RSG29wzwUweWKIMC-_9gJ9XfmHSVAy8UaI2dZ62HVncfwOOBqIZ8xQyO34B43k0Xa8kAJF0mai-JNeXMbkYCmUaJEcppEY9v0PtQlurgaA_F_n5zlMJ6vxWBe8yWWAhR=w400-h183" width="400" /></a></div><br />Τον Δεκέμβρη του 1966 το «<i>Ηράκλει</i><i><span lang="EN-US">o</span>» </i>βυθίστηκε στη μέση του Αιγαίου, στη θαλάσσια περιοχή
της Φαλκονέρας, παίρνοντας μαζί του 250 ανθρώπους. Ήταν πολύ κρύος εκείνος ο
χειμώνας του ’66 προς ’67 - και οι Συνταγματάρχες ήδη ερχόντουσαν.<p></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η εν πλώ
καταστροφή του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Norman Atlantic</span> είχε
κάτι πέρα από το ρίγος και τη δραματική ειρωνεία που νοιώσαμε βλέποντας
ανθρώπους -σε ζωντανή μετάδοση- να κινδυνεύουν να καούν περικυκλωμένοι από
νερό. Ένα οχηματαγωγό μετασκευασμένο κακήν κακώς σε επιβατικό, ένας Ιταλός καπετάνιος, ένας
Έλληνας ύπαρχος, ένα μικτό πλήρωμα της τελευταίας στιγμής χωρίς συνοχή και χωρίς κοινή γλώσσα. Οι Ιταλοί δεν μιλούσαν αγγλικά, ούτε καν ο πλοίαρχος ο οποίος αδυνατούσε να συνεννοηθεί με τα ελληνικά λιμεναρχεία. Επί πλέον το πλήρωμα άργησε
να κληθεί σε συναγερμό με αποτέλεσμα, <i>«χωρίς στολή, χωρίς κανένα διακριτικό,
χωρίς οδηγίες να</i> <i>χαθούμε μέσα στον κόσμο» </i>όπως είπε ένας απ' τους ανθρώπους του καραβιού<i>.</i></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"> Πίσω απ’ όλα αυτά, ένας πόλεμος
ιταλικών και ελληνικών εταιριών για την κυριαρχία στο Ιόνιο και την Αδριατική.
Και πάλι καλά λοιπόν τα κατάφεραν όλοι τους –ένα ασύντακτο πλήρωμα και άνθρωποι
που ξύπνησαν στις καμπίνες τους απ’ αυτό που ερχόταν μέσα από τους εξαεριστήρες και τις φωνές και το ποδοβολητό στους διαδρόμους αυτών που έτρεχαν εδώ κι εκεί για να βρούν τις
εξόδους, τα σωσίβια, τις λέμβους. Όσο περνούσε η ώρα όλοι, επιβάτες και πλήρωμα, κατέφευγαν στα ψηλότερα καταστρώματα γιατί τα δάπεδα έκαιγαν από τη φωτιά που κατάτρωγε τ' αμπάρια.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"> Η σωτηρία τώρα είχε αφεθεί στο
φιλότιμο και το πείσμα των πληρωμάτων των ελικοπτέρων και των αντρών των
ρυμουλκών που έκαναν την κατάσβεση. Οι Ιταλοί αποφάσισαν -πολύ σωστά- η
εκκένωση να γίνει από αέρος. <i>«Είχαν πολύ καλό συντονισμό» </i>αλλά
και πάλι τα πρώτα ελικόπτερά<i> </i>τους πραγματοποιούσαν τη διάσωση με
καλάθια δύο ατόμων ή με την <i>αρτάνη </i>(ένα ειδικό
σχοινί, ιμάντας που παίρνει έναν κάθε φορά). Μόνο όταν έφτασε το πρώτο
ελληνικό <span lang="ES" style="mso-ansi-language: ES;">Super Puma</span>, <i>«τα
δικά μας παιδιά» </i>όπως είπε ένας Έλληνας οδηγός, επιταχύνθηκε η διάσωση
καθώς μάζευε τους επιβάτες ανά 6 ή ακόμα 8 άτομα. Οι Έλληνες τελικά στις
δύσκολες στιγμές υπερβαίνουν την πραγματικότητα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"> Κάποιες αφηγήσεις επιζώντων που
κατάφεραν να περάσουν μέσα από τον επίπεδο δημοσιογραφικό λόγο αφήνουν να φανεί
η εφευρετικότητα και η ευγένεια των πληρωμάτων παραπλεόντων εμπορικών πλοίων,
όπως εκείνου του <span lang="ES" style="mso-ansi-language: ES;">Aby Jeannette</span> που
οι Φιλιππινέζοι ναύτες του έκλαιγαν πάνω από τα παράπετα επειδή δεν μπορούσαν
να ανεβάσουν με την ανεμόσκαλα τους επιβάτες που κρατούσαν παιδιά στην
αγκαλιά. <i>«Δεν επέμεναν, ήταν έξυπνοι άνθρωποι, έφτιαξαν γρήγορα ένα
δίχτυ και μ’ αυτό ανέσυραν έναν-έναν τους πενήντα ανθρώπους από τη βάρκα», </i>όπως
είπε μια μάνα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"> Σαρανταοκτώ χρόνια μετά το <i>«Ηράκλειο»</i> ζήσαμε
μια ακόμα ναυτική τραγωδία που όμως αυτή τη φορά είχε διεθνή χαρακτήρα. Και
εμείς που νομίσαμε ότι μέσα στην Ευρώπη θα γλυτώναμε από το χάος! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"> Τώρα το πλοίο, που η τύχη του έγερνε
για πολλές μέρες πότε προς Αλβανία και πότε προς Ιταλία, ρυμουλκήθηκε σε
ιταλικό λιμάνι και, μπρος στο κομφούζιο που έχει δημιουργηθεί από την ιταλική
πλευρά, συγγενείς ταξιδεύουν για τη γειτονική χώρα για να βρουν τους ανθρώπους
τους, όπου μπορεί αυτοί να ευρίσκονται.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"> Όλα αυτά θυμίζουν τραγικά τη χώρα
που μετά την καταστροφή ρυμουλκείται. Εξ ου και η μελαγχολία των ημερών, κάτι
περισσότερο από τη θλίψη για τους ανθρώπους που χάθηκαν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"> Αντίο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Norman Atlantic </span>δεν θα σε
ξαναδούμε ποτέ. Ήσουν η πιο ζωντανή απεικόνιση αυτού που έχει συμβεί στην
πατρίδα μας!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"> <b> Β.Η</b><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><b><br /></b></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: x-small;"><b>Σημ. </b>Το κείμενο πάρθηκε από τον "Πύραυλο των Υπογείων" εκείνης της εποχής. Το πλοίο πήρε φωτιά στις 28 Δεκέμβρη του 2014. Πάνε εφτά χρόνια από τότε. (Κάποιοι υποστηρίζουν πως εξακολουθεί να καίγεται).</span></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-4841602990663905422021-12-26T08:00:00.013+02:002022-12-26T15:30:10.344+02:00Στους Μελλοντικούς Συντρόφους απ’ την Ουράνια πατρίδα<p> </p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><b><span face=""Trebuchet MS",sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span></b><span face=""Trebuchet MS",sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μαζεύονται μες στην οικογένεια, στολίζουνε το δένδρο,
κάνουνε τα ψώνια, μαγειρεύουν διπλά και τρίδιπλα και το ρίχνουν στο φαΐ μπρος
στο ακοίμητο και κακόβουλο μάτι τής τηλεόρασης. Ξαναπιάνουν τις ίδιες
συζητήσεις, εύχονται και ξαναεύχονται και στο τέλος ανοίγουνε τα δώρα. Και
ύστερα φεύγουν. Χωρίς να αντηχεί στ’ αυτιά τους καμία μουσική.</span><span face=""Trebuchet MS", sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Trebuchet MS", sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt;"> Στερημένοι τον πολιτισμό τους
κατάντησαν φαντάσματα σε εμπορικά κέντρα, οπαδοί των νεόκοπων «Κέντρων
Πολιτισμού» και πελάτες των διασκεδαστών. Στερημένοι τη δική τους γλώσσα
τραυλίζουν σαν κατακτημένοι αυτόχθονες και σαν κάποιους μιγάδες στις γλώσσες
των διαφόρων επιτηρητών τους και στην αργκό των τεχνικών αδυνατώντας να επικοινωνήσουν.
Μια Βαβέλ από μοναξιές. Κι όταν η ανία τούς περισφίγγει, καταφεύγουν στα κινητά
τους και καταβροχθίζονται απ’ αυτά.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Trebuchet MS",sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> Μνημόσυνα είναι τέτοιες
γιορτές. Ούτε να ντραπούν που ξέχασαν πώς είναι να γιορτάζεις! Μνημόσυνα των μεγάλων
γιορτών που έσβησαν είναι τούτες οι πένθιμες γιορτές. Ωχρή ανταύγεια ενός
αρχαϊκού κόσμου και των συνεκτικών τελετών του παρελθόντος που επιβεβαιώναν την
ενότητα. Χάθηκαν αυτοί που πριν φάνε ευλογούσαν το ψωμί. Χάθηκαν οι
τραγουδιστάδες και οι παλιές υφάντρες.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Trebuchet MS",sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span style="color: #666666; font-size: 10pt;">-«Τα Χριστούγεννα είναι οικογενειακή
γιορτή», λεν σαν δικαιολογία. </span><span style="color: #666666; font-size: 10pt;">Λες και θα μπορούσε η οικογένεια να αντέξει μέσα σε
μια κατακερματισμένη και ηττημένη κοινωνία! Τελευταία στιγμή γίνεται επίκληση
στο «χαμένο νόημα» και επιστρατεύεται ο παπά-Φραγκούλης που πάει με τη
βάρκα </span><i style="color: #666666; font-size: 10pt;">στο Χριστό στο Κάστρο,</i><span style="color: #666666; font-size: 10pt;"> αλλά αποκρύπτεται το γεγονός ότι
το παιδί γεννήθηκε πεθαμένο και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μες στα αγοραστικά
πλήθη και πίσω από τις πλάτες των τηλεθεατών το μεταφέρει στον ουρανό. Μάταιη
και η αναφορά στις γιορτές του Ανίκητου Ηλίου. Μια κοινωνία που συλλυπείται τον
εαυτό της. Κι έρχεται ο Γενάρης. Πικρά που είναι τα φρούτα της λειψής
χαράς…</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Trebuchet MS",sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span style="color: #666666; font-size: 10pt;">Πού είναι το κάλεσμά σε έναν αχανή
κόσμο; Πού είναι οι τελετές; Πού είναι λοιπόν η Γιορτή; Τα δρύινα τραπέζια με
τα λινά τραπεζομάντηλα βρεγμένα από κρασί; Ο αδιάκοπος ερχομός και το καμπανάκι
τής εισόδου που δεν έχει σταματημό; Οι καλοδεχούμενοι ξένοι, οι φίλοι από
μακριά και οι πεθαμένοι γλεντοκόποι; Και οι χοροί, τα ξεμοναχιάσματα και τα ενθουσιασμένα
βλέμματα που ξεσηκώνουν την καρδιά;</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #666666; font-size: 10pt;"> Κουράγιο σύντροφοί μου που
ακόμα δεν έχουμε ανταμώσει! Οι τελετές μας θα αναπαριστούν το πέρασμά μας μέσα
από την βαρβαρότητα. Οι δικές μας οι γιορτές θα ξεσπάσουν πάνω στα αποκαΐδια
αυτού του έρημου κόσμου. Θα είναι γιορτές που κανείς δεν θα φεύγει λυπημένος.
Θα είναι γιορτές αυτών που έχοντας κοινή ζωή και κοινή πνευματική πατρίδα διακινδύνευσαν
τα πάντα.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Trebuchet MS",sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> </o:p></span><span style="color: #666666; font-size: 13.3333px;"> </span><b style="color: #666666; font-size: 13.3333px;">Β.Η.</b></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><b style="color: #666666; font-size: 13.3333px;"><br /></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face=""Trebuchet MS",sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dxGC17EEUcZ2ZeDikeG23zz6gZhKXoCeiyOQx37cgolBtmW7g-hdxgJuIwZpWoG9YgstQZzgSEdU_iOibWlMQ' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></span></div><span face=""Trebuchet MS",sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dy-RE59QLYgssKoBOSuBjgH5dM0qr8nZvpg1-F06_dPNzI8wQ5qEF3MoOWgD604kRW0b5tkj7UU2-HJTzaw5g' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><br /></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Trebuchet MS",sans-serif" style="color: #666666; font-size: 10pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> <o:p></o:p></span></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-58290104674941150732021-12-04T00:39:00.003+02:002021-12-07T18:51:05.972+02:00Φωτιά Ποίηση<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjff5xINOYVRSGHQxlnjOA7tJeI84fviRl679q1UjD99hmHu6gkIXvD1E8fBujHfL2jfUfp0Vrx4yw-F3hgXGLS-NPT_B9dLowL9q4pnqoyw10M8-7A3-9MbwGPbCmUmdDcKgKc_f2BhEk/s2048/%25CE%259F%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25B3%25CE%25BF%25CE%25AF.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1459" data-original-width="2048" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjff5xINOYVRSGHQxlnjOA7tJeI84fviRl679q1UjD99hmHu6gkIXvD1E8fBujHfL2jfUfp0Vrx4yw-F3hgXGLS-NPT_B9dLowL9q4pnqoyw10M8-7A3-9MbwGPbCmUmdDcKgKc_f2BhEk/w400-h285/%25CE%259F%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25B3%25CE%25BF%25CE%25AF.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p> </o:p></span>(τα Φαντάσματα της Βενζίνης)</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-weight: bold;"> </span></p><p class="MsoNormal">Εκείνη τη χρονιά μια
πνοή άνοιξης φύσηξε μες στην καρδιά του χειμώνα. Βράδυ τού Δεκέμβρη πήρα ένα ταξί
απ’ τον Κεραμεικό. Το αυτοκίνητο διέσχιζε
τον λαβύρινθο των έρημων δρόμων σιωπηλά σα νεκροφόρα. Μόλις βρόντηξα την
πόρτα και ξεκινήσαμε άρχισα να νοιώθω την παρουσία μιας οντότητας βαρύτερης κι
από τον Κρόνο. Ένας υπέρτατος όγκος εκπομπών χαμηλής συχνότητας γέμιζε την
καμπίνα τού αυτοκινήτου. Κάποιος καθόταν στην πίσω θέση. Δεν ήμουν λοιπόν ο μοναδικός επιβάτης και σιγά-σιγά
διαπίστωνα ότι επρόκειτο για έναν καλοζωισμένο
κύριο με καμηλό παλτό. Μιλούσε στο τηλέφωνο - πιθανώς με μια εξ ίσου
αξιοσέβαστη κυρία - και μουρμουρίζοντας πνιχτά, όλο αγανάκτηση, διηγείτο πώς
ύστερα από μικρή περιπέτεια έφτασε ως ένα θέατρο που το βρήκε κλειστό και την
παράσταση ματαιωμένη.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ανόητε! σκέφτηκα. Δες λοιπόν πως οι πόρτες ήτανε κλειστές
και οι θεατές άφαντοι γιατί το Θέατρο, το Μέγα Θέατρο, μεταφέρθηκε στους
δρόμους! Δεν βλέπεις γύρω σου τους ποιητές με τα φλόγιστρα; Δεν βλέπεις παντού
γύρω σου το Έργο; Δεν καταλαβαίνεις ότι η Ποίηση έρχεται; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">…</b>Αλλά την αμέσως
επόμενη στιγμή… μια χαμηλή φωνή ακούστηκε καθαρά, πίσω απ’ το δεξί μου αυτί σε
μια τυχαία σύμπτωση σιωπής (σίγουρα τυχαία;), μα εγώ δεν έδωσα σημασία.
Προσδεδεμένος στο κάθισμα παρατηρούσα έξω από τα τζάμια τα πολλαπλά πρόσωπα της
φρίκης... Τους σαλταδόρους και τις σκιές. Ναι, άκουγα συνεπαρμένος από μιαν
άγρια ομορφιά τις αέρινες φρικτές τραγουδίστριες!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μου πήρε λίγα
χρόνια για να ξαναγυρίσω στον ψίθυρον εκείνο… Κι έλεγε, εκείνη η εμπιστευτική
φωνή: Δεν καταλαβαίνεις πως θα ζήσουμε σ’ έναν κόσμο εξεγέρσεων και καταναγκασμού;
Εξεγέρσεων και απελπισίας; Παγιδευμένοι στο μεσοδιάστημα ανάμεσα σε ζωή και
θάνατο; Καταδικασμένοι σε μια Ποίηση που δεν καταφέρνει ν’ αποκτήσει σώμα; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αρχίζω πιά να
σιγουρεύομαι: πρέπει οι ίδιοι οι ποιητές να δώσουν σάρκινην υπόσταση στη φωνή
τους… να βάλουν το ίδιο το κορμί τους, τη ζωή τους, προσάναμμα σ’ αυτή την
υπόθεση φωτιάς.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έκτοτε – και κάποιες φορές πιο παλιά χωρίς να
το ‘χω καταλάβει, μόνο τώρα συνειδητοποιώ ότι έχει ξαναγίνει – βρέθηκα ξανά
μέσα σ’ εκείνο το μυστηριώδες όχημα που ακόμα διασχίζει τους άδειους δρόμους.
Σαράβαλο τρακαρισμένο με την εξάτμιση να κρέμεται δεμένη, οι πόρτες του δεν
κλείνουν, προφυλαχτήρες σέρνονται στην άσφαλτο, μαρσαρίσματα και σπιναρίσματα τροχών
ώσπου μυρίζει λάστιχο καμένο και με λαμαρίνες που βροντούν, βγαίνοντας με αέναο
αγκομαχητό από γαλάζια σύννεφα βενζίνης ακόμα καταφέρνει να κινείται. Ο οδηγός
πάντα σιωπηλός, τον κοιτώ κλεφτά, δεν έχει στόμα. Τα μάτια μόνο κάποτε γελούν.
Δεν είμαι σίγουρος ούτε για το φύλο του. Αν είναι καν άντρας για γυναίκα. Μα
ούτε αυτό έχει σημασία. Γίνεται μια περιφορά. Δεν ξέρω καν ποιανού πράγματος.
Πότε κάθομαι πίσω μοναχός, πότε δίπλα, στη θέση του συνοδηγού. Τότε το πίσω κάθισμα
γεμίζει πλάσματα. Πότε μιλούνε δυνατά, πότε ψιθυρίζουν. Δεν καταλαβαίνω πάντοτε
τι λεν, μόνο λίγες λέξεις αρπάζω σε γλώσσες γνωστές και άγνωστες. Κι αυτά που
πιάνω είναι πάντα διφορούμενα… Ανεβαίνουν - κατεβαίνουν, απ’ το πουθενά
έρχονται, στο πουθενά πηγαίνουν. Κάποια φορά σε μια διεύθυνση κάποιοι τους
περιμένουν στο κατώφλι… Άλλοτε μια έρημη διασταύρωση και το κόβουν με τα πόδια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι ίδιες καταραμένες συνοικίες</i></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i> η μια στρογγυλή πλατεία
μετά την άλλη</i></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><span style="mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η ίδια αιώνια κούραση
των δρόμων…<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><span style="mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είμαστε τα Φαντάσματα της Βενζίνης.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><span style="mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p> </o:p></span></i></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">Άλλοτε το όχημα
μετατρέπεται σε βάρκα. Ο ίδιος πάντα άνθρωπος, αμίλητος, είναι ορθός μ’ ένα
κοντάρι. Διασχίζουμε τις σκοτεινές Αχερουσίες. Πότε μεταφέρομαι σαν επίσημος
νεκρός, πότε είμαι μπροστά με το σκαντάλι και μετρώ το βάθος. Ήχος νερών,
άπειρος κόσμος ψιθύρων… Είναι η φιλήδονη ουσία που υπάρχει πριν απ’ όλες τις
μορφές τής ηδονής. Μπας και είναι η καταγωγή τού κόσμου;</p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Και κάποτε βρίσκομαι
σ’ ένα νυσταγμένο αεροδρόμιο σε μια χώρα που δεν γνωρίζω… Παρατηρώ τα κύματα
της ζέστης που διαθλούνε τις γραμμές. Μήπως τούτες οι μορφές, τούτες οι ανάερες
γραμμές, είναι μόνο το ύστατο κάλυμμα μιας τελειωτικής γύμνιας; Ακίνητο,
τυλιγμένο στη σιωπή, περιμένει ένα αλλόκοτο αεροσκάφος σε έναν διάδρομο μακριά
από τα κτίρια του αεροδρομίου. Μεταφέρομαι εκεί χωρίς διατυπώσεις. Με πηγαίνουν
συνοδεία. Ο ίδιος πάντα άνθρωπος δίχως στόμα έχει αναλάβει κι εποπτεύει τη
διαδικασία. Κάποτε η αναχώρηση έρχεται ύστερα από μακρά αναμονή και γίνεται στο
πιο βαθύ σκοτάδι. Τρεις ή τέσσερις η ώρα, λίγο πριν το χάραμα, τότε που η νύχτα
αγωνίζεται ακόμα και με τα σωθικά της να κρατήσει έδαφος από την προέλαση του
αρχαίου </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-weight: bold;">Sol</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-font-weight: bold;"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-weight: bold;">Invictus</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">, του Ανίκητου Ηλίου… που ‘ρχεται από τα
ανατολικά τα βάθη και μια βουβή και λυσσασμένη πάλη γίνεται μέσα στην Πλάση.
Πότε είμαι κρατούμενος, πότε έρχομαι και κάθομαι στην άδεια θέση τού
συγκυβερνήτη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Άλλοτε, είναι πάλι
τροπικό μεσημέρι όταν προαιώνιο σκοτάδι προχωράει μέσα στο εκτυφλωτικό φως κι
απλώνει μουγκαμάρα</span><b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">· </span></b><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">όλα κείτονται κυκλωμένα από αλλόκοσμη σιωπή γεμάτη
κρυφούς ήχους. Ο τζίτζικας κι η σαύρα ακινητούν. Μόνο το μάτι τού κουρκούταυλου
ανοιγοκλείνει μια στιγμή μέσα στον άπειρο χρόνο. Κι εγώ περιμένω την επόμενη
φορά, αγωνιώντας για έναν καλύτερο χρησμό από το προφητικό ερπετό. Ποτέ δεν
ξέρω αν όλα αυτά είναι για καλό ή για κακό. Ούτε αυτό όμως μοιάζει να έχει
σημασία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Δίχως άχνα γύρω μου
κοιτώ. Βλέπω παντού το καθήκον και το συμφέρον να δένονται αριστοτεχνικά στην
υπηρεσία των εξουσιών. Βλέπω λευκές σημαίες, μια-μια, να υψώνονται διστακτικά.
Παντού μυρίζει φόβος. Πηχτός σα να κόβεται με το μαχαίρι. Αποτρόπαια μυρουδιά</span><b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">· </span></b><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">κάτι πνιγηρό! Αρχίζει ο σιωπηλός πανικός που ακολουθεί πάντα κατά πόδας την
προδοσία. Μετά ακούγονται ποδοβολητά, πνιχτές διαταγές και κάποιοι αναλαμβάνουν.
Όμως εγώ δραπετεύω. Χωρίς να διασταυρώσω τη ματιά με τους νεοφερμένους, σαν να
‘μαι αόρατος, περνώ αλύγιστος ανάμεσό τους. Εγώ ο καταγραφέας φεύγω! Με ένα πυκνογραμμένο
τετράδιο στη μασχάλη - το μόνο που ενδιαφέρομαι να σώσω. Στέκομαι για μια
στιγμή ψηλά στις πλαγιές. Αδύνατον να μη στραφώ γιατί η βουή είναι πάντα
τρομερή</span><b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">·</span></b><span style="mso-bidi-font-weight: bold;"> φτάνει ως την συντέλεια του κόσμου. Και στο
τέλος έρχεται πάντα η φωτιά. Είναι η Τροία που καίγεται τόσον καιρό. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Περπατώ μονάχος
δρόμο μακρύ. Ύστερα με περιμένει ένα αμάξι. Μια βάρκα. Ή φτάνω ξανά σε ένα
ακόμα μοναχικό αεροδρόμιο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Β.Η.<o:p></o:p></b></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-17547163072907017742021-11-19T18:16:00.012+02:002021-11-21T00:25:49.324+02:00Γύρεψα παρηγοριά στο πολιτικό το πλήθος...<blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2yjb6Gxji5P_SKcC47023uXCFPg-BpV3TZHJMXDZPN7ysorrHpx3WPM6JLgctc4yKQ0Ir5X4IT4r1YClfct1J21fD_P4pHiaKkm1wK7NbibUoFpfEwRIdNDgKmnfKh33065JTuR_vlMk/s717/257981905_1777486245783217_5760134920259942320_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="717" data-original-width="526" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2yjb6Gxji5P_SKcC47023uXCFPg-BpV3TZHJMXDZPN7ysorrHpx3WPM6JLgctc4yKQ0Ir5X4IT4r1YClfct1J21fD_P4pHiaKkm1wK7NbibUoFpfEwRIdNDgKmnfKh33065JTuR_vlMk/w294-h400/257981905_1777486245783217_5760134920259942320_n.jpg" width="294" /></a></div></blockquote><p>Τέτοια μέρα που ήταν ένοιωσα την
ανάγκη του πλήθους. Πρέπει να έπαιξε κάποιο ρόλο και το ελικόπτερο που ήταν όλο
το απόγευμα από πάνω μας. Σαν να με καλούσε. Βγήκα λοιπόν να ρίξω μια ματιά και
στο τέλος πήγα και στάθηκα απέναντι απ' την πρεσβεία. Εκτός απ' αυτή την
τρομακτική εικόνα με τους Τσιγγάνους που η ανορθογραφία
την έκανε ακόμα πιο σοκαριστική (σα φωνή που ζήταγε βοήθεια μέσα στην έρημο) και ένα πανό αναρχικών ενάντια στο Υγειονομικό Απαρτχάιντ και για όσα τεκταίνονται
γύρω από την πανδημία, η χθεσινή πορεία για το Πολυτεχνείο ήταν για ακόμα μια
φορά εκτός τόπου και χρόνου.</p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
Πέρα λοιπόν απ’ αυτό το μικρό κομμάτι της πορείας "που φώναζε σοβαρά και
επίκαιρα συνθήματα για τη συγκυρία, η υπόλοιπη διαδήλωση, αν και ομολογουμένως
μεγάλη, ήταν από αυτή την άποψη, θλιβερώς, στην κοσμάρα της. Τα ίδια και τα
ίδια πολυφορεμένα συνθήματα - που τα έχει βαρεθεί ακόμα και η ηχώ τους...", όπως γράφτηκε κάπου.</p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
Πράγματι, είδα να κυλούν από μπροστά μου τα σκοτεινά πλήθη των
αναρχικών, σιωπηλά, χωρίς πανό (άμα δεν έχεις τίποτα να πεις, καλύτερα μην
πεις τίποτα και <span lang="EN-US">niente</span>!),
το τεράστιο μπλοκ του ΚΚΕ που μπροστά στην πρεσβεία έπαθε αντιαμερικανικό αμόκ
και στο τέλος τα απολειφάδια του Σύριζα. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"> Επομένως… εκείνοι οι παρίες από ποιον ζητούσαν δικαιοσύνη;
Από μας τους νεκρούς ή από ‘κείνους τους παλιούς απ' τους οποίους κάθε χρόνο τελετουργικά ζητούμε
κι εμείς ζωή και σωτηρία; Γύρεψα παρηγοριά στο πολιτικό το πλήθος, αλλά δίχως
καμιά πολιτική ήταν απογοητευτικό και μοναχικό, σα σκέτο πλήθος. Δεν είναι οι Ατσίγγανοι οι μόνοι ξένοι στον κόσμο τούτο...<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p><b><span lang="EN-US"> B.H.</span></b></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><span face=""Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px; white-space: pre-wrap;"> </span></blockquote>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-1194082827274203842021-10-08T23:47:00.002+03:002021-10-10T10:17:25.960+03:00Μυστηριωδώς χαμογελά ο Μινώταυρος μες στον Λαβύρινθό του<p>Ο Κικέρων παρατήρησε πως όσο πλησιάζει το τέλος μιας αυτοκρατορίας τόσο οι νόμοι της γίνονται αλλόκοτοι. Βέβαια οι αρχαίοι ρήτορες, οξείς παρατηρητές των ηγεμονιών, δύσκολα θα μπορούσαν να βρουν ισάξιον αντίστοιχό τους σήμερα λες και οι καιροί ακόμα έχουν κουραστεί. Κλείνουν λοιπόν για τους ανεμβολίαστους οι πόρτες (και) των
μουσείων! Αλλά μισανοίγουν οι πόρτες της φυλακής! Πολύ ωραία! Θαυμάσια! Κύριοι
αμφισβητίες, θα γνωρίσουμε τον πολιτισμό των φυλακών! Η Ελλάδα έχει διαπρέψει
και σε αυτόν οπότε θα έχουμε ένα πρώτο κέρδος γνωρίζοντας τη χώρα μας κι απ' την
ανάποδη. Έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα και τον υμνημένο Μίκη Θεοδωράκη. Έπειτα,
47 χρόνια μιλάμε ανέξοδα. Εκ του ασφαλούς, δίχως δηλαδή προσωπικές συνέπειες.
Απόψεις έχουμε πολλές, αλλά όχι πεποιθήσεις. Τώρα θα μάθουμε πώς και πόσο
αποτιμάται η συμφωνία λόγου και πράξης και επιτέλους από τι μέταλλο είμαστε
φτιαγμένοι. Και αυτό είναι το δεύτερο κέρδος. Πρέπει ο άνθρωπος να το
διαπιστώσει μια φορά προτού πεθάνει. Τέλος, από τη φυλακή η κοινωνία φαίνεται
ξεκάθαρα μιας και, με το γύρισμα του κλειδιού, τελειώνουν μια κι όξω όλες οι
αυταπάτες. Κυρίες και Κύριοι θα τα πούμε στον πρώτο προαυλισμό. Εκεί, παρ’
όλους τους περιορισμούς, θα βρεθούμε εν όψει πρωτόγνωρων προοπτικών και θα
έχουμε τη χαρά να είμαστε μεταξύ ανθρώπων που έχουν δική τους γνώμη.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μια στιγμή όμως, σταθείτε! Για να τα καταφέρει κανείς να
πάει φυλακή για πολιτικούς, ούτως ειπείν, λόγους δεν είναι εύκολο στη
Δημοκρατία τους. Όμως επιτέλους, ξαναγίνεται δυνατόν κατά κάποιους τρόπους να διωχθείς! Αρκεί να στυλώσεις τα πόδια! Γίνεσαι τότε ενοχλητικός. Δεν χρειάζεται
να κάνεις αγριάδες. Με μια απλή άρνηση τραβάς το πέπλο. Αμέσως χάνεται η
ψυχραιμία. Οι πιο πολλοί βέβαια θα φοβηθούν… θα κάνουν πίσω. Αλλά υπάρχουν και
τρελοί. Υπάρχουν και φανατικοί. Μερικοί είναι δύστροποι, άλλοι ιδιότροποι.
Καλύτερα να τους ταλαιπωρείς. Να τους υποβάλλεις σε συνεχόμενους πνιγμούς. Και
να βαστάς τις κοινωνίες σε συναγερμό. Δεν συμφέρει να ‘χεις ανθρώπους στη
φυλακή για πολιτικούς λόγους. Πολύ περισσότερο αν κάποιοι απ’ αυτούς τα πάνε
καλά και με τον λόγο. (Οι πολλοί σιωπούν, αλλά ακούν. Πόσο μάλλον αν έχουν
νοιώσει και ταπεινωμένοι!) <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Μα για να κλειστεί στα κάγκελα ένας αντιφρονούντας σήμερα πάει να πει ότι άγγιξε
κάτι πολύ βαθύ κι ανάερο συνάμα. Πάει να πει ακόμα ότι έπιασε τον ταύρο από τα
κέρατα. Κι αν είναι και δεν είναι ο ταύρος τούτος αόρατος ή, καλύτερα, όλοι
κάνουν πως δεν τον βλέπουν! Κι ας μαίνεται ο ταύρος (ο δήθεν αόρατος) εν
υαλοπωλείω! Κι ας καταρρέουν βιτρίνες και θραύονται υαλικά σαν να τ’ άγγιξε
κάποιο μαγικό ασώματο χέρι! Αλλά εγώ λέω πως Μινώταυρος υπάρχει και πολύ κακά
έκανε η Δημοκρατία τους και τα ‘φτιαξε μαζί του. Κάποιοι θέλουν πολλά και τα
θέλουν γρήγορα... Θα την πληρώσουν λοιπόν απ’ αυτούς που τα θέλουν όλα! Τούτοι
οι τελευταίοι δεν φάνηκαν ακόμα, αλλά εγώ λέω πως είναι στον δρόμο και κάποτε
θα φανούν. Πολύ κακά έκανε ο καπιταλισμός και μπλέχτηκε σ’ αυτή την ιστορία με
τους ιούς και με την επιβίωση των υπηκόων. Ο σκλάβος, ακόμα κι αυτός που κάνει
πως δεν βλέπει τη μοντέρνα σκλαβιά, όλα μπορεί να τα δεχτεί αρκεί να επιβιώνει.
Άμα κι αυτό τεθεί εν κινδύνω τότε εξαγριούται! Πολύ κακά έκανε αυτή η Δημοκρατία που στις υποθέσεις της έμπλεξε τον Θάνατο. Έβαλε έτσι, άθελά της, το ερώτημα
«τι είναι η ζωή». Πολύ κακά έκανε η κυριαρχία και μπήκε στην αίθουσα με τον
κεντρικό υπολογιστή του Κόσμου. Και μάλιστα έβγαλε τον σκληρό δίσκο κι άρχισε
να τον σκαλίζει. Το <span lang="DA">RNA</span><span lang="DA"> </span>του άρχειν δεν το ξέρουμε. Με τους ρετροϊούς δεν παίζουμε! Και μάλιστα
με τέτοιους ρετρο<a name="_Hlk84201895">ϊ</a>ούς! <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Πρέπει να ‘ναι πολύ στριμωγμένοι αλήθεια (ή πολύ ανόητοι)
για να παίζουν με αυτά τα τόσο λεπτά πράγματα τέτοιο χοντρό παιχνίδι! Η κυριαρχία
παίζει τις ρεζέρβες της.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ακόμα και η μεταξοκέντητη Δύση μπορεί να παρακμάσει… Πάει
περίπατο η παλιά αυτοπεποίθηση… την έκανε τόσο ελκυστική. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει κουραστεί από τον εαυτό του. Ο
Κόσμος είναι πάντα σε διαρκή αιώρηση, από το σφριγηλό στο χαλαρό κι από ‘κει
πίσω στο σφριγηλό. Αυτό ήταν πάντα το παιχνίδι του Χρόνου. Η ενηλικίωση, ο
θάνατος και η αναγέννηση των Κόσμων.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal">
</p><p class="MsoNormal"><b> Β.Η.</b> <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-32778251437796749022021-08-07T13:10:00.006+03:002021-11-23T23:10:22.493+02:00 Μπρος στα σημάδια αμήχανοι και γερασμένοι<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 0cm; mso-prop-change: vasilis 20210718T0057;"><b> </b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSz7PjExNdJxLNY7WhSn9u_AUAQcxOMkKcLa5WKSHCUFPc4U27dBPbs5X52sPvGXQ-31iUsSQaNqY2E8f83zslIRywYsxnLvKYBSjyHiyDaRvRW49j-29eGnMDrp9xiShyphenhyphen99ees7ddPb4/s2048/%25CE%259B%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD+%25CE%25A6%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2585%25CE%25BD%25CF%2584.jpg" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1410" data-original-width="2048" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSz7PjExNdJxLNY7WhSn9u_AUAQcxOMkKcLa5WKSHCUFPc4U27dBPbs5X52sPvGXQ-31iUsSQaNqY2E8f83zslIRywYsxnLvKYBSjyHiyDaRvRW49j-29eGnMDrp9xiShyphenhyphen99ees7ddPb4/w400-h275/%25CE%259B%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD+%25CE%25A6%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2585%25CE%25BD%25CF%2584.jpg" width="400" /></a></p></div><br /><br />Ας κάνουμε μια υπόθεση: η Γη έχει μπει σε διαδικασία αυτοΐασης. Πρώτα η λεγόμενη οικονομική κρίση του 2008 (ένα ενιαίο σύνολο είναι όλα: άνθρωποι, ζώα, νερά, πέτρες, χώμα και δολάρια) και τώρα τούτη δω, η επιδημική κρίση. Κατά την ολιστική αντίληψη της Ομοιοπαθητικής: δεν δώσαμε σημασία και ταπώσαμε το δερματικό του ’08 και τώρα η πάθηση πέρασε στα όργανα, στο συκώτι (ή στα πνευμόνια αν θέλετε). Από το αν θα ερμηνεύσουμε τα συμπτώματα σωστά και θα συνεργαστούμε με τον Οικοδεσπότη μας, ώστε οι κρίσεις αυτές να αποβούν θεραπευτικές, θα εξαρτηθεί το αν θα σώσουμε το σαρκίο μας… ίσως και την ψυχή μας. Η Γη δεν μας έχει ανάγκη! Μας το είπε καθαρά: είτε θέτετε υπό έλεγχο τον υπερφίαλο εαυτό σας ή σας κλείνω σπίτι και αρχίζω να ανθώ! <br /><br /> Έτσι, σύμφωνα με τα ανωτέρω, επαναλαμβάνω: δεν δώσαμε την πρέπουσα ερμηνεία στην κρίση του 2008 που θεωρήθηκε ως κρίση οικονομική, ενώ ήταν κάτι βαθύτερο. Τότε η οικονομία «έσκασε» ή αλλιώς, η «κατσαρόλα τίναξε το καπάκι». Ας πούμε λοιπόν ξανά ότι ήταν μια κρίση υπαρξιακή που εκφράστηκε με όρους οικονομικούς. Αντιμετωπίστηκε φυσικά σαν ένα πρόβλημα που μπορεί να θεραπευτεί με πολλή προσπάθεια που συνοδεύεται από κάποια «εργαλεία» και τεχνάσματα. Δηλαδή τεχνικά. Έπειτα όλοι περίμεναν την «ανάκαμψη». Δεν δόθηκε η σημασία που έπρεπε σε ένα σύμπτωμα που εκδηλώθηκε στην επιφάνεια, ας πούμε, στο δέρμα των πραγμάτων. Γιατί η οικονομία, αντίθετα από ό,τι πιστεύεται πλατιά, δεν είναι η βάση των πραγμάτων αλλά στέκει στον «αφρό του αφρού» για να το πούμε έτσι. Από κάτω είναι το πολιτικό, το κοινωνικό, το πολιτισμικό και τέλος, το ίδιο το πνευματικό, η διακηρυγμένη αρχή, δηλαδή το τι πιστεύει μια κοινωνία ότι έχει αξία. Ωσαύτως, από κάποιους θεωρήθηκε ότι κάτι βαθύτερο σοβούσε. <br /><br /> Τι είναι λοιπόν η επιδημία που ενέσκηψε σύμφωνα με αυτή την αντίληψη; Προσέξτε κάτι: αν η οικονομική κρίση απείλησε τα πορτοφόλια, η επιδημική κρίση στρέφεται βαθύτερα, στην ίδια τη ζωή. Βλέπετε εδώ μια εξέλιξη που ακολουθεί την πορεία της ασθένειας όπως την περιγράφει η ομοιοπαθητική; Όσο δηλαδή δεν εφαρμόζεται μια αποτελεσματική θεραπεία, όσο δεν επιτυγχάνεται πραγματική ίαση, αλλά ακολουθείται (μέσω τεχνικών) η μέθοδος καταστολής των συμπτωμάτων, η ασθένεια προχωρά από το εξώτερο στο εσώτερο, από την επιδερμίδα στα όργανα και από εκεί βαθύτερα στην διανοητική και ψυχική σφαίρα, δηλαδή στον πυρήνα. <br /><br /> Αν είναι λοιπόν έτσι, πού βρισκόμαστε τώρα; Πιθανώς κάπου ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο στάδιο. Πιθανώς η βλάβη έχει αρχίσει και αγγίζει την ψυχοδιανοητική σφαίρα. Πώς αλλοιώς να εξηγηθεί ο σχεδόν οικειοθελής εγκλεισμός του πλανήτη για να αντιμετωπισθεί ένας ιός μέτριας μεν επικινδυνότητας, αλλά όχι μικρής σημασίας, η εμφάνιση του οποίου έπρεπε να σημάνει άλλου είδους συναγερμό; Πώς αλλοιώς να εξηγηθεί αυτή η ταραχή με τα χαρακτηριστικά της νεύρωσης; Πρόκειται για μια μέθη! Πληθυσμοί, κυβερνήσεις, ειδικοί και ΜΜΕ - απ’ όπου ξεκίνησε όλη η τρέλα και διεσπάρει μέσω του ίντερνετ- συμφώνησαν ότι σχεδόν πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Ο φόβος του ενός μολύνει τον άλλον. Ένας πανικός χαμηλής έντασης. Οι φωνές λίγων λογικών επιστημόνων που προσπαθούν να δουν καθαρά το πρόβλημα και στις σωστές του διαστάσεις μόλις που ακούγονται. Λες και τα κρυμμένα ορμέμφυτα θανάτου βγήκαν στη φόρα. Ένας προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να πει ότι μια συλλογική ενοχή της ανθρωπότητας για αυτά που έκανε στη φύση, για αυτά που επωφελήθηκε, αλλά και για αυτά που κάνει στον εαυτό της, επιστρέφει σαν φόβος. Τον ζούμε δεκαετίες τώρα. Ένας φόβος διάχυτος που ολοένα και πυκνώνει. Έπρεπε λοιπόν να συγκεκριμενοποιηθεί. Να αποκτήσει μια μορφή γιατί το διαρκές διάχυτο και άμορφο κάποια στιγμή γίνεται αφόρητο. Είναι η στιγμή όπου, όπως στην ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση, το άμορφο αποκτά πρόσωπο και γίνεται μια βασανιστική ιδέα. Ένας ιός είναι ό,τι χρειαζόταν. Κάτι απειροελάχιστο, ύπουλο και επικίνδυνο που επιμένει και καταλαμβάνει τη σκέψη. Επιτέλους τώρα έχουμε έναν εχθρό. Επιτέλους ο ορίζοντας έχει στενέψει. Το βλέμμα καθηλώνεται, η απειροσύνη των πραγμάτων περιορίζεται σε ένα. Ας αρχίσουν λοιπόν τα μαγικά, η τελετουργικοποίηση του φόβου: κάποια βήματα επαναλαμβανόμενα με προσήλωση είναι αναγκαία, ένα υγειονομικό τελετουργικό διατυπωμένο με σαφήνεια νόμου είναι απαραίτητο. Όμως, Ω Κατάρα! Το ένα αποκαλύπτει ξανά την πολυπλοκότητα και την απειρία και επιστρέφει με σωρεία μεταλλάξεων ή και επιπλοκών. Φυσικά μέσα σ’ αυτή τη απόπειρα ελέγχου και αποσυμπίεσης του άγχους το θέαμα θριαμβεύει. Για την ακρίβεια είναι αυτό που κάνει τη δουλειά, έχει γίνει η ίδια η απόπειρα. Αλλά τη στιγμή του θριάμβου αποκαλύπτει την βαθύτερη φύση του. Πρόκειται για ένα θέαμα θανάτου, γιατί μόνο θάνατος υπάρχει στην καρδιά του θεάματος. <br /><br /> Ας θυμηθούμε τώρα όλες τις ταινίες καταστροφής των τελευταίων δεκαετιών. Πόλεις κατακρημνίζονται από σεισμούς ή σαρώνονται και χάνονται στα κύματα. Εδώ και καιρό η ανθρωπότητα κρυφά ονειρεύεται τον χαμό της. Καθόλου παράξενο! Ένας ζωντανός οργανισμός, υπό κάποιες συνθήκες αδιεξόδου, στασιμότητας και ψυχικής ανημπόριας μπορεί να ποθεί την τελική λύτρωση. Πολύ περισσότερο αν ζει υπό το βάρος μιας ανεξιλέωτης ύβρεως. <br /><br /> Αλλά και εδώ θα υπάρξει απογοήτευση. Ούτε και τώρα έφτασε το τέλος του κόσμου. Ακούγονται και… ψύχραιμες φωνές. Όχι όμως αυτές που θα ευχόμασταν ν’ ακούσουμε, αλλά η πίεση της μάζας που θέλει να βγει για δουλειά, γιατί σε λίγο θα αρχίσει η πείνα, ο φόβος των πολιτικών μπρος σε εκρηκτικές καταστάσεις, οι εκτιμήσεις των ΜΜΕ που μετρούν την κόπωση του κοινού. Τότε το πράγμα μαζεύεται λιγάκι. Μια περίοδο αυστηρότητας την διαδέχεται μια άλλη, «χαλάρωσης των μέτρων», ώστε ο πληθυσμός να πάρει μιαν ανάσα. Σε κάθε φάση η κυριαρχία μετρά τα κέρδη της. Το «υγειονομικό κράτος» άνοιξε τον βηματισμό του, τώρα πια είναι φανερό ότι η επίσημη ιατρική κρατά τους πληθυσμούς υπό έλεγχο με μεγαλύτερη επάρκεια απ’ ό,τι έκανε στο παρελθόν η Εκκλησία. Έτσι, κάθε τόσο προκρίνεται η επιστροφή σε μια ελεγχόμενη κανονικότητα… Ως την επόμενη φορά! Μπροστά σε όλο αυτό το πράγμα «που δεν τελειώνει», αυτό το γαϊτανάκι, αυτή τη μέθοδο των «συνεχόμενων πνιγμών» η φύρδην-μίγδην ανθρωπότητα, κουρασμένη από τον ίδιο της τον εαυτό, πιασμένη στο δόκανο κρατών και εταιρειών, αδυνατεί να ιδεί τον εαυτό της και να συγκροτηθεί. <br /><br /> <br /><br /><b>Αντί υστερόγραφου:</b> Τι πρέπει να γίνει; Όχι με τη νόσηση καθεαυτή, αλλά με τον φόβο της και την τρέλα των ημερών. Γιατί χωρίς αυτό το «δέον γενέσθαι» το παραπάνω άρθρο, όσο και αν είναι ίσως κατατοπιστικό, θα παρέμενε στα όρια ενός σχολίου. Πιστεύω λοιπόν ότι κάτω απ’ αυτόν τον καταιγισμό ο καθένας μας πρέπει να κρατήσει μια απόσταση από τα πράγματα. Ή μάλλον απ’ αυτό που του εμφανίζεται σαν πραγματικότητα. Απέναντι στην ενασχόληση με την νόσηση η οποία, τόσο στανικά, υποδαυλίζεται από παντού να ορθώσει φραγμούς. Ας είναι αυτή η δική του «αποστασιοποίηση. Πρέπει, αντιθέτως, η φοβία να αντιμετωπισθεί σαν ένα σύμπτωμα και σαν τέτοιο διαρκώς να παραμερίζεται. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, σε τέτοιου είδους κρίσεις, τα συμπτώματα, όσο κι αν είναι κραυγαλέα, δεν φέρουν κανένα ίχνος αλήθειας και λειτουργούν μόνο συσκοτιστικά και παραπλανητικά. Είναι ας πούμε το ρούχο της κρίσης. Ταυτόχρονα, η ίδια η κρίση (ο φόβος εν προκειμένω) είναι εξόχως διδακτική. Τα ερωτήματα, τι είναι ο ιός, ποια η πραγματική του απειλή, τι κάνει στην κοινωνία και τι κάνει ο φόβος εντός μου πρέπει να τεθούν. Όπως σε κάθε κρίση, υπάρχει μια πλευρά που με ρίχνει πιο βαθιά μέσα της και μια άλλη που είναι η έξοδος προς την υγεία και την ελευθερία. Το ερώτημα: γιατί ο φόβος και τι ακριβώς φοβάμαι πρέπει απαντηθεί. Το ερώτημα: ποιο κενό άφησα μέσα μου, μια ολόκληρη ζωή, όπου ο φόβος αντηχεί και πολλαπλασιάζεται πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί. Όπως σε κάθε κρίση, ας φαντασθούμε το χειρότερο, ας σταθούμε μέσα σ’ αυτήν με το ένα πόδι όμως μόνο. Ας κρατάμε πάντα ένα πόδι έξω. Αυτό λέγεται: μη συνθηκολόγηση με τον φόβο. <br /><br /> Κάθε κρίση, οικονομική, πολιτική, επαγγελματική, συναισθηματική, μας βάζει το πρόβλημα του τρόπου ζωής κάπως συγκεκαλυμένα, σε δεύτερο πλάνο, όμως μια κρίση που στρέφεται ενάντια στη ζωή, όπως μια αρρώστια, βάζει μπρος μας, ακέραιο, ολόκληρο το υπαρξιακό πρόβλημα χωρίς να επιτρέπει διαφυγή. Εδώ βρισκόμαστε τώρα, η βελόνα δείχνει κέντρο. Η κατάσταση έχει φρακάρει, τέρμα τα μπαλώματα! Επομένως, το ερώτημα που προκύπτει είναι: μπρος στις απανωτές επιπλοκές, μπρος στα σημάδια γήρανσης και όλο και βαθύτερα υποτροπιάζουσας κατάστασης, υπάρχουν οι δυνάμεις για μια αναγέννηση ή η ανθρωπότητα θα ζει θεωρώντας τον εαυτό της σαν έναν άρρωστο οργανισμό που χρήζει διαρκούς υποστήριξης;<br /><br /> Τέλος, ας εξεταστεί το θέμα και απ’ την πολιτική του πλευρά γιατί χωρίς την πολιτική του διάσταση ο άνθρωπος παραμένει λειψός. Δηλαδή ποιοι σπέρνουν τον φόβο; Προς ποιες «επείγουσες» αλλαγές ωθούνται αγεληδόν οι κοινωνίες; Ποιες είναι οι ειλημμένες αποφάσεις και ποια η νομιμότητά τους όταν παίρνονται κεκλεισμένων των θυρών;<br /><br />Κατόπιν ας βρούμε ανθρώπους που στέκονται απέναντι στα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Είπαμε: χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. <br /><br /> <br /><br /><b> Β.Η.</b><div><b><br /></b></div><div><p class="MsoNormal" style="line-height: 107%; margin-bottom: 0cm;"><b>Σημ. </b>Τα<b>
</b>παραπάνω γράφτηκαν πριν τις καταστροφικές φωτιές και τις εικόνες Πομπήιας
που ζούμε μέσα στο μουσταρδί φως ενός ηλίου που μοιάζει να βρίσκεται σε
έκλειψη. Το μήνυμα<b> </b>έγινε επιτέλους κατανοητό: είναι ο πολιτισμός μας που
μπαίνει σε έκλειψη. Τούτο το πεθαμένο, άρρωστο φως είναι ένα αδιάψευστο σημάδι. Όλοι λοιπόν καταλάβαμε: χρειάζεται αυτοπεριορισμός και
συνειδητή λιτότητα. Απαιτούνται αποφάσεις που θα ληφθούν στις γειτονιές και στα χωριά. Πρέπει να ομιλήσουν άπαντες γιατί η σωτηρία είναι
έργο ολονών. Αν οι αποφάσεις αυτές αφεθούν στις ελίτ τότε αυτές θα
προετοιμάσουν ένα τρομακτικό απαρτχάιντ για να σώσουν τους εαυτούς τους και θα
εγκαταλείψουν τις μεγάλες μάζες που τις θεωρούν πλεόνασμα σε έναν κόσμο που θα
θυμίζει <span lang="DA" style="mso-ansi-language: DA;">Mad</span><span lang="DA"> </span><span lang="DA" style="mso-ansi-language: DA;">Max</span>. Επαναλαμβάνω: η Γη (ο Κόσμος, "το Όλον") το ‘χει
πάρει απόφαση να αντιδράσει. Το καράβι στο οποίο επιβαίνουμε και τόσο αυτάρεσκα
αποκαλούμε «Πολιτισμό» θα συντριβεί σαν τσόφλι. Πριν όμως χαθεί, ο μέθυσος και αιμομίκτης καπετάνιος κι οι μπράβοι κι οι ρουφιάνοι του θα ορμήξουν να
πάρουν την πιο γερή βάρκα και το ταμείο του σκάφους. Νομίζουν οι άρρωστοι
τρελοί ότι θα υπάρξει σωτηρία μόνο για αυτούς.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><b><span style="mso-spacerun: yes;">Εδώ όμως θα χυθεί τελικά αίμα. </span></b><o:p></o:p></p><b></b></div>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-12868431158071641652021-06-10T01:29:00.002+03:002021-06-23T11:28:42.364+03:00 Η ανθρωπότητα ενάντια στο κράτος<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvcxn-tZGMQNStkF6Z_p3MKhGDEBUC3LryC8AClG9melZCt5jpK17NV0tkGeHxlXbPPDRI4nffQqjP5bEUvVFT8ofA-HxPTi4DsPx1rgqyWK-cFYM8YnO5-TIO7U2qk0yiB0Ykpki5vN0/s1067/Goya+Witches.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="326" data-original-width="1067" height="122" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvcxn-tZGMQNStkF6Z_p3MKhGDEBUC3LryC8AClG9melZCt5jpK17NV0tkGeHxlXbPPDRI4nffQqjP5bEUvVFT8ofA-HxPTi4DsPx1rgqyWK-cFYM8YnO5-TIO7U2qk0yiB0Ykpki5vN0/w400-h122/Goya+Witches.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Θα θέλαμε να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις για
το πού σπρώχνει τον κόσμο μας αυτό το «πλέγμα εξουσίας» που αποτελείται από
υπηρέτες του κράτους, ιθύνοντες των εταιρειών, ανθρώπους των ΜΜΕ, επιστήμονες
και τεχνοκράτες. Ή ίσως, λίγο ακριβέστερα, προς τα πού ωθείται από την δύναμη
των πραγμάτων ένας χαώδης κόσμος που αποπειρώνται να διευθύνουν όλοι αυτοί οι
παρακοιμώμενοι του κεφαλαίου. Υπόθεση που γίνεται όλο και πιο δύσκολη,
με διαφωνίες και φραξιονιστικές διαμάχες που αναμένεται να ανεβάσουν το
επίπεδο της γενικής οχλαγωγίας.<o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"> </span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;">Πάνω
στο «δικαιωματικό κράτος» δεν μπορείς να στήσεις δικτατορία. Το αντίθετο! Πάνω
στο «υγειονομικό κράτος» μπορείς θαυμάσια να το κάνεις. Και μάλιστα - στον
βαθμό που τα σύγχρονα κράτη ομογενοποιούνται και γίνονται παραρτήματα ενός
άτυπου παγκόσμιου κράτους – μπορείς να το κάνεις πολύ καλύτερα από τον
σεχταριστικό, μονόχνωτο Ναζισμό που τα ‘βαλε με όλο τον υπόλοιπο κόσμο.<o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Το ερώτημα είναι: γιατί
να θέλουν τη «δικτατορία» και τι δικτατορία θα είναι αυτή; Μια χαρά δεν τα
πηγαίναν με τη διάχυση και τον σχετικισμό; Δεν τους έφτανε ο έλεγχος που τα
τεχνικά συστήματα επιβάλλουν αυτόματα; Η απάντηση είναι: μάλλον όχι!</span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Σαν
γνήσια παιδιά της Τεχνοκρατίας είναι μανιακοί με τον έλεγχο. Όλο το τεχνικό
πνεύμα σπρώχνει από τα κάτω και επιτάσσει από τα πάνω: περισσότερη ανίχνευση,
κατόπτευση, μέτρηση, ταξινόμηση. Περισσότερο έλεγχο, αξιολόγηση και πειθαρχία.
Επιπλέον, η παραπαίουσα «δημοκρατική» Δύση μένει άναυδη μπρος στις επιτυχίες
της εμπορικής και αυταρχικής Κίνας και της ΝΑ Ασίας. Δεν είναι μόνο οι
οικονομίες των δυτικών κρατών που πάνω τους πέφτει βαριά η σκιά της Κίνας. Η
ανερχόμενη παγκόσμια Δύναμη έχει αρχίσει και προβάλλει στην οθόνη τού μέλλοντος
τούς τρόπους και τα μοντέλα της. Η επιδημία είναι μια ευκαιρία που φτάνει στην
κατάλληλη στιγμή.</span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Η 11η
Σεπτέμβρη ήταν μια μερική επιτυχία της δικτατορικής τάσης εν μέσω πολλών
αντιρρήσεων. Η κρίση του ’08 τα πήγε πολύ καλύτερα, αλλά με τον covid-19
επετεύχθη επιτέλους η παγκοσμιοποίηση του φόβου. Όπως θα έλεγε χαιρέκακα και ο
αεί παρών Χένρυ Κίσσιγκερ: «είναι το καλύτερο πράγμα που συνέβη από τότε που ο
Μέττερνιχ δείπνησε για τελευταία φορά με τον Τσάρο».</span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"> </span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Απορίας άξια λοιπόν, η
αισιοδοξία κάποιων –στην αρχή της πανδημίας (συγκρατημένη είναι αλήθεια)–
ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να βελτιωθούν με το χτύπημα της παγκοσμιοποίησης
από έναν ιό. Παλιοί σταλινικοί, φωτισμένοι νέο-χριστιανοί, καινούργιοι
πατριώτες σε στυλ «παλαιοί πολεμιστές», όλοι τους νοσταλγοί μιας δικής τους
εξουσίας που ηττήθηκε από καιρό, με αρκετή κακεντρέχεια προσδοκούσαν μια κάποια
δικαίωση από την Ιστορία. Μαζί και κάποιοι οικολογούντες, ενώ ποικίλοι
«άνθρωποι καλής θέλησης» περίμεναν την επόμενη μέρα με κάποια ίσως ελπίδα. </span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Ποτέ όμως η ανθρωπότητα
–ή αν θέλετε, η ανθρώπινη ελευθερία– δεν βοηθήθηκε από κάτι που έρχεται απ’ το
σκοτάδι. Και βέβαια, πλήρης σύγχυση επικρατεί σχετικά με την προέλευση και την
φύση της επιδημίας. Ίσως χάρηκαν που εμφανίστηκε ένας απροσδόκητος σύμμαχος. Με
χαρά προσμετρούσαν τις επιπτώσεις: ένα κομμάτι των παγκόσμιων υπηρεσιών και του
διεθνούς τουρισμού ίσως χαθεί για πάντα. Σίγουρα θεωρούν ότι ο εχθρός του
εχθρού μου είναι φίλος. Πόσο επικίνδυνος τρόπος να σκέφτεσαι σε έναν κόσμο
κινούμενης άμμου όπου κάθε παίκτης γρήγορα αλλάζει θέση! <o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;">
Πολύ σύντομα έμελλε να απογοητευθούν. Καταλαβαίνουν τώρα ότι οι
ελίτ δεν έχουν σκοπό να αφήσουν τον κόσμο σε χλωρό κλαρί. Πράγματι, εδώ έχουμε
μια αρρώστια που ξεσπάει και, αντί να ξυπνήσει συνειδήσεις, χρησιμοποιείται σαν
μοχλός. </span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Η αναταραχή βέβαια
σύντομα κάπως θα κοπάσει ώστε «να κινηθεί η οικονομία». Οι γιατροί πρέπει να
ξανακάνουν χώρο στους οικονομολόγους γιατί η οικονομία παραμένει η δύναμη που
αξιώνει να είναι η "παγκόσμια σταθερά". Στη σκιά οπωσδήποτε της
επιδημίας και με το φόβητρο άλλων μελλοντικών επιδημιών. Έτσι οι εκτελεστικοί
που για κάμποσο, αναγκαστικά, αφέθηκαν στους ρυθμούς της πανδημίας, βλέπουν με
ανησυχία να ορθώνεται μπροστά τους ο τοίχος της οικονομίας. Αυτοί από πάντα
ήξεραν ότι τίποτα καλό δεν προκύπτει όταν έχεις γιατρούς και δημοσιογράφους να
αλωνίζουν. Αλλά εδώ και καιρό αλλάζει και η οικονομία. Ολοένα και περισσότερο
γίνεται μια «οικονομία του φόβου». Νέα επαγγέλματα θα αντικαταστήσουν αυτά που
χάνονται. Ο τομέας της ασφάλειας θα γιγαντωθεί και άλλο. Ο τομέας της
πληροφορικής επίσης. Στρατιές υποαπασχολούμενων θα προστεθούν στους ήδη
χαμηλόμισθους. Ο κόσμος θα μένει περισσότερο στα σπίτια του και θα δουλεύει, θα
ψωνίζει και θα συνδιαλέγεται από ‘κει. Όχι και τόσο άσχημα! Ο Τουρισμός θ΄
αλλάξει πρόσωπο. Θα στρατικοποιηθεί όπως και τα αεροδρόμια. Η οργανωμένη
«ξεγνοιασιά» θα δώσει τη θέση της στην ασφάλεια. Κάποια κεφάλαια θα
καταστραφούν, κάπου αλλού θα μαζευτεί πολύ χρήμα. Κάποια εργοστάσια θα κλείσουν
τη στιγμή που άλλα ανοίγουν. Αλλά τα στάνταρ ποιότητας θα πέφτουν διεθνώς.
Οι αυριανοί τρωγλοδύτες δεν μπορούν να ελπίζουν στα τρόφιμα που γεύθηκαν κάποτε
και θα νοσταλγούν την υφή των υφασμάτων που έντυσαν τους προγόνους τους, ενώ οι
παλιότεροι τεχνίτες θα αναπολούν τα εργαλεία που ταίριαζαν κάποτε σε ένα
έμπειρο χέρι. Η παγκόσμια παραγωγή σκουπιδιών προς βρώσιν, ένδυσιν και χρήσιν
θα γνωρίσει την απόλυτη δόξα.</span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Έτσι η ευτέλεια
κάθεται μασκαρεμένη σε ένα ομοίωμα θρόνου! Είναι θάνατος και αναγέννηση του
κεφαλαίου! Έπονται λοιπόν νέες μεταλλάξεις και φήμες νέων μεταλλάξεων και οι
συναγερμοί θα έρχονται και θα επανέρχονται ώσπου να εμπεδωθούν τα νέα ήθη. Ο
καπιταλισμός δεν αμύνεται πλέον, επιτίθεται. Υπόσχεται σωτηρία στους
εμβολιασμένους του και ετοιμάζει τα προσκυνοχάρτια του. Οι άνθρωποι
συναντιούνται εδώ κι εκεί και συμφωνούν ότι «κάθε πέρυσι και καλύτερα»!
Προφανώς εννοούν, όπως πάντα, την οικονομία και τους μπελάδες της. Πιθανώς
εννοούν και την υγεία που τώρα ανακάλυψαν ότι κινδυνεύει. Ποσώς όμως φαίνεται
να τους αφορά ότι το ανθρώπινο βλέμμα έγινε γρήγορο και αβαθές. Ποσώς φαίνεται
να ενοχλούνται από το ότι θα αφήσουν πίσω τους λιγότερη ανθρώπινη υπόσταση απ’
όση κληρονόμησαν.</span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"> </span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Στην παρούσα κρίση τούς
φέρθηκαν σαν να ήσαν παιδιά. Μια χαρά τα φόρεσαν τα παιδικά τα ρούχα! Όποιος
όμως βλέπει τηλεόραση φοβάται. Αλλά δεν είναι και τόσο παράλογο να φοβάσαι όταν
είσαι εγκλωβισμένος σε μητροπόλεις που εκρήγνυνται πληθυσμιακά τη στιγμή που
καταρρέουν εσωτερικά. Δεν είναι εύκολο να παραμένεις άφοβος όταν παραπαίεις
ανάμεσα σε ψευτοδουλειές που φθίνουν. Ούτε να παραμένεις ήρεμος όταν νοιώθεις
ότι ο κόσμος καίγεται από μέσα. </span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Τι κρίμα σε μια τέτοια
συγκυρία να είμαστε άοπλοι, κυριολεκτικά γυμνοί! <o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> </span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;">
Η ήττα της πολιτικής, η ήττα της πράξης, η παρακμή της κριτικής σκέψης
είναι εδώ καιρό γνωστές και καθόλου άσχετες με αυτό τον χαμηλό πανικό. Τα
σημάδια όμως μιας ήττας ολοκληρωτικής, δηλαδή πνευματικής –όπως η τελική ήττα της
κριτικής σκέψης– έχουν πρόσφατα φανεί και πυκνώνουν ολοένα. Αδυναμία,
μοιρολατρεία, σύγχυση, διάλυση της διανοητικής συγκρότησης, έξαρση θεωριών
συνωμοσίας, αποφυγή της ατομικής ευθύνης και καιροσκοπισμός και, τέλος, απουσία
ενός πραγματικά αντιπολιτευτικού προτάγματος είναι η κατάσταση της ανθρωπότητας
σήμερα. <o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Οι άνθρωποι όλο και πιο
δύσκολα μπορούν να αποφύγουν ή να παρακάμψουν το κράτος. Αντίθετα, είναι αυτό
που διεισδύει παντού κι όλο και περισσότερο οργανώνει τη ζωή και καθορίζει τις
συμπεριφορές. Είναι αυτό που απαλλάσσει από το βάρος του εαυτού και συμπιέζει
σε μεγάλα ομογενοποιημένα σύνολα.</span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> «Αυτό που ονομάστηκε
πολιτική –από τους Έλληνες και δώθε– δεν γίνεται πλέον αντιληπτό ούτε από τις
μάζες ούτε από τις κουφιοκέφαλες αυτοθαυμαζόμενες ελίτ. Επτά δισεκατομμύρια
άνθρωποι έρπουν στη γήινη σφαίρα –μερικοί πλούσιοι, οι πιο πολλοί φτωχοί– μέσα
στην οικουμενική κούραση, μετριότητα και ασημαντότητα». </span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Όλο αυτό το «rank ‘n’
file», η μάζα τής ανθρωπότητας, σαν να λέμε η «φανταρία», δηλαδή αυτοί που
δουλεύουν για τη δόξα του καπιταλισμού και που, ως τώρα, αρκούνταν σε ένα
αντίτυπο πραγματικής ζωής αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι στην αμέσως επόμενη
φάση πρόκειται να συντριβούν. Ούτε αυτό όμως φαίνεται να τους νοιάζει. Λες και
θα συμβεί σε κάποιους άλλους. «Τι να γίνει;» σκέφτονται. «Τα πράγματα αλλάζουν,
ο κόσμος αλλάζει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό». Η απάθεια
τρομάζει. Είναι η ναρκωμένη ακινησία του ζώου που παγιδεύτηκε.</span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Σε κάθε στροφή της
Ιστορίας ο Άνθρωπος χάνει ολόκληρα κομμάτια απ’ την ψυχή του. Στο κενό
θεμελιώνεται η εξουσία. Η εξουσία ενός κόσμου που πραγματικά αεροβατεί και
εσχάτως έχει αρχίσει να βροντάει το κεφάλι του πάνω στους νόμους της γήινης
σφαίρας. Και ιδού, μια παγκόσμια σταθερά που δεν γίνεται να αγνοηθεί!</span><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 13.5pt;"> </span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> Τι πρέπει να κάνουμε
λοιπόν μέσα σ’ αυτό το τοπίο που σιγά-σιγά σκοτεινιάζει; Τι μένει να κάνουμε
μες σ’ αυτό το αργόσυρτο σούρουπο, εμείς οι φίλοι της ελευθερίας, εμείς οι
νοσταλγοί αυτού που θα μπορούσε να υπάρξει και παραμένει άπιαστο; Μα τίποτα
λιγότερο από τη δημιουργία του προτάγματος για έναν επόμενο πολιτισμό. Τίποτα
λιγότερο από το σχέδιο και τη δημιουργία ενός κόσμου που σέβεται όχι τις ροές
των κεφαλαίων αλλά τις ροές των ποταμών και τα ρεύματα των ωκεανών, το ταπεινό
αεράκι και τον ψίθυρο των δασών, την αξία της εργασίας και την ιερότητα του
έρωτα, τον έναστρο ουρανό και τα τραγούδια των ανθρώπων. Είναι ένα έργο
ποιητών, ένα έργο στοχαστών, ένα έργο τεχνιτών και ταυτόχρονα το έργο
ανθρώπων της βιοπάλης, ανδρών και γυναικών που θέλουν να ζήσουν και το έργο
αγωνιστών που θα ορθώσουν το ανάστημά τους. Είναι μια υπόθεση που θα μας πάρει
πενήντα χρόνια γιατί τόσο χρειάζεται για να σταθεί στα πόδια του κάτι που
γεννιέται σε δυνατά μυαλά και γενναίες καρδιές. <o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> </span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;">
Αν όμως, αυτός είναι ο στρατηγικός στόχος, έργο μακράς πνοής, τι άλλο
μένει να κάνουμε κάθε μέρα που ξυπνάμε; Κάθε μέρα που αυτοί επιδιώκουν να
αλλάξουν ξανά τον κόσμο; Κάθε μέρα που, απ’ το ημίφως, επιχειρούν να τον ζέψουν
στις διαρκώς αυξανόμενες φιλοδοξίες τους; Κάθε μέρα που αποπειρώνται να
απομυζήσουν κάθε ικμάδα της ζωτικότητάς μας; Κάθε φορά που κάνουν ακόμα μια
απόπειρα λεηλασίας τόπων όμορφων; Κάθε στιγμή που επιτίθενται στη χαρά της ζωής
και σκορπάνε την κατήφεια; Κάθε τόσο που αρχίζουν μια νέα τρομοεκστρατεία για
να τελειώσουν με διατάγματα, πειθάρχηση και υποσχέσεις μιας διαρκώς
απομακρυνόμενης ασφάλειας;<o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;">
Αφού λοιπόν έχουν αποφασίσει ν’ ανοίξουν καινούργια μέτωπα και να
καταργήσουν τα κοινωνικά συμβόλαια, που ως τώρα ήταν αποδεκτά από τις πλατιές
πλειοψηφίες, τότε εμείς θα αντιτάξουμε το σθένος και την απόφασή μας, ότι τούτη
η ζωή μάς ανήκει</span><b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt;">·</span></b><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> και
δεν έχουμε σκοπό να την εκχωρήσουμε σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι είναι οι
Διευθυντές του Κόσμου. Στην κρατική τους οργάνωση και στις εταιρείες τους θα
αντιπαραθέσουμε λαϊκές οργανώσεις, απείρως πιο ευέλικτες</span><a name="_Hlk69766597"><b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt;">·</span></b></a><b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt;"> </span></b><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;">πρωτόφαντες «οικογένειες». Ανθρώπους οι οποίοι θα επιμένουν
να διατηρούν δεσμούς</span><b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt;">·</span></b><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> που
θα τους συνδέει όχι το αίμα, αλλά μια κοινή πνευματική καταγωγή. Ό,τι ακριβώς
δεν μπορεί να ανεχθεί, αλλά ούτε και να αντιμετωπίσει το σύγχρονο «δημοκρατικό»
κράτος. Στις άψυχες «δομές» τους θα αντιτάξουμε ζωντανές υπάρξεις και στις
«πλατφόρμες» τους, το ανθρώπινο χνώτο. Στην απληστία τους θα αντιτάξουμε την
αδελφοσύνη και στην κυριαρχία τους αντίσταση. Και στην τρέλα τους την πιο
στέρεα λογική. <o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;">
Εσείς τώρα, βρείτε τους ανθρώπους που αρνούνται να καμφθούν και
αναζητείστε μαζί τους την ουσία των πραγμάτων. Γνωριστείτε σε βάθος και μην
τους εγκαταλείψετε ποτέ. Σταθείτε ο ένας δίπλα στον άλλον. Έχετε ανάγκη από
δεσμούς που θα οδηγήσουν σε αγώνα. Είναι το μόνο που μπορείτε να έχετε. Αργά ή
γρήγορα θ’ αναγκαστείτε να πολεμήσετε για τη ζωή σας. Είναι μια κοινωνία χωρίς
αντιπολίτευση. Δεν θα είναι για πολύ. Κάποια στιγμή θα συναντηθούμε.<o:p></o:p></span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> </span></p>
<p style="margin: 0cm;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> <b>Β.Η. </b></span></p><p style="margin: 0cm;"><b><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;"> </span></b><b><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt;">Λέσχη των Ανειδίκευτων</span></b></p><p style="margin: 0cm;"><br /></p><p style="margin: 0cm;"><br /></p><p style="margin: 0cm;">Σημ. <span style="font-size: x-small;">Το παρόν κείμενο είναι η συμπλήρωση με έναν επίλογο ενός παλαιότερου που αναρτήθηκε εδώ, στις 7 Ιουνίου του 2020. Με την τωρινή του μορφή υιοθετήθηκε και κυκλοφόρησε σαν προκήρυξη από τη Λέσχη των Ανειδίκευτων. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt; text-align: left;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt; text-align: left;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt; text-align: left;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt; text-align: left;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt; text-align: left;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span face="Calibri, sans-serif" style="font-size: 11pt; text-align: left;"></span></div><p></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4898822101574023920.post-31182983321458411282021-05-04T13:46:00.000+03:002021-05-04T13:46:05.583+03:00 Δεν υπάρχει μέλλον εδώ και πολύ καιρό<p>Λοιπόν το Πάσχα εφέτος ήταν εφιαλτικό. Πλάκωσε μια αλλόκοσμη
ζέστη μαζί με σκόνη από την Αφρική. Η έρημος, μετά από 10 χρόνια μιας ντεμέκ
οικονομικής κρίσης και μιας -καπάκι- κρίσης θανατολαγνείας, περνάει τη
Μεσόγειο. Δεν είναι πράγμα τυχαίο η προέλαση της ερήμου... Η έρημος ακολουθάει
τον πόλεμο. Για την ακρίβεια, ο πόλεμος έχει κηρυχτεί από καιρό. (Μαντέψτε από
ποιον ενάντια σε ποιον!) Η Αττική ολόκληρη έμοιαζε σαν να θέλει να καεί, αλλά
έλειπε ο άνεμος. Οι γραφειοκράτες στην εξουσία έδειξαν στους παπάδες ποιος
είναι το αφεντικό (για την ακρίβεια, τους είπαν κατάμουτρα ότι δεν τους
χρειάζονται πλέον γιατί οι γιατροί μπορούν να κάνουν καλύτερα τη δουλειά).
Έκαναν ένα ακόμα καψόνι στον πληθυσμό (δύσκολα βρίσκεται πια ελεύθερος
άνθρωπος, μόνο «προ-άρρωστοι»… ούτε καν λαός, μόνον όμηροι, αιχμάλωτοι πολέμου και λιώμα πληθυσμός)
απαγορεύοντάς τους να καταφύγουν στα χωριά τους. Και ο "λιώμα
πληθυσμός" έβγαλε ξανά τα απωθημένα του στα φυλακισμένα ζώα κατασφάζοντάς
τα προς χάριν μιας παράδοσης που την έχει "γραμμένη", εκτός κι αν
πρόκειται δια στομαχικήν τέρψιν... Και μετά τους φταίει ο ιός!</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έπειτα, ποστάρουνε σε τούτο δω το «βιβλίο φαντασμάτων»
φωτογραφίες από μαγειρίτσες και στρωμένα τραπέζια. Θραύσματα ονείρων. Γίνανε
και κάτι συζητήσεις για τα εμβόλια και τις εταιρείες... όλοι εξπέρ! Λες και
πρόκειται ν’ αγοράσουνε αμάξι! Πάντως ότι συμμετέχουν σ’ ένα πείραμα... ότι
αυτοί οι ίδιοι είναι το αντικείμενο του πειράματος! δεν το πολυλένε. Ότι το
πείραμα είναι φιλόδοξο και επιθετικό και ότι είναι πολιτικό και υγειονομικό
συνάμα, όπου εμπλέκονται η πολιτική, η βιοτεχνολογία και η φαρμακευτική
βιομηχανία, αυτά προτιμούν να μην τα σκέφτονται. Τέτοιες σκέψεις θα τους έβαζαν
μπρος σε δυσβάστακτες υποχρεώσεις. Μόνο, ψύχραιμα κι απλά, κάνουν κάτι σαν «διαχείριση
ρίσκου». Ακούστηκε και κάμποσες φορές η ευχή: «και του χρόνου, και του χρόνου
να ‘μαστε καλά!», αλλά χωρίς να το πιστεύουν και πολύ<b><span face=""Arial",sans-serif" style="background: white; color: #202122; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">·</span></b> ήταν ένα Πάσχα χωρίς Ανάσταση! <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Υποθέτω ότι στα Πάσχα που έζησε ο λαός μες στην Κατοχή
υπήρχε μια συντροφική προσμονή και θυμάμαι στα τελευταία χρόνια της
Δικτατορίας, παρότι δεν ήμασταν θρήσκοι, που, τέτοια μέρα, μοιραζόμασταν με
οικείους και αγνώστους μια κοινήν ελπίδα. Τέτοια γύμνια δεν έχω ξαναζήσει. Προσδοκώ
πια κάποιες άλλες γιορτές, σε καιρούς που μέλλονται, όπου στο κέντρο τους θα
‘ρχεται ζείδωρη και πάλλουσα η ανάσταση του Ανθρώπου! Αυτά, αγαπητέ Νίκο Kool και
χάρηκα που με θυμήθηκες!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Β.Η.</b><o:p></o:p></p>B.Hhttp://www.blogger.com/profile/12927489433208948505noreply@blogger.com0